“เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงกลับบ้านมาด้วยสภาพแบบนี้”
ดารัณเอ่ยถามลูกชายที่ถูกลูกน้องประคองเข้ามาภายในบ้านด้วยสภาพทุลักทุเลสีหน้าของดนัยในยามนี้แสดงออกว่าเจ็บปวดมากส่งผลให้เธอถึงกับรู้สึกปวดใจไม่ว่าลูกชายของเธอจะยังเป็นเด็กหรือเติบโตเป็นหนุ่มเช่นเวลานี้เธอก็มักจะรู้สึกเจ็บปวดเสมอในยามที่เขาได้รับบาดเจ็บกลับมา
“หึ นัยไม่ทันระวังเลยโดนหมามันจับทุ่มเอา อูย เบาๆหน่อยไม่ได้หรือไงว่ะเจ็บจะตายห่าอยู่แล้ว”
เสียงตวาดด้วยความเจ็บของดนัยทำให้ลูกน้องทั้งสองคนที่กำลังประคองเขาให้นั่งลงบนโซฟาถึงกับสะดุ้งตกใจจนแทบจะปล่อยมือเขาให้ล้มลงไปนั่งเองยังดีที่ดนัยคว้าแขนของคนทั้งคู่ไว้ได้ทันพร้อมถลึงตาใส่ลูกน้องที่ไม่ได้เรื่องไม่ได้ราวด้วยสีหน้าดุดัน
“เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆไม่ได้เรื่องเลยสักคนจะไปไหนก็ไปรำคาญจริงๆเลย”
เมื่อได้ยินผู้เป็นเจ้านายเอ่ยปากไล่ลูกน้องทั้งสองคนก็ไม่รอช้าที่จะเผ่นแนบออกไปทันทีขืนพวกเขายังอยู่
