หลังจากช่วยเหลือแม่นางน้อยทั้งสองมา หนิงหวงก็เริ่มทำการรักษาในเบื้องต้น บรรเทาความปวด และป้องกันมิให้กระทบกระเทือนหรือบาดเจ็บเพิ่มขึ้นไปอีก
“ เอาละแม่นางน้อยทั้งสอง พวกเจ้าทานยานี่ก่อน หาไม่แล้วคืนนี้ทั้งคืนอาจจะนอนไม่ได้ด้วยพิษบาดแผล จะส่งผลให้มีอาการเจ็บปวดและเป็นไข้ อย่างน้อยๆ ตัวยานี้จักพอช่วยลดความรุนแรงลงได้บ้าง”
สองนายบ่าวมองหน้ากันแล้วกล่าวขอบคุณผู้มีพระคุณด้วยความซาบซึ้งใจ
“ขอบคุณมากเจ้าคะ นายท่าน” ลี่หลินเอ่ยขอบคุณแล้วยื่นมืออกไปรับยา
“เอ่อ…พวกเจ้าไม่ต้องเรียกข้าว่านายท่านหรอก เรียกข้าหมอหนิง หรือท่านอาก็ได้แม่นางน้อย…เอ่อ แล้วพวกเจ้าชื่อ แซ่ อันใด บอกข้าได้หรือไม่ หรือถ้าหากเจ้าไม่สะดวก ก็ไม่เป็นอันใด”
หนิงหวงถามออกไปทั้งยังมองหน้าสองสาว หากแต่เขาติดใจกับใบหน้าของแม่นางน้อยชุดสีชมพูกลับบัวยิ่งนัก นางเหมือนลี่เหลียนมาก เหมือนถึงเก้าส่วน หากย้อนกลับไปในวัยเดียวกัน จะบอกว่
