Chapter 1
1340 Words
Naomi
"I love you Janine, you'll always be my queen"
"I love you more my king always and forever"
Unti unti nyang inilapit ang muka nya sakin...
4 inches...
3 inches...
2 inches...
1 inch---
I groaned when I heard the damn alarm clock, inis na inihagis ko iyon sa kung saan at inis na napaupo saaking kama. Istorbo yun na yun eh.... Hahalika---wait... What was that?
What in the world is that dream?
weird, who the f**k is Janine? Napakamot ulo nalamang akong nailing, kakanood mo iyan ng k-drama Naomi!
"NAOMI!!"
I groaned, marin akong napapikit nang marinig ang pamilyar na mala latang ibinagsak ang ingay. Ayan nanaman po sya..Bakit ba hindi na ako nasanay? I just rolled my eyes in annoyance.
"WHAT?! "
Iritang sabi ko nang makapasok ito saaking kwarto, It's my cousin. Sometimes I wish, na sana alarm clock nalang siya na pupwede kong ibalibag kapag naasar ako sa ingay.
"Eto namanm umagang umaga highblood ka."
Sambit nito habang malapad ang ngiti saakin.
"What do you need."
Naaalibadbarang tanong ko sakaniya, My cousin pouted and f*****g swear she looks like a duck's ass.
"Come on, atleast give me a bright smile, kaya ang panget mo eh."
Tawa nitong ikinasimangot ko lang.
"Your mom and dad is downstairs, pinapatawag ka lang saakin."
She shrugged, pabagsak itong nahiga sa kama ko. Napahilot nalang ako saaking sintindo at tumayo na, why did I put that alarm clock in the first place? At dahil nga tuluyan ng nasira ang tulog ko ay napagdesisyunan ko ng gawin na ang aking morning rituals.
Paglabas ko sa banyo ay ganun nalang ang ginhawang naramdaman ng makitang wala na roon ang sungot kong pinsan.
I stared outside of the window, another day here in the Harukazi mansion, the sky is clear blue, mula sa labas ay makikita mo ang napakalinis na kapaligiran ng Japan.
I've been living here for two years since I woke up, I woke up without any traces from what kind of past do I have. I'm already 21 and I forgot the the 18 freaking years of my life.
I'm still confused, a big part of me is missing, Ano ba ako dati? Who am I before that accident?
2 years ago...
Unti uniti kong iminulat ang mga mata ko, bumungad saakin ang puting kisame, I was dumfounded, I feel so empty as I stared at the white ceiling.
Where am I?
Gusto ko magsalita, pero hindi ko maigalaw ang aking bibig, tulala lamang ako, I can see some unfamiliar figures, I can hear their voices, tila ba ay natataranta ang mga ito.
"She's Awake! Doc!"
Maya- maya may lumapit saakin, isang lalaking naka puting lab coat, may itinapat itong ilaw sa mata ko at kung ano ano pang ginawa niya.
"Can you hear me Naomi?"
Naomi? Who is she?
Who am I?
I was in coma for a year, paggising ko wala na akong maalala, dalawang taon na ang nakalilipas at hanggang ngayon wala parin akong maalala. Sino nga ba ako? I know my name, my age, they told me every thing I need to know..
But It still felt so empty, It feels like there's a huge hole in my heart, at kahit pa sabihing maginhawa ang buhay ko rito ay hindi ko maiwasang makaramdam na may kulang sa pagkatao ko.
I went to my walk in closet to find some clothes, I sighed as I checked myself in the mirror, I stared at my reflection. My red eyes were staring back at me, it's really creepy..
Isang simpleng tao lang naman ako, anak ng isa sa pinakamayamang pamilya sa buong mundo. Harukazi family is the ranked 10 multibillionaire worldwide, diyan nabibilang ang pamilya ko.
From my racer back thank top, I can see the crown tattoo on my shoulder, ni hindi ko nga alam kung anong ibig sabihin nito at kung bakit ko ito pinalagay sa balat ko? Marami akong tanong na hanggang ngayon hindi masasagot hangga't hindi ko maalala kung sino ako.
Maya maya ay nagpasya na akong bumaba, Binati ako ng mga nakahilerang maids at buttlers na tinanguan ko lamang. I ate my breakfast, mukang tapos ng mag agahan ang mga matatandang hukluban at tanging ang madaldal kong pinsan ang nakasabay ko.
Pagkatapos kong mag almusal ay dumiretso na ako sa opisina ng mga magulang ko na sinalubong ako ng malapad na ngiti.
What's up with them? kunot noong naisaisip ko.
Seriously? Ganyang muka talaga ang ibubungad sila sakin?
"Good morning mom, dad."
Magalang na bati ko sa mga senior citizen saka hinalikan ang dalawa sa pisngi, the two giggled.
"Anyways we have something important to tell you."
My mom uttered.
"We want you to go to the Philippines."
They both said seriously, nagtaas ako roon ng isang kilay.
"Why?"
I asked, I thought they don't want me to go back in there?
"Well we enrolled you in Takashi Academy, Kailangan kasi ng magmamanage ng kompanya natin doon, and we both think you're capable of doing that."
Dad explained, nanatiling kunot ang muka ko roon.
"Please baby?"
I sighed.
"I don't really mind where do I study and where do I stay."
So ayun na nga, ginawa na naman nila ang kanilang ultra mega victory dance. I groaned, swear muka silang
tanga, makaalis na nga baka mahawa pa ako sa dalawang to.
Ashton's pov
I sighed.
May 6 20**
Death aniverssary nya, ang araw na pinakamalungkot sa lahat, 3 years, I still couldn't forget you, your memories remained in my heart and everytime I remember her, it feels like it's shattering my soul into pieces.
"I love you janine, you'll always be my queen"
"I love you more my king, forever and always"
How can I comply with that promise, kung iyong pinangakuan ko ay wala na? And you know what hurts the most?
It's my fault why she died...
Kasalanan ko kasalanan ko ang lahat, kung sana pinaniwalaan ko sya ay hindi sana mangyayari iyon. Kung sana nalaman ko agad na wala syang kasalanan ay hindi sana sya mawawala saakin. Lahat ng iyon ay sana nalang, for years I still blame myself, I still burden myself for her death.
Wala sana ako dito sa puntod nya umiiyak, kung pinaniwalaan ko lang sana sya.
'Janine bakit ang unfair mo! Hindi ka man lang nagpaliwanag, oo alam ko kasalanan ko naman eh... Kung sana lang pinaniwalaan kita hindi sana mangyayari to! Edi sana magkasama pa tayo, mahal kita Janine, mahal na mahal...'
I sighed, inilapag ko na ang bulaklak sa puntod nya, pink tulips its her favorate. Napangiti nalang ako sa naalala ko. The moment I saw her cold eyes danced with happiness when she recieved flowers from me.
Maya maya pa napagpasyahan ko ng umalis, pero pagtayo ko ay nakasalubong ko pa sina Angelica at Leigh, her gangmates. Mukang dadalaw din.
"Ashton... "
Hindi ko nalang sila pinansin at nilagpasan nalang sila, I still can't talk to them, everytime I see them, it's just making me feel like a jerk who let her die.
Angelica's pov
Mula nung nawala si Janine nagbago na sya, Ashton...
"Hoy queen tignan mo oh... Yung king mo palagi nanamang PMS ang daya mo kasi eh... Bat mo kasi iniwan! Masaya ka na ba ha! Kasi kami miss na miss ka na namin"
Naiiyak na sambit ni Leigh, hanggang ngayon kasi sa tuwing naaalala namin siya ay sobra kaming nalulungkot. We became so close that our hearts were shattered when she was gone, she's so dear to us, that we mourned so much after her sudden death.
" ano ba yan queen, bat ba kasi iniwan mo kami, bumalik ka naman na oh... Miss na miss ka na namin."
I uttered while looking at her grave, parang biglang bumalik lahat ng sakit ng pagkamatay niya.
"Kapag bumalik iyang si queen at bumangon dito, malamang tatakbo tayo."
Nakuha pang magbiro ni leigh na nagpasimangot saakin.
"Alam mo rank 1 parin ang grupo natin, marami ngang naghahanap sayo eh. Kaso hindi namin masagot, bwisit ka kasi eh... Iniwan mo agad kami!"
Iyak lang kami ng iyak dito, hanggang ngayon hindi parin namin matanggap it's been 3 years pero hindi parin namin sya malimot, sino nga bang makakalimot sakaniya?
I miss you queen...
But there's this part of me, hindi ko padin maialis sa isip kong maaaring buhay pa siya, hindi ko padin isinusuko iyon. Kaya siguro ay hindi ko padin matanggap, deep inside me, I feel like she's alive, or maybe, iyon lang ang gusto kong paniwalaan.
- Writer
