"..คิดถึงกู" ฉันเลิกคิ้ว พลางกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออึกใหญ่ ฉันคงละเลย ฉันคงไม่ให้ความสนใจ หากคำพูดของมัน เป็นคำที่มันชินหูและคุ้นเคย
"อืม คิดถึงมึง ..คิดถึงทุกอย่างที่เป็นมึง" หัวใจของฉันเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง อยากจะคิดว่า คำพูดของมัน เป็นเพียงเรื่องล้อเล่น ตลก ขำขัน หากฉันหลอกตัวเองได้ ว่ามองไม่เห็นความจริงจังจากในดวงตาของมัน
"อย่างมึงน่ะเหรอ จะรู้จักคิดถึงใคร กูไม่เชื่อ" ฉันเมินหน้าออกมาอีกทาง มือเรียวกดเปิดความสว่างของหน้าจอโทรศัพท์ ทำทีเป็นเบี่ยงเบนความสนใจ
แต่ทว่า ไอ้บ้านั่นกลับหักพวงมาลัยรถลงข้างทาง ที่ข้างถนนมีแสงไฟส่องสว่าง ไม่ทันที่ฉันจะได้ร้องถาม มันก็แย่งโทรศัพท์มือถือจากฉันไป
"ไอ้เจ้า" คิดว่ามันจะสนคำพูดของฉันไหม บอกเลยว่าไม่ มันยัดโทรศัพท์ของฉันใส่ลงไปในกระเป๋ากางเกงของฉันเฉยเลย
"ทำบ้าอะไรของมึง ควรพากูกลับไหม กูง่วงนอน กูอยากกลับแล้ว" ฉันร้องบอกเสียงเขียว แต่มันกลับยกยิ้มใส
