ผมนั่งทานโจ๊กอยู่ที่หน้าทีวีคนเดียว เริ่มรู้สึกอิ่มตั้งแต่ทานไปได้แค่ครึ่งชามแล้ว แต่ก็ต้องทนฝืนกินเข้าไปเพราะดันเทใส่ชามมาจนหมดทั้ง 2 ถุง
“อร่อยไหมกอหญ้า..?”
“อื้ม..อร่อยดี”
“งั้นก็ทานเยอะๆ นะ นี่น้ำเต้าหู้ แล้วนี่ก็ปาท่องโก๋ด้วย ทานเสร็จแล้วจะได้รีบไปทานยาแล้วก็จะได้ไปพักผ่อนนะ..”
“รู้แล้ว..กอหญ้าไม่ใช่เด็กนะ ริวจิพูดเหมือนกอหญ้าเป็นเด็กเลย..”
“ริวไม่ได้คิดแบบนั้น ริวก็แค่เป็นห่วงอยากให้กอหญ้าหายไวๆ ..จะได้รีบไปเรียนเร็วๆ ไง กอหญ้าไม่อยู่นะริวเรียนไม่รู้เรื่องเลย..”
“กอหญ้าไม่ใช่อาจารย์นะที่จะทำให้ริวจิเรียนรู้เรื่องนะ..”
“แต่เวลามีกอหญ้าอยู่ในห้องเรียนด้วย มันทำให้ริวมีพลังในการตั้งใจเรียนนี่ แบบว่ากอหญ้าเป็นยาวิเศษของริวงี้อะ.”
“555 ขนาดนั้นเลยหรอ..?”
“จริงๆ นะ ริวพูดจริงๆ ..”
ทั้ง 2 คนคุยกันเสียงดังแล้วยังหัวเราะกันดูสนิทสนมอีก ผมเพิ่งจะเคยได้ยินเสียงหัวเราะของยัยนี่เป็นครั้
