ถึงชั่วก็ผัวเธอ

บทที่ 5

ช่วงนี้อากาศเย็นทำให้บรรยากาศในไร่อบอวลไปด้วยหมอกในตอนเช้า และมองไปยังไร่กว้างสามร้อยกว่าไร่ของตัวเองก็เต็มไปด้วยคนงานที่มาทำงาน ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง ดินมองไปยังคนงานแล้วเดินกลับไปยังกระท่อมน้อยที่ตัวเองใช้พักเหนื่อยหลังจากเหนื่อยจากการทำงาน เมื่อเห็นว่าวันนี้ไม่มีงานอะไรให้เขาทำมากมาย เขาจึงหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาหลิน

“ผมอยากชดเชยเรื่องเมื่อคืนให้หลิน หลินมาหาผมที่กระท่อมนะ” เขาบอกคนในสายเสียงเรียบและก็ต้องยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อปลายสายตกลง เขาก็กดวางสายแล้วเดินไปส่องหน้าต่างของกระท่อมน้อยของตัวเองเพื่อดื่มด่ำกับบรรยากาศหนาวเย็นในตอนเช้า

“อ่า...สดชื่นเป็นบ้า” หลับตาซึมซับบรรยากาศและลมหนาวที่ลอยมาปะทะหน้าหล่อของตัวเอง ก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วเดินไปนั่งบนเตียงขนาดเล็กของตน แต่แล้วความสุขของเขาก็หมดลงเมื่อมีเสียงคนเดินขึ้นมาบนกระท่อมของเขา ถ้าเป็นหลินคงไม่ใช่แน่นอน เพราะเขาเพิ่งโทรหาหล่อนไม่กี่นาทีเอง แล้วก็ไม่ต้องสงสัยนานเมื่อประตูกระท่อมถูกผลักเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างที่เขารังเกียจปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า

“มาทำไม” ถามเสียงห้วนพร้อมลุกเดินขึ้นไปหมายจะผลักเธอออกไป แต่ก็ถูกมือเล็กคว้าจับมือของเขาไว้ก่อน

“มาทำหน้าที่เมียยังไงคะ” หล่อนตอบกลับพร้อมกับดึงมือใหญ่ที่จับไว้มาวางทาบทับหน้าอกขนาดเล็กของตนเอง เตยหอมต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อไม่ให้ตนเองสั่นกลัวและกล้าจะทำแบบนี้

หึหึ

ดินแสยะยิ้มหยัน ก่อนจะชักมือตัวเองกลับพร้อมกับคำพูดดูถูก

“สกปรก! อย่าคิดว่าฉันจะเอาเธอ แค่ฉันหายใจในอากาศเดียวกับเธอ ฉันก็เอียนจะตายอยู่แล้ว อย่าคิดมาแตะต้องมือของฉัน ออกไปซะ! ออกไปจากกระท่อมของฉัน อย่าเอาหน้าหิวเงินของเธอโผล่มาให้ฉันเห็นอีก”

“ทำไมคุณปากร้ายกับฉันนักคะ ทำไมคุณต้องเกลียดฉันขนาดนี้ด้วย ฉันผิดอะไร ฉันแค่ทำหน้าที่ลูกที่ดีช่วยพ่อกับแม่ของฉัน ครอบครัวของฉัน”

“เพราะฉันรังเกียจผู้หญิงที่ขายตัวแลกเงินแบบเธอยังไงล่ะ เกลียดเธอ ได้ยินไหม ฉันเกลียดเธอเตยหอม ไม่รู้หรอกนะว่าเธอใช้มารยาตอแหลยังไงให้พ่อกับแม่ฉันรักหลงเธอ แต่จำไว้มารยาของเธอใช้ไม่ได้กับฉันหรอก ฉันจะปกป้องทรัพย์สมบัติของฉันจากเงื้อมมือเธอ แม้แต่บาทเดียวก็จะไม่ได้ใช้มัน และลูกก็เหมือนกันอย่าหวังว่าจะท้องกับฉัน เพราะไม่มีวันที่ฉันจะเอาผู้หญิงแบบเธอบนเตียง” พูดจบก็ดันร่างเล็กออกไปจากกระท่อมของตัวเองพร้อมกับปิดประตูไม้ไผ่แล้วเดินไปล้มตัวนอนบนเตียงเล็กด้วยความหงุดหงิด

เมื่อถูกผลักออกมาข้างนอก เธอได้แต่กำมือตัวเองแน่นด้วยความโกรธ แต่แล้วก็ต้องมองไปยังทางผู้มาใหม่ที่เหมือนกับเมื่อคืนนี้กำลังเดินหน้ายิ้มระรื่นขึ้นมาข้างบนกระท่อม ส่วนหลินนั้นที่มาไวเพราะหล่อนตั้งใจจะมาหาดินในเช้านี้และขับรถมาถึงไร่แล้วด้วยตอนรับสายโทรศัพท์ของเขา ฉะนั้นใช้เวลาเดินมายังกระท่อมนี้จึงไม่นานเท่าไหร่นัก

“เธอมาทำไม” เตยหอมถามเสียงห้วน

“เรื่องของฉันไหมยัยเมียแต่งที่ผัวไม่ต้องการ” หลินพูดเย้ยพร้อมกับผลักเตยหอมออกจากหน้าประตูของกระท่อมน้อยที่คุ้นเคยที่หล่อนมาเป็นประจำ ก่อนจะเคาะสองสามทีเรียกคนข้างในมาเปิดให้

“ดินขา...หลินมาแล้วค่ะ เปิดห้องให้หลินหน่อยค่ะ” หล่อนดัดเสียงอ่อนเสียงหวานเรียกคนข้างในพร้อมหันมายิ้มเย้ยให้ภรรยาแต่งของชายหนุ่มอย่างผู้ชนะ

“ต่ำ! ไร้ค่า!” เตยหอมเอ่ยว่าคนที่ร้องเรียกสามีตนด้วยความโกรธจัด

“พูดไปเถอะ ฉันไม่สนใจหรอก เพราะดินเขาหลงฉัน” หล่อนตอบกลับพร้อมกับหันไปยิ้มให้ชายหนุ่มเจ้าของกระท่อมน้อยที่เปิดต้อนรับตน

“คุณมาไวกว่าที่ผมคิดนะหลิน” เอ่ยเสียงพร่าพร้อมกับเชยคางมนของเจ้าหล่อนขึ้นรองรับจูบร้อนของตนเอง โดยไม่สนใจว่าเตยหอมจะอยู่ด้วย

“เข้าห้องกันเถอะ วันนี้ผมมีเวลาให้คุณทั้งวัน” เขาถอนจูบร้อนของตนเองออกมาจากริมฝีปากสีแดงของหลิน ก่อนจะดึงร่างเล็กอวบอึ๋มของหล่อนตามเข้าไปข้างในโดยไม่สนใจจะมองเตยหอมเลยสักนิด ด้านเตยหอมเมื่อเห็นว่าประตูกระท่อมปิดลงก็ได้แต่ปล่อยน้ำตาของตนไหลอาบสองแก้ม กำมือแน่นเพื่อปลอบใจตัวเอง

“คนเลว! คนชั่ว! คนไร้หัวใจ!” หล่อนต่อว่าดินด้วยความเสียใจ หล่อนไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้กับตนเอง และยิ่งเจ็บไปกว่านั้นเมื่อเสียงข้างในดังลอดออกมาให้ได้ยิน คนข้างในนั้นหัวเราะร่าเริงมีความสุขต่างจากหล่อนที่ยืนกำมือแน่นร้องไห้อยู่ข้างนอก