ตอนที่ 6 ไม่สนอดีต 20+
1087 Words
สิงหาเห็นแล้วก็โยนรูปภาพในมือกลับลงบนโต๊ะ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับเลขาสาวตรงหน้า
"ที่เสียมารยาทเข้ามาเพราะเรื่องแค่นี้เหรอ" ร่างแกร่งทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ ถอนหายใจออกมาแล้วพูดถามออกไปด้วยท่าทีผ่อนคลายเหมือนไม่ได้สนใจกับสิ่งที่พิมหามาให้เท่าไหร่นัก
"คุณไม่คิดหน่อยเหรอคะว่ามันไม่คู่ควรที่คุณจะเอามาขึ้นเตียงด้วยสักนิด ในเมื่อปกติแค่เด็กๆ ในคลับคุณก็ไม่ยุ่งบอกว่าผ่านแขกเยอะ พอแบบนี้ทำไมคุณถึงดูเหมือนไม่ได้สนใจ"
"ฉันไม่ยุ่งกับเด็กในคลับเพราะผ่านแขกเยอะก็ส่วนนึงแต่บางคนมันก็ปัญหาเยอะ หวังสูง อยากจะขึ้นมาเป็นตัวจริง"
"แต่คะนิ้งมันก็ไม่ต่างจากเด็กของคลับตรงไหนในเมื่อมันมาสมัครตำแหน่งนี้แล้วยังร่านไปทั่วอีก"
"พิม ฉันเองก็มีผู้หญิงไปทั่วเหมือนกันแม้กระทั่งตอนนี้ ฉันไม่ยุ่งกับเด็กของคลับก็ใช่ว่าจะไม่มีเด็กที่เลี้ยงเอาไว้"
"มันไม่เหมือนกันนะคะ ผู้ชายทำมันไม่แปลกแต่ผู้หญิงมาทำมันดูไม่ดี ดูต่ำ"
"แล้วทำไมผู้หญิงทำไม่ได้?"
"มันไม่ควรค่ะ"
"ฉันว่าฉันอาจจะกังวลมากเกินไปที่ไม่ยอมเอาเด็กในคลับขึ้นมานอนด้วยเพราะกลัวพวกหวังสูงจนลืมมองคนใกล้ตัวไปหรือเปล่า"
"คุณหมายถึงอะไร"
"เธอกำลังหวังสูงนะพิม คิดอะไรอยู่ก็หยุดคิดซะ"
"..."
"ฉันไม่ได้สนอดีตอะไรของคะนิ้ง ถ้าจะมาฟ้อง ไว้คะนิ้งไปมีคนอื่นหลังจากนี้แล้วค่อยมาบอก ส่วนความหวังดีนี้ฉันก็ขอบคุณ เธอกลับไปได้แล้ว"
"แปลว่าคุณตั้งใจจะยกเลขาคนนั้นขึ้นมาเหนือกว่าพิมจริงๆ สินะคะ"
"ใครไปพูดอะไรให้ละ ถึงได้มาทำอะไรงี่เง่าแบบนี้"
"แขกวีไอพีมาบอกพิมว่าคุณดูห่วงผู้หญิงคนนี้จนออกนอกหน้า เหมือนจะไม่ใช่แค่เลขา" สิงหาได้ยินแบบนั้นแล้วถึงลุกเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพิม มือหนายกขึ้นลูบไปที่กรอบหน้าสวยของเลขาเบาๆ
"ไม่มีใครเหนือกว่าเธอหรอกนะพิม ที่ผ่านมาฉันยกให้เธอเป็นเลขาคนเก่ง เป็นคู่นอนคนโปรด"
"..."
"แต่หลังจากนี้ฉันคงไม่ได้นอนกับเธออีกแล้ว"
"เพราะเลขาใหม่ของคุณใช่ไหม"
"ไม่ใช่"
"..."
"เพราะเธอกำลังหวังสูงเกินไปยังไงล่ะ ฉันถึงย้ำนักหนาว่าแค่ทำหน้าที่ อย่าคิดเกินเลยแต่ในเมื่อทำไม่ได้ เธอก็ต้องเคารพกติกา"
"ฉันไม่ได้คิดเกินเลย ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลยสักนิด ที่เตือนเพราะแค่หวังดีกับคุณ"
"กลับไปซะ แล้วหลังจากวันนี้มาทำแค่หน้าที่เลขา ถ้าเธอไม่ฟัง คงรู้ใช่ไหมว่าฉันจะจัดการยังไง"
"..." สิงหาพูดจบก็ผละมือออกจากใบหน้าสวย กำลังจะหันหน้ากลับไปทางห้องนอน
ปั้ง! เสียงประตูห้องนอนปิดลงอย่างแรงทันทีที่สิงหาหันไป เห็นคะนิ้งแง้มประตูออกนิดหน่อยแล้วแอบดูเขากับพิมยืนคุยกันอยู่จนสิงหาเองต้องรีบเปิดประตูห้องนอนเดินเข้าไปหาถึงได้เห็นคนน้องกำลังทำเป็นนอนหลับอยู่บนเตียง
"เด็กดื้อมันต้องโดนอะไรนะ" เสียงเข้มพูดขึ้นมา ก่อนจะขึ้นเตียงมาคร่อมตัวร่างเล็กเอาไว้จนคะนิ้งเองเริ่มทำท่าทางงัวเงียกับเสียงอืออาในลำคอเหมือนว่าเขาไปรบกวนการนอนของตัวเอง "อ๋อ นี่หนูหลับอยู่เหรอคะ" สิงหาพูดขึ้นมาเบาๆ พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะโน้มตัวทาบทับร่างเล็กไปแล้วกดสันจมูกสูดดมกลิ่นหอมที่ซอกคอสวยจนร่างเล็กเริ่มจะขยับหน้าหนีแต่ก็โดนสิงหารั้งใบหน้ากลับเข้าหาตัว
จากที่แค่กดจมูกสูดดมกลิ่นก็เปลี่ยนเป็นดูดเม้มสร้างรอยสีกุหลาบไปจนทั่ว
"อื้อ" เสียงหวานดังขึ้นมาในลำคออีกครั้ง คะนิ้งไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อดี ในเมื่อเธอเลือกจะแกล้งหลับไปแล้ว ถ้าตื่นขึ้นตอนนี้ก็โป๊ะแตก สิงหาได้รู้แน่ๆ ว่าเธอไปแอบฟังเขาคุยกับเลขาตัวเองมา
"หลับจริงหรือเปล่า" เสียงแหบพล่ากระซิบที่ข้างใบหูทำร่างเล็กกลับมาเกร็งตัวนิ่งอีกครั้ง ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว กลัวว่าจะโดนจับได้ "หลับจริงสินะคะ...หลับลึกแบบนี้ ถ้าโดนลักหลับขึ้นมาจะเป็นยังไงนะ" ว่าแล้วก็ลูบมือสอดไปใต้แผ่นหลังสวย รูดซิปชุดเดรสของคนน้องลงแล้วค่อยๆ รั้งชุดเดรสตัวสวยลงเผยผิวขาวของคนใต้ร่างจนชุดเดรสถูกถอดออกไปพ้นตัว คะนิ้งก็ยังหลับตาพริ้มอยู่ทั้งที่คิ้วสวยขมวดจนแทบจะชนกัน ทำสิงหาที่เห็นอดที่จะยกยิ้มเอ็นดูออกมาไม่ได้
"..." เอาไงดีนะ ลืมตาไปดีไหม จะโดนถอดออกหมดตัวอยู่แล้ว ไม่รู้ทำไมสิงหาถึงได้ลามกขนาดที่ทำคนที่นอนหลับได้ลงคอ คะนิ้งได้แค่คิดแบบนั้นแต่ก็ยังไม่กล้าลืมตามองจนกระทั่งรู้สึกได้ว่าบราลูกไม้ที่ปิดเนินอกอยู่กำลังถูกถอดออกไปจนพ้นตัวตามด้วยแพนตี้ตัวจิ๋ว...
"เอาไงคนเก่ง ไม่ตื่นมาหน่อยหรอคะ หนูถูกถอดหมดตัวแล้วนะ" สิงหาพูดพลางใช้มือบีบนวดไปที่เนินอกอวบทั้งสองข้างของเธอ ใบหน้าคมก้มไล่กดจูบจากระหว่างเนินอกลงมาหน้าหน้าท้องแบนราบของคนน้อง ทั้งดูดเม้มสร้างรอยไว้จนทั่วตัว คะนิ้งก็ยังไม่ยอมตื่นขึ้นมาทั้งที่ต่อให้ยอมรับกับเขาตรงๆ ว่าแอบฟัง เขาก็ไม่คิดจะดุอะไรคะนิ้งอยู่ดี
ปากหนากดจูบไล่มาจนถึงเนินอวบอูมไร้ขนปิดบัง ใบหน้าคมเงยขึ้นมองคนน้องอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคะนิ้งยังหลับอยู่ สิงหาถึงกดลิ้นลงไปที่ร่องกุหลาบสีอมชมพูสวย
"อ๊ะ สิงหา!!!"
- Writer
