ในห้องทำงานที่แสงสลัวลง ธนินนั่งพิงพนักเก้าอี้ ร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยอำนาจ แต่ในอ้อมแขนเขา เจนกำลังดิ้นเล็กน้อยอย่างขัดเขิน ใบหน้าของเธอขึ้นสีเมื่อดวงตาคมกริบของเขาจ้องลึกลงมา
“หึงใช่ไหม?” ธนินถาม น้ำเสียงทุ้มนุ่ม แต่แฝงความยียวน
เจนเม้มปากแน่น พยายามไม่สบตาเขา “ไม่” เธอตอบเสียงแข็ง แม้หัวใจจะเต้นระรัว
ธนินยิ้มมุมปาก เขาโน้มตัวลงมาใกล้ก่อนจะจูบริมฝีปากของเธออย่างดุดันและมั่นคง เจนพยายามหันหน้าหนี แต่ความร้อนแรงจากเขาทำให้เธออ่อนแรง
“ไม่หึงจริงเหรอ?” เขาถามอีกครั้ง ปลายนิ้วลูบไล้แก้มของเธอ
เจนขมวดคิ้วแน่น กัดปากแน่นกว่าเดิม “ไม่!” เธอพยายามรักษาหน้าตาให้ดูแข็งกร้าว
คำตอบนั้นทำให้ธนินหัวเราะเบาๆ อย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะจูบเธออีกครั้ง คราวนี้นานและหวานล้ำจนเจนแทบลืมหายใจ มือใหญ่ของเขากดแผ่นหลังเธอให้แนบชิดกับอกของเขา
เมื่อจูบจบลง เจนผลักอกเขาเบาๆ ใบหน้าของเธอขึ้นสีจัดด้วยความอายและโกรธ “นา
