SHAKE GIVE UP :: CHAPTER 1 [70%]
917 Words
“มองอะไรครับ?”
“อือ...”
“หือ? อือ คือ?”
“เนี้ย...”
“เนี้ยอะไรอ่ะ? ^^”
“จิ๊ จะปล่อยได้ยัง ไอ้มือปลาหมึกเนี้ย!!”
“ปลาหมึกมีมือด้วยเหรอ? ไหนล่ะพี่ ปลาหมึกมีมืออยู่ไหน” เชคกวาดตามองหาปลาหมึกจนลาสนีม เอื้อมมือไปหยิกที่มือหนาทันทีอย่างแรง
“อะ โอ๊ย!!”
“นี่ไง ปลาหมึก... มือมันแน่นมากเลย!!”
“อูย ปล่อยก็ได้ ใจร้ายจัง ก็คนมันอยากเห็นปลาหมึกมีมือนี่น่า -3-“
“นี่ไงมือปลาหมึก” ลาสนีมยกมือหนาของเชคให้เขาดู ใบหน้าหล่อใสอมยิ้มทันทีจนเธอหันหน้าหนี อยู่กับเด็กคนนี้ทีไรมีเรื่องให้เปลื้องเนื้อเปลื้องตัวตลอด เชคยิ้มแล้วโน้มหน้าไปมองลาสนีมที่ทำหน้าบูดๆ อยู่
“ทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะครับ?”
“ก็นายมันชอบแตะเนื้อต้องตัวฉันไง!!”
“โธ่ นิดหน่อยๆ ทำเป็นห่วง ชิ” เชคเชิดหน้าใส่ลาสนีมที่ไม่สนใจเขา แต่กลับทำอาหารทันทีเพราะเขาจะได้ไปๆ ซะ รำคาญจริงอะไรจริง เชคเองก็ไม่ได้ต้องการอยากจะมาทำอาหารหรอก แต่ถ้ามันทำให้เขาใกล้ชิดกับสิ่งที่ตัวต้องการแล้ว เขาก็ต้องทำอะเนาะ ^^ ทั้งสองคนช่วยกันทำอาหาร ไม่สิต้องบอกว่าลาสนีมต่างหากที่ทำเองทั้งหมด
“พี่อยู่ที่ร้านเหรอ?”
“ใช่ ฉันพักอยู่ที่ร้านชั้นสองนะ... จะได้ไม่เสียเวลาไปกลับไง ค้างที่ร้านเนี้ยล่ะ ดีที่สุด” ลาสนีมยิ้มให้เชค ก่อนที่ร่างหนาจะอึ้งไปพักหนึ่งแล้วลุกขึ้นไปนั่งข้างๆ เธอทันที
“ให้ตายเหอะ อย่าน่ารักไปมากกว่านี้ได้ไหมเนี้ย?”
“อะ เอ๋?”
“น่ารักแบบนี้ จะทำให้ผมตายเพราะไม่ได้เขย่าพี่สักทีนะ”
“!!!”
“ลองเขย่ากับผมป่ะ รับรองสนุกนะ J” เชคแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากตัวเอง โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ ลาสนีมที่ตอนนี้กำลังอึ้งอยู่กับคำพูดของเขาที่พูดออกมาบ่อยครั้ง
พรึ่บ!!
“อ่ะ...”
“งั้นเขย่าหมูไปก่อนนะ...”
“อะ งือ!!” ร่างเล็กยัดหมูทอดที่ตัวเองกำลังจะกินใส่ปากเชคทันที จนเขาถึงกับตกใจที่จู่ๆ ร่างเล็กก็ยัดหมูทอดเข้าปากเขา ใบหน้าหวานถึงกับหัวเราะทันทีจนเชคหันไปคายหมูทิ้งลงถังขยะแล้วช้อนผักมา
“งั้นพี่ก็ต้องกินผัก”
“ไม่นะ...”
“มาเลย ซะดีๆ 5555”
“หยุดเลย เชค!!”
ตืดๆ เสียงมือถือดังขึ้น ลาสนีมที่ยื้อยึดมือกับเชคอยู่ก็ลุกขึ้นไปที่เคาร์เตอร์ทันที ใบหน้าหวานมองหน้าจอมือถือแล้วยิ้มออกมาทันที จนเชคขมวดคิ้ว
“คะพี่ติน... นีมอยู่ที่ร้าน พี่ล่ะถึงที่พักแล้วใช่ไหม?” น้ำเสียงอ่อนโยน ทำให้เชคเบ้ปากอย่างหงุดหงิด ก่อนจะยิ้มมุมปากแล้วเดินไปที่หน้าเคาร์เตอร์ทันที
“ลาสนีม!!”
“อะ เออเสียง... เสียงยูอานะพี่ติน ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะ” มือเล็กกดวางสายจากแฟนหนุ่มแล้วตีเข้าไปที่แขนล่ำของเชคที่ทำหน้าบูดๆ
เพียะ!!
“เจ็บนะ”
“ก็จะเรียกทำไมเล่า!! อยู่ใกล้กันแค่นี้” เชคทำหน้านิ่งทันทีก่อนจะอ้อมเดินไปที่เคาร์เตอร์ แล้วเท้าแขนกันไม่ให้ลาสนีมขยับไปไหน ร่างเล็กถึงกับตกใจ เงยหน้าสบตากับใบหน้าหล่อใสที่ทำหน้าไม่ดีอยู่
“เจ็บนะ หยิกบ้าง ตบบ้าง... ผมก็เจ็บเป็นนะ”
“ชะ เชค”
“ก็แค่อยากลองเรียกชื่อพี่แบบนี้บ้างก็เท่านั้น (_ _)” ลาสนีมมองเชคที่ก้มหน้าลง จนเธอถึงกับไปไม่เป็น หลับตาลงก่อนจะสูดลมหายใจเข้าแล้วช้อนใบหน้าหล่อใสขึ้นมาสบตากับเธอ
“ขอโทษ... เชคก็รู้ พี่เคยบอกแล้วไงว่าพี่ตินเขาขี้หึง”
“แล้วไงครับ ผมก็ไม่ได้ทำอะไรเสียหายนี่น่า” เชคทำตาเศร้าๆ ใส่ลาสนีมที่ยันไหล่หนาไว้ เพราะเขาตัวสูงและตัวใหญ่มากจนเธอยันเขาไม่อยู่แล้วนะ!!
“ก็รู้...”
“ถ้าผมทำเรื่องเสียหาย มันต้องแบบนี้สิ เขาถึงมีสิทธิ์หึงพี่กับผม”
“อะ ห๊ะ... อื้อ!!” ริมฝีปากแดงประกบจูบริมฝีปากของลาสนีมทันทีจนเธอตกใจ มือเล็กยันไหล่หนาให้ออกไปแต่เชคไม่ยอมเพราะเขาตัวใหญ่กว่า และที่สำคัญจูบครั้งนี้มันทำให้เขารู้สึกแทบจะละลาย จูบผู้หญิงมากี่คนทำไมลาสนีมถึงทำให้เขาอยากเขย่าเธอมากมายขนาดนี้นะ ลิ้นร้อนกวัดเกี่ยวลิ้นบางอย่างรุนแรงจนลาสนีมเผลอตัวไปกับจูบของเขาทันที เชคผละจูบออกมา มองลาสนีมที่หอบหายใจเหนื่อย
“ถ้าแบบนี้ค่อยหึงผมสิ จะไม่แปลกใจเลย ^.^”
เพียะ!!
“โอ๊ย เจ็บนะครับ -3-//”
“ทะ ทำบ้าอะไรเนี้ย ทำแบบนี้อีกแล้วนะ!!” ลาสนีมจับริมฝีปากของตัวเองแล้วเดินหนีเชคทันที แต่มือหนากลับคว้าข้อมือเล็กไว้และกระชากเข้าให้อยู่ในอ้อมกอดของเขา ใบหน้าหล่อมองเธอด้วยสายตาเศร้าๆ
“ผมชอบพี่จัง...”
“ชะ เชค!!”
“ให้ผมชอบพี่แบบนี้ได้ไหมครับ?” เชคมองลาสนีมที่ดูอึ้งไป แต่หารู้ไม่ว่ามันคือแผนการจับเธอมาเขย่าต่างหาก เขารู้ดีว่าเธอเป็นพวกใจอ่อน และถ้าเขายอมลดตัวจากที่อ้อนบ่อยๆ หันมาทำในสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนต้องอ่อนระทวย คือการ
- Writer
