SHAKE GIVE UP :: CHAPTER 4 [70%]
1285 Words
“ไม่มี๊!! ไปดีก่า ไปเล่นปิดตาซ่อนหากับสาวๆ ที่รออยู่ที่ห้องล่ะ ไปนะ ^3^” ฟาโรห์เดินออกจากห้องผู้ป่วย ทำให้เชคไม่ค่อยไว้ใจกับรอยยิ้มและท่าทางของเพื่อนคนนี้สักเท่าไหร่ เพราะรู้จักและสนิทกันมานานทำให้เขารู้ดีว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่ ร่างหนาส่ายหน้าไปมา ช่างเถอะ... ในเมื่อเขายังไม่ได้เขย่าลาสนีม ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาแย่งเด็ดขาด!!
ลาสนีมตรงมาที่ร้านของตัวเองทันที มองนาฬิกาข้อมือก็พบว่าตอนนี้มันเลยเวลานัดมานานแล้ว และพี่ตินเองก็ไม่ชอบที่จะไม่ตรงต่อเวลาซะด้วย ร่างบางหอบหายใจหนักมองร่างหนาที่ยืนพิงประตูร้านอยู่ด้วยสีหน้านิ่งๆ ทำให้เธอถึงกับทำหน้าไม่ดีที่เห็นใบหน้าหล่อกำลังมองเธอด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“หายไปไหนมา?”
“คือนีม...”
“ตอบให้ตรงคำถาม และก็ห้ามโกหกด้วย” ตินเดินตรงมาหาแฟนสาวที่ตอนนี้กำลังสบตากับเขาอยู่อย่างเกรงๆ เพราะตินเป็นคนที่ขี้หึงและอารมณ์ร้ายเป็นบางครั้ง แต่เธอก็ไม่เคยเจอกับตัวเองเลยสักครั้ง... ครั้งนี้กำลังจะเจอกับพายุอย่างเขานี่สิ
“คือว่าพอดีน้องที่รู้จักเขาป่วย นีมก็เลยอาสาไปส่งเขาที่โรงพยาบาล”
“ใคร?”
“คือน้องของยูอาค่ะ พี่ตินคงรู้จักยูอา?”
“ใช่ พี่รู้จัก แต่น้องของยูอาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย?” ลาสนีมมองตินที่เท้าเอวมองเธออย่างไม่สบอารมณ์แล้วตอนนี้ เพราะในใจของเขากำลังคิดว่าลาสนีมกำลังเห็นคนอื่นสำคัญกว่าเขา และนั่นคือสิ่งที่เขายอมไม่ได้!!
“ผู้ชายค่ะ”
“...”
“แต่น้องเขาน่าสงสารนะพี่ติน พอดีเขาทานอาหารแล้วอาหารติดคอ... ถ้านีมไม่พาไปส่งที่โรงพยาบาลเขาอาจจะเป็นหนักก็ได้” ซะที่ไหนล่ะ? เด็กบ้านั่นเจ้าเล่ห์ขนาดนั้น ไม่มีทางตายง่ายๆ หรอก แต่เธอสิจะทำยังไงกับคนตรงหน้า ที่กำลังมองเธออยู่ด้วยสีหน้าโกรธเคือง มือเล็กจับไปที่มือหนาทันทีอย่างยิ้มๆ
“ไม่เอาสิคะ ไม่โกรธนะ... นีมจะทำอาหารให้ทานนะคะ”
“...”
“พี่ติน โกรธนีมเหรอ?” ตินมองร่างบางที่ทำหน้าไม่ดีก็เลยได้แต่ถอนหายใจออกมา ดึงร่างของเธอให้เข้าร้านไปและนั่งลงที่โซฟาโดยมีร่างของลาสนีมนั่งอยู่บนตักแกร่ง ใบหน้าหล่อซบลงกับไหล่ของเธออย่างนิ่งๆ
“อย่าไปยุ่งกับผู้ชายที่ไหนอีก ไม่ว่าจะกับใครทั้งนั้น... พี่อนุญาตแค่ยูอาคนเดียวเท่านั้น”
“ยูเขามีแฟนแล้วนะ หมั้นแล้วด้วย อีกอย่างเขาอยู่ในช่วงไปเที่ยวค่ะ”
“นั่นแหละพี่บอกว่ายูอาแค่คนเดียวเท่านั้นที่นีมจะสนิทด้วย เพราะงั้นคนอื่นห้าม เข้าใจไหม?” ลาสนีมมองหน้าแฟนหนุ่มแล้วยิ้มออกมากับท่าทีของเขา ใช้มือทั้งสองข้างของตัวเองโอบต้นคอหนาไว้และก้มหน้าหอมแก้มเขาอย่างที่เคยทำบ่อยๆ จนร่างหนายิ้มออกมา
“ไม่ต้องมาอ้อนเลยด้วย ทำตามที่พี่บอก... เข้าใจไหม?”
“รู้แล้วล่ะน่า ย้ำจังเลยนะ”
“หึอีกสองวันพี่ต้องไปต่างจังหวัดแล้วนะ พรุ่งนี้จะมาเป็นพนักงานที่นี่สักวันดีไหม?”
“อืม ดีมั้งคะ” ทั้งสองคนยิ้มให้กันอย่างมีความสุข แต่หารู้ไม่ว่าตอนนี้กำลังถูกจ้องมองด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์ของใครบางคน พร้อมกับฟังทุกคำสนทนาของทั้งสองคนอย่างเหนือกว่า แลดูเหมือนตัวเองเป็นพระเจ้าที่รับรู้ความเคลื่อนไหวของมนุษย์โลกทุกคน เชคพิงเสาไฟฟ้าในมุมมืด แต่มันกลับชัดมากที่เห็นทั้งสองคนที่อยู่ในร้าน มือหนาคีบบุหรี่เข้าปากทันทีและพ่นออกมาเป็นรูปวงกลม มุมปากแสยะยิ้มอย่างมีแผนการร้าย หึ
ช่วงสายของวัน ลาสนีมและตินต่างพากันช่วยทำงานในร้านอาหารที่วันนี้จู่ๆ นักกีฬาจากไหนก็ไม่รู้เข้าร้านมาอย่างเยอะ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ จนกระทั่งประตูร้านเปิดขึ้นอีกครั้ง ด้วยร่างสูงใหญ่ของคนที่เธอรู้จักดีและพวกพ้องอีกเป็นสิบ
“เฮ้ยๆ ร้านนี้คนเยอะฉิบหาย จะได้แดกข้าวตอนไหนเนี้ย?”
“เออ เยอะแล้วไง? อาหารอร่อย และเจ้าของร้านก็... น่ากิน หึ” ลาสนีมสะดุ้งมองร่างของเชคที่เดินแหวกพวกพ้องเข้ามา ทำให้เธอถึงกับตกใจทันทีที่กำลังคิดเงิน ใบหน้าหล่อเปื้อนเหงื่อและบ่งบอกว่าเขาเหนื่อยจากการเล่นบาสแน่นอน เพราะในมือกำลังหมุนลูกบาสไปมา
“เชิญเลยครับ โต๊ะทางนี้ว่าง”
“ขอบคุณครับ ^^” ตินที่ไม่รู้อะไรก็ผายมือให้เชคและพวกพ้องนั่งลงที่เก้าอี้ ใบหน้าหล่อจับจ้องมองลาสนีมทุกการเคลื่อนไหวจนตินที่กำลังจดเมนู มองเขาด้วยสีหน้านิ่งๆ
“ขอโทษนะครับ คุณกำลังมองแฟนผม...”
“อ่ะเหรอครับ โทษทีนะ แฟนคุณดันน่ารักโดนใจผมอ่ะ >//////<”
“อะ เออร้านพี่เอง”
“ว้าว ร้านของลาสนีมเหรอ? ถึงว่าทำไมไอ้เชคถึงอยากเลี้ยงอาหารพวกเรา จริงไหมว่ะ 5555” คนทั้งร้านต่างพากันหัวเราะลั่น เพราะนักกีฬาที่นั่งอยู่คือพวกพ้องของเชคที่เล่นบาสกันเสร็จก็ได้รับการเชิญชวนของเชค ว่าจะเลี้ยงข้าวทุกคน แต่ต้องมาที่ร้านนี้เท่านั้นนะ ฟาโรห์ยิ้มกว้างให้กับลาสนีมก่อนจะถือวิสาสะจับมือบางมากุมไว้แน่นแต่...
หมับ!!
พลั่ก!!
“เฮ้ย ไอ้ฟา!!” ตินผลักฟาโรห์จนเกือบล้มถ้าเพื่อนที่อยู่ข้างหลังไม่พยุงไว้ ทำให้เชคลุกขึ้นจากที่นั่งไปยืนข้างฟาโรห์พร้อมกับกอดคอเพื่อนตัวเองอย่างยิ้มๆ
“ทำร้ายลูกค้าแบบนี้ได้ไงกันครับ? ^__^”
“เออนั่นดิ ฟายอยากตายเหรอมึงอ่ะ!!”
“คุณนั่นแหละที่ทำอะไรแบบนี้ ลาสนีมคือแฟนของผม และคุณไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องตัวเธอ...”
“ฟะ แฟนเหรอ? หมอนี่แฟนลาสนีมเหรอครับ” ฟาโรห์มองลาสนีมที่พยักหน้ารับ แต่สายตาของเธอกลับมองไปที่อีกคน เชคยิ้มมุมปากมองลาสนีมด้วยสีหน้านิ่งๆ และไม่สบอารมณ์ด้วยนะที่ไอ้เวรนี้มาผลักเพื่อนของเขา!!
“ไม่มีสิทธิ์แตะต้องตัวเธอ? เหอะ แตะมาไม่รู้กี่ครั้งแล้วก็ได้ว่ะ หึ ^.^”
“คุณพูดอะไร?”
“เปล่าครับ ลืมแนะนำตัวไปนะ... ผมชื่อเชคครับ เป็นน้องชายของพี่ยู คุณคงรู้จัก ส่วนไอ้เวรตัวนี้เพื่อนผม ชื่อ...”
- Writer
