"น้าต้องขอบคุณจากัวร์มากเลยนะลูกที่คอยไปรับไปส่งน้องที่มหาลัย"มณีจันทร์เอ่ยพูดสายตามองว่าที่ลูกเขยที่นั่งทานข้าวอยู่ตรงข้ามกับลูกสาว สายตาของผู้เป็นแม่นั้นมองว่าทั้งสองต่างเหมาะสมราวกับกิ่งทองใบหยก
"ไม่เป็นอะไรครับมันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว"แต่ใจในไม่ได้อยากจะตอบแบบนั้นเลยสักนิด ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ที่นั่งอยู่ด้านข้างใช้เท้าเหยียบที่ปลายเท้าเขาสาบานได้ว่าเขาจะตอกหน้าแม่ของหญิงสาวให้หงายหลัง
"แล้วนี่ไปเรียนกับพี่เขาวันแรกเป็นยังไงบ้างล่ะเรา ซนจนพี่เขาต้องปวดหัวไหม"พัชรพลเอ่ยถามลูกสาวที่นั่งอยู่ไม่ไกล คนเป็นพ่อรู้สึกได้ว่าวันนี้ลูกสาวคนเดียวของเขาอารมณ์ดีแปลก ๆ
"น้ำหวานไม่ได้ซนนะคะคุณพ่อน้ำหวานน่ารักจะตายใช่ไหมคะพี่จากัวร์"
'น่ารักกับผีสิ'นี่คือสิ่งที่อยากจะตอบออกไปใจจะขาด แต่สิ่งที่ทำได้คือส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้ก่อนจะตัดข้าวเข้าปาก
"ได้ข่าวว่ามึงจะกลับเมืองนอกจริงเหรอวะ"พัชรพลหันไปถามอังเดรท
