“คุณหลอกกอหญ้ามาตลอดเลยใช่ไหมคะ”
เมื่อกลับมาถึงห้องทำงานกอหญ้าก็ตีหน้าง้ำต่อว่าคนเจ้าเล่ห์ที่ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาพร้อมรั้งเอวบางของเธอให้นั่งลงบนตักด้วยกันก่อนที่ภีมวัจน์จะซุกใบหน้าหล่อเหลาลงบนซอกคอหอมกรุ่นของสาวสวยที่อยู่ในอ้อมกอดพร้อมเอ่ยแก้ตัวด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยแววขบขัน
“หืม ผมหลอกคุณตอนไหนกันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
ภีมวัจน์แสร้งตีหน้าซื่ออย่างแนบเนียนใบหน้าหล่อเหลาในยามนี้เผยรอยยิ้มหวานละมุนชวนมองทำให้กอหญ้าถึงกับตาพร่ามัวไปชั่วขณะก่อนที่เธอจะส่ายหน้าไปมาแรงๆเพื่อดึงสติของตัวเองไม่ให้หลงใหลไปกับใบหน้างดงามที่ราวกับภาพวาดของจิตรกรชื่อดังระดับโลกของเขาเมื่อรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังใช้รอยยิ้มทรงเสน่ห์ล่อลวงให้ความคิดของเธอเกิดความสับสน
“หึ ไม่ต้องมาใช้กลยุทธ์หนุ่มรูปงามล่อลวงกอหญ้าเลยนะคะ”
ยามที่คำพูดรู้ทันเอ่ยขึ้นมือเรียวบางของกอหญ้าก็ยกขึ้นบีบจมูกโด่งของภีมวัจน์เบา ๆ ด้วยความมันเขี
