เพื่อนรัก เพื่อนร้าย

ตอนที่ 5

"ช่างแม่งเถอะ เพื่อนกัน!"

"อื้ม.." ทันทีที่สิ้นสุดคำพูดของฉัน มันก็ตอบรับออกมาทันที

ฉันรีบดึงเสื้อยืดตัวใหญ่ของไอ้เจ้ามาปิดที่ต้นขา ก่อนจะรีบลุกจากโซฟา แล้วเดินออกมา หมายจะเข้าไปในห้องน้ำ

แต่ระหว่างที่ฉันหันหลัง พร้อมกับการทิ้งห่างออกมา

"ฮัลโหลฟ้า ..โทษทีเมื่อกี้พี่เข้าห้องน้ำอยู่"

คำพูดที่ลอยมากระทบหู ส่งผลให้ฉันหมุนกายกลับไปมองที่ทางด้านหลังอีกครั้ง เห็นไอ้เจ้ามันนั่งอยู่บนโซฟา โทรศัพท์มือถือแนบอยู่ข้างหู พร้อมกับมืออีกข้างที่ยกเสยผมตัวเองหนักๆ เอาเข้าจริง ฉันไม่สามารถแยกแยะออกด้วยซ้ำ ว่าควรรู้สึกยังไงกับคำพูดเมื่อสักครู่ของมัน

ทั้งที่เมื่อกี้มันกับฉัน เราเกือบจะ..

แต่ช่างแม่งมันก็ถูกแล้วไหมล่ะ สุดท้ายฉันกับมัน เราก็เป็นแค่เพื่อนกัน

#ห้องน้ำ

ฉันมองต้นคอของตัวเองในกระจกอย่างหนักใจ รอยดูดโครตชัด ไม่เข้าใจเลยว่า ไอ้เหี้ยเจ้ามันจะทำแบบนั้นให้มันได้อะไร แต่ถ้าให้เดา มันก็คงอยากดับความดื้อด้าน หรือความคิดห่ามๆของฉันในสายตาของมัน ทั้งที่ความจริงแล้ว ฉันพูดแบบนั้นเพียงเพราะต้องการที่จะขู่มันเท่านั้น แต่หากจะมองว่ามันเมา มันก็คงจะเป็นไปไม่ได้ เพราะคนอย่างไอ้เจ้านาย มันคอแข็งจะตาย

"เชี่ย!" ฉันอุทานออกไปอย่างตกใจ เช่นเดียวกับสาเหตุของความตกใจนั้น ที่ชักสีหน้าออกมาอย่างไม่พอใจ

ก็แล้วไง ใครบอกให้มันมาอยู่หน้าห้องน้ำ ในจังหวะที่ฉันเปิดประตูออกมาพอดี

"ความจริงกูอายุเยอะกว่ามึงนะจี คำพูดที่มึงควรพูดกับกู เพลาๆลงบ้าง!"

"เป็นพี่กูแค่ไม่กี่วัน อย่าเยอะให้มาก!"

ฉันใช้แขนดันร่างไอ้หมอนั่นออกห่าง ไม่อยากอยู่ใกล้มัน ก่อนจะตรงไปยังตะกร้าเสื้อผ้าของมัน ที่ฉันถือวิสาสะเอาเสื้อผ้าของตัวเองใส่ไว้ในทันที

อยู่แบบโล่งๆแบบนี้ บางทีมันก็อันตราย

"ทำไรของมึง!"

ฉันปรายตากลับไปมองทางด้านหลัง เห็นไอ้หมอนั่นมองมาที่ฉันตาไม่กระพริบ

"ใส่เสื้อใน หันกลับไปดิวะ!"

"มึงจะไปไหน?" มันถามไว พร้อมทั้งเดินมากระชากเสื้อชั้นในจากมือของฉัน

"ไอ้เจ้า เอาของกูมา!"

เหี้ยไรของมันวะ นั่นมันเสื้อชั้นในของผู้หญิงนะ

"กูถามว่ามึงจะไปไหน คงไม่ได้จะกลับห้องใช่ไหม อย่าลืมว่าแอร์ห้องมึงเสีย!"

"กูเห็นมึงคุยโทรศัพท์ กูรำคาญ เวลากูนอน กูไม่ชอบได้ยินเสียงของใครทั้งนั้น!"

"ถ้าอย่างนั้นก็กลับไปนอน กูจะปิดเครื่องนอนแล้วเหมือนกัน!" มันบอกแบบนั้น พลางบุ้ยใบ้ปากไปที่เตียงของมัน

"เอาเสื้อในกูมาก่อน!"

"แต่ผู้หญิงทุกคนที่กูนอนด้วย ไม่ใส่เสื้อในนะ!" แล้วมันก็โยนเสื้อของฉันลงในตะกร้า พอฉันขยับจะเข้าไปคว้า มันก็เอาตัวมันเข้ามาขวาง

"กูไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่มึงเคยนอนด้วย เอาเสื้อกูมา!"

"ทำไมวะ ตอนแรกมึงเองที่ไม่ยอมใส่ ..มึงกลัวว่ากูจะทำแบบเมื่อกี้อีกหรือไง?" มันเลิกคิ้วถาม ให้ตายเถอะ ไอ้ทะลึ่งนี่มันละเลงสายตามาที่หน้าอกของฉัน

"กูเห็นแล้ว ..ดูดมาแล้วด้วย!"

"ไอ้..!" เกือบแล้วที่ฉันจะร้องด่ามันอย่างทนไม่ไหว เกลียดความตรงเหมือนไม้บรรทัด เกลียดความหน้าด้าน เกลียดความหน้าไม่อายของมัน

"ไอ้ไร ต่อให้กูจะเป็นพี่มึงกี่วัน สุดท้ายกูก็เป็นพี่มึงอยู่ดี!"

"เหอะ ..สิบสี่มกรา กับยี่สิบสี่มกรา แค่สิบวันนี่นา จะมาเรียกร้องว่าตัวเป็นพี่ ไม่มีวัน!"

ฉันบอกแบบนั้น ก่อนจะใช้มือดันร่างไอ้บ้านั่นออกห่าง ตะกร้าใส่เสื้อผ้าคือสิ่งที่ฉันต้องการ แต่ไอ้บ้านั่นกลับหน้าด้าน ดื้อดึงไม่ยอมถอยห่างออกไป

"มึงคิดว่าเสื้อในตัวเดียว มันจะไปใส่กันอะไรได้ หากกูจะทำ ต่อให้มึงจะแรงเยอะมหาศาล หรือต่อให้มึงใส่เสื้อชั้นในสักสิบชั้น มึงก็ไม่มีปัญญาต่อต้านกูได้"

"แล้วเพื่อนกับเพื่อนเขาทำกันแบบนั้นหรือไง อย่าโง่ให้มาก ..ไอ้แบบที่มึงทำ ผัวกูเท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์ทำ เพื่อนแบบมึงไม่ต้องเสือกเสนอหน้ามาทำ ถอย กูจะไปนอน รำคาญ!" ฉันดันร่างไอ้หมอนั่นออกห่าง แล้วเดินผ่านหน้ามันมาทันที

"คอแดงออกแบบนี้ พรุ่งนี้มึงก็หาชื่อผัวดีๆ ไว้ตอบเพื่อนก็แล้วกัน ว่าผัวคนไหนที่มันทำ!"

----

เรื่องนี้ฮาร์ดคอร์หน่อยเด้อ เพื่อนกับเพื่อน มึงบ้าง กูบ้าง อ่านเพื่อความบรรเทิงนะคะ ♥♥