ผมยิ้มกว้าง เมื่ออีกคนปัดมือผมออก พร้อมทั้งดันแผงอกของผมออกห่าง จีน่าเม้มปาก ไม่สบตา ก่อนที่มันจะโน้มกายไปหาลูกบิดประตู หมายจะปิดลง ส่งผลให้ผมถอยห่างทันที
ถ้าไม่ถอยหนี เชื่อดิ มันไม่ไว้หน้าผมแน่นอน
เพราะเรารู้จักกันดี ผู้หญิงแบบจีน่า เขาเรียกว่า คนจริง
มุมปากของผมเผยรอยยิ้มจางๆ มันห้ามไม่ได้ มันเกิดขึ้นมาของมันเอง
'..ใครวะ' นี่เคยเป็นคนถามจากเพื่อนสนิทอีกกลุ่มของผม
'เพื่อนน่ะ'
'เพื่อนอะไรกันวะ หมกหรือเปล่า' มันหรี่ตามอง แบบจ้องจับผิด
'เพื่อนก็เพื่อนไงวะ'
'แค่เพื่อน ต้องสนิทขนาดนั้นปะวะ มียึดกุญแจรถ เพราะจะมารับเอง มันยังไงๆอยู่นะ'
'ก็ห่วงกันในฐานะเพื่อนไหมวะ มันก็ทำแบบนี้ประจำ'
'แล้ว ..มึงไม่หวั่นไหวเลยเหรอวะ เพื่อนมึง แม่ง ..สวยดีนะ'
'หวั่นไหวเหี้ยไร กูไม่เคยรู้สึกแบบนั้น'
'สักนิดก็ไม่เหรอวะ คือใกล้ชิด สนิทกันมากๆ มันก็ต้องอะไรบ้างปะวะ'
'ดูปากกูนะ ไม่หวั่นไหว ไม่มีทางหวั่นไห
