หลังรับการรักษา และได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ลี่หลินและพี่เลี้ยงคนสนิทก็ตื่นในช่วงยามอู่ จากนั้นจึงจัดการอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ ที่เจียวจิ้นไหว้วานให้คนของโรงเตี๊ยมไปหาซื้อมาให้ทั้งชุดและของใช้สำหรับสตรีทั้งสองนาง แล้วจึงเดินมานั่งลงตรงหน้ากระจกเพื่อจัดแต่งทรงผมให้เข้าที่ ทาแป้งกลบร่องรอยบาดแผลขีดข่วนเล็กน้อย บริเวณกรอบหน้า ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถปกปิดได้ทั้งหมด หากแต่ก็ถือว่าดูดีขึ้นมากจริงๆ เสร็จแล้วก็เดินกลับมาที่เตียงนอนนำหวีมาจัดแต่งทรงผมให้กับซิ่วหลิง ด้วยดียวกัน
“คุณหนู ลำบากท่านแล้วจริงๆ บ่าวขออภัยด้วยที่เป็นภาระให้ท่านต้องดูแล” ซิ่วหลิงมองหน้าลี่หลินแล้วเอ่ยขออภัย
“ข้ามิได้ลำบากอันใด ท่านไม่ต้องกังวล ข้าควรขอบคุณท่านมากกว่าที่ดูแลข้ามาตลอด ทั้งยังร่วมลำบากไปกับข้าด้วย ต่อไปท่านห้ามพูดเยี่ยงนี้อีก ไม่งั้นข้าจะโกรธท่าน” ลี่หลินกุมมือพี่เลี้ยงแล้วเอ่ยตอบ
“ โธ่..คุณหนู.ได้เจ้าคะ ข้าจะไม
