มรดกรักนางมารร้าย

วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนใหม่ฉันปาริมาหรือข้าว เดินคู่มากับยัยไปรยาหรือขิงและยัยรุจิรัตน์หรือตาหวาน พวกเราสามคนเป็นเพื่อนสนิทกัน ปีนี้พวกเราสามคนเรียนอยู่ชั้นปีสามเทอมสองแล้ว ฉันยังคงสถานะโสดเหมือนยัยไปรยาส่วนยัยตาหวานน่ะหรอมีหนุ่มคนรู้ใจแล้ว ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นรุ่นพี่ปีสี่ชื่อธนพลหรือต่อ เขาเป็นหนุ่มหล่อสุดฮอตที่สาวๆเกือบครึ่งมหาวิทยาลัยหมายปองรวมถึงฉันด้วย “วันนี้หลังเลิกเรียนอย่างเพิ่งรีบกลับเลยนะ ฉันว่าพวกเราไปหาของหวานเติมพลังกันเถอะ” “อืมก็ดีนะเปิดมาวันแรกก็งานเยอะเลย” “ตะ แต่ว่า...” ตาหวานมีท่าทีลังเล “อย่าบอกนะว่าแกไม่ว่างอ่ะยัยตาหวาน” ปาริมถามตาหวานหน้างอเพราะดูก็รู้ว่าเพื่อนสาวมีนัดอีกตามเคย “อืม พี่ต่อนัดทานข้าวเย็นน่ะ” “งั้นแกก็ให้พี่ต่อพาชั้นสองคนไปทานข้าวด้วยสิ” “ยัยขิงพูดอะไรอย่างนั้นเล่า ยัยตาหวานคงจะอยากไปทานกับพี่ต่อสองคน” “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกข้าว เอาอย่างนี้ดีกว่าชั้นให้พี่ต่อพาพวกเราไปทานข้าวกันทั้งสามคนนี่แหละดีอย่างที่ยัยขิงว่านั่นแหละ” “น่ารักที่สุดค่ะคุณเพื่อนฉันอยากเจอพี่ต่อ” “จ้ะๆ ฉันจะรีบต่อสายหาพี่ต่อเลย” ตาหวานต่อสายหาคนรักแล้วบอกว่าวันนี้เธออยากชวนเพื่อนๆไปทานข้าวด้วยกันซึ่งเขาก็ตอบตกลงทันทีเพราะต้องการจะตามใจหญิงสาว “เป็นไงๆ” “พี่ต่ออนุมัติแล้วจ้ะ” “เย้ๆ พี่ต่อของแกนี่น่ารักจริงๆ” “งั้นเราไปรอพี่ต่อด้านนู้นดีกว่านะพี่ต่อน่าจะกำลังมารับพวกเราแล้ว” “อืม” เธอและเพื่อนสาวรอประมาณสิบนาทีเห็นจะได้ก็มีรถหรูคันหนึ่งขับเข้ามาจอดใกล้ “ตาหวานเชิญครับ” “ค่ะพี่ต่อ ไปเร็วแกขึ้นรถ” ตาหวานนั่งข้างชายหนุ่มส่วนสองสาวนั่งอยู่ที่เบาะหลัง “พี่ต่อรู้จักร้านขนมหวานไหมคะพอดีพวกเราอยากทานขนมหวานต่อ มื้อนี้ตาหวานเลี้ยงพี่ต่อเองค่ะเพราะเมื่อกี้พี่ต่อเลี้ยงข้าวตาหวานกับเพื่อนของตาหวานไปแล้ว” “ไม่ต้องเลี้ยงพี่หรอกครับ แค่ขนมหวานพี่เลี้ยงตาหวานกับเพื่อนได้ครับบอกทางร้านมาเถอะครับเดี๋ยวพี่พาไป” “ก็ได้ค่ะงั้นเอาไว้โอกาสหน้านะคะพี่ต่อต้องให้ตาหวานมีโอกาสได้เลี้ยงพี่ต่อบ้าง” “ครับๆ” “พี่ต่อนี่ใจดีจังเลยนะคะถึงว่าตาหวานหลงรักพี่แล้วหลงรักพี่อีก” “นี่ยัยขิง!” ตาหวานแก้มขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะความเขินอาย “ฮ่าๆดูแกสิเขินใหญ่เลย” หลังจากทานอาหารคาวและหวานเสร็จเรียบร้อยชายหนุ่มก็ไปส่งสาวๆที่บ้าน บ้านของไปรยาและตาหวานอยู่ไม่ไกลจากกันมากเขาเลยเลือกจะไปส่งทั้งสองสาวก่อน “ขอบคุณที่มาส่งค่ะพี่ต่อ” ไปรยากล่าวขอบคุณชายหนุ่มแล้วหมุนตัวเดินเข้าบ้านไป “ใครมาส่งล่ะลูก” “แฟนของตาหวานค่ะแม่” “มาเหนื่อยไปพักก่อนเถอะลูกนี่หนูทานอะไรมาแล้วใช่ไหม ไปกับยัยข้าวหรือเปล่าลูก” “ใช่ค่ะคุณแม่ทำไมคุณแม่ต้องห่วงยัยข้าวด้วยละคะ” “ก็ข้าวเป็นหลานสาวของแม่นี่แม่ก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา” “แล้วหนูละคะ” “หนูก็เป็นลูกสาวที่แม่รักมากยังไงล่ะจ๊ะ” “ค่ะขิงรักแม่ขวัญมากๆนะคะ” “จ้ะแม่ก็รักหนู” หลังจากที่ส่งไปรยาถึงบ้านเรียบร้อยแล้วบ้านหลังต่อไปที่เขาต้องการไปคือบ้านของรุจิรัตน์ “ขอบคุณที่มาส่งนะคะ ตาหวานฝากยัยข้าวด้วยนะคะพี่ต่อ” ตาหวานเอ่ยกับชายหนุ่มเสียงหวาน “ไม่ต้องเป็นห่วงครับพี่จะไปส่งถึงที่แน่นอนครับ” “อย่างนั้นตาหวานก็วางใจค่ะ บ๊ายบายนะยัยข้าว” “อืม บ๊ายบาย” ชายหนุ่มขับรถไปตามถนนสายหลัก หญิงสาวรู้สึกผิดสังเกตุเพราะนี่ไม่ใช่เส้นทางกลับบ้านของเธอ “พี่ต่อจะไปไหนคะนี่มันไม่ใช่ทางกลับคอนโดของข้าวนี่” “แล้วใครว่าพี่จะพาข้าวไปส่งคอนโดล่ะ” “กะ ก็เมื่อกี้พี่ยัง...” “พี่ก็พูดไปอย่างนั้นแหละวันนี้ข้าวต้องอยู่กับพี่ทั้งคืน” “อะไรนะคะไม่เอานะคะ” “ข้าวไม่เอาแต่พี่จะเอานี่” เขาตอบกลับหน้ามึนอย่างคนเอาแต่ใจ “ถ้ายัยตาหวานรู้เรื่อง” “ก็อย่าให้ตาหวานรู้สิในเมื่อทั้งหมดมันเป็นความต้องการของเธอนี่” “พี่ต่อ” หญิงสาวเรียกเขาเสียงอ่อน “เงียบได้แล้วพี่ไม่มีสมาธิขับรถ” “ค่ะ” ชายหนุ่มตั้งหน้าตั้งตาขับรถจนมาถึงคอนโดสุดหรูของตน พนักงานรักษาความปลอดภัยพอเห็นว่าเป็นใครขับรถเข้ามาก็รีบเปิดไม้กั้นและทำความเคารพลูกบ้านของตน “ขอบคุณครับลุงยาม” “ครับคุณต่อ เชิญครับ” เขาขับเข้าไปจอดในลานจอดรถใต้คอนโด จากนั้นก็จูงมือเธอเดินไปขึ้นลิฟท์ พอเข้ามาด้านในเขาก็กดชั้นที่ต้องการจะไปทันที “นี่พี่มีคอนโดกี่ที่คะ” “บ้านฉันรวยฉันจะมีกี่ที่แล้วเธอจะทำไมด้วย” “ไม่ใช่ว่าเอาไว้สับเปลี่ยนสาวๆหรอคะ” เธอถามกลับเขาหน้างอ ส่วนชายหนุ่มหัวเราะออกมา “ฮ่าๆ ถึงจะเป็นอย่างนั้นแล้วเธอจะทำไมฉันได้ในเมื่อเราตกลงกันแล้วว่าความสัมพันธ์ของเรามันก็แค่ความสนุกเท่านั้น อย่าลืมสิว่าคนที่มีสิทธิหึงหวงพี่ก็มีแต่ตาหวานคนเดียว” ชายหนุ่มกล่าวเน้นย้ำให้หญิงสาวรู้ด้วยว่าในเมื่อเอเลือกทางเดินนี้แล้วเธอก็ต้องยอมรับมันให้ได้ “ค่ะข้าวจะจำไว้ให้ขึ้นใจ” “ดีมาก เธอไปอาบน้ำซะไปฉันจะรออาบต่อ อย่านานนักล่ะ” “ค่ะ” ภายในคอนโดแห่งนี้ของชายหนุ่มมีข้าวของบางส่วนของเธอวางอยู่ เขาเคยพาเธอมาที่นี่น่าจะสองถึงสามครั้งได้ ชายหนุ่มต้องการมีความสัมพันธ์กับเธอเมื่อใดก็จะพาเธอมาที่คอนโดส่วนตัวของตนเมื่อนั้น ย้อนกลับไปเมื่อหลายเดือนก่อน วันนั้นเป็นงานเลี้ยงวันเกิดของตาหวาน มีเพื่อนๆหลายคนไปร่วมงานรวมถึงชายหนุ่มที่มีฐานะเป็นแฟนหนุ่มของเจ้าของวันเกิดด้วย วันนั้นรุจิรัตน์เมามากเขาจึงฝากให้เพื่อนของหญิงสาวช่วยดูแลหญิงสาวหน่อยเพราะเขาเกรงใจผู้เป็นพ่อของรุจิรัตน์ เขาจะดูแลเธอเองก็กลัวจะไม่งามจึงขอตัวกลับก่อนนั่นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ในขณะที่เขากำลังจะเปิดประตูขึ้นรถก็มีหญิงสาวคนหนึ่งมากอดเขาจากด้านหลัง เขาตกใจรีบหันไปมองว่าเป็นใครกันแน่ “น้องข้าว!” เขายอมรับว่าตกใจไม่น้อยที่ผู้หญิงที่กำลังกอดเขาแนบแน่นคือเพื่อนสนิทของแฟนสาวของตน “อื่อออ” ปาริมาเอาใบหน้าถูกไถไปกับเสื้อของชายหนุ่ม “น้องข้าวปล่อยพี่ก่อนนะครับถ้าเกิดใครมาเห็นแล้วจะเข้าใจผิดพวกเราได้นะครับ ปล่อยพี่ก่อนครับ” หนุ่มหล่อมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด “ไม่เอาไม่ปล่อยข้าวร้อน ร้อนๆๆๆ” เธอกอดรัดเขาแน่นกว่าเดิม “ร้อนก็ปล่อยสิครับ มากอดพี่แบบนี้ก็ยิ่งร้อนครับ” “พี่ต่อไปส่งข้าวหน่อยสิคะ ข้าวอยากกลับแล้วไม่งั้นข้าวไม่ปล่อยนะคะ” “โอเคครับๆ งั้นเข้าไปนั่งที่เบาะดีๆนะครับ” “ค่ะ” เธอพยักหน้าหงึกๆยอมทำตามแต่โดยดี นั่นทำให้ชายหนุ่มค่อยโล่งใจเพราะไม่รู้จะจัดการกับคนเมามายแบบเธออย่างไง พอเข้ามาในรถแล้วหญิงสาวก็บอกพิกัดคอนโดที่เธอพัก ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบขับไปยังคอนโดของหญิงสาว เขาพยุงเธอมาส่งถึงห้องนอนแต่ใครจะคิดล่ะว่าพอมาส่งถึงห้องนอนหญิงสาวกลับไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ “พี่ต่อคะข้าวร้อนจังเลยค่ะ”เธอบอกเขาน้ำเสียงแหบพร่า “เดี๋ยวพี่ปรับแอร์ให้นะครับ” “ไม่ใช่ค่ะ ข้าวร้อน ร้อนมากๆ” เธอพยายามถอดเสื้อผ้าบนร่างกายของตัวเองออกชายหนุ่มรีบขยับเข้าไปห้ามทันที “อย่าครับ อย่าทำแบบนี้ถ้าจะทำก็ให้พี่กลับออกไปก่อนสิครับ” “ไม่ค่ะ พี่ต่อต้องช่วยข้าวนะคะ ข้าวคิดว่าถูกวางยา” “ว่าไงนะครับ” “ยาค่ะ ใครไม่รู้เอาเครื่องดื่มผสมยาให้ข้าวกิน ข้าวร้อนจริงๆค่ะ อื่อ” เธอรู้สึกทรมานมากๆอยากได้ชายหนุ่มมาช่วยปลดปล่อยความทรมานในครั้งนี้ “ใจเย็นๆนะครับ” เมื่อเขาพิจารณาหญิงสาวต้องหน้าแล้วก็คิดว่าเธอคงจะโดนยาอย่างที่ปากเธอว่าจริงๆเพราะเนื้อตัวของเธอขึ้นสีแดงคล้ายความร้อนในร่างกายที่มีกำลังจะปะทุออกมา “พี่ต่อช่วยข้าวนะคะถือว่าข้าวขอร้อง” เธอเอ่ยขอร้องเขาเสียงสั่น “ตะ แต่พี่...” “เรื่องระหว่างเราจะเป็นความลับแน่นอนค่ะ ยัยตาหวานจะไม่มีทางรู้แน่นอนค่ะ” “ก็ได้ครับ พี่ช่วยข้าวได้แต่ข้าวอย่ามาเรียกร้องสิทธ์อะไรจากพี่ก็แล้วกันนะครับ” “ค่ะข้าวตกลงค่ะ” พอจบประโยคของหญิงสาวร่างชายหญิงสองร่างก็ขยับเข้ามาใกล้เริ่มต้นการนัวเนียกันอย่างเร้าร้อน และเอาแต่ใจ ด้านหญิงสาวไม่อาจควบคุมตนเองได้เพราะฤทธิ์ยาที่มีอยู่ในร่างกายซึ่งต่างจากชายหนุ่มที่เขากระทำลงไปนั้นก็เพราะอามรณ์ดิบเถื่อนในใจทั้งนั้น เขารู้สึกทั้งภูมิใจทั้งแปลกใจที่ได้เป็นคนแรกของเธอ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอถึงยอมให้เขาเป็นคนแรกของเธอ เช้าวันต่อมาหญิงสาวรู้สึกมึนหัวเป็นอย่างมากทั้งยังรู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมด เธอค่อยๆลืมตาขึ้นเพื่อปรับสายตากับแสงแดดที่ส่องกระทบ ที่นี่คือคอนโดของเธอนั่นทำให้เธอรู้สึกโล่งใจไม่น้อยเพราะเมื่อคืนนี้เธอเมามากสติที่เคยมีก็ลืมเลือน เธอหันไปมองข้างกายก็พบว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียวแต่เธออยู่กับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเธอรู้จักเขาดีว่าเขาคือใคร “พะ พี่ต่อคะ” “อื่อ อย่ากวน” เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของชายหนุ่มดังขึ้น “พี่ต่อคะตื่นเถอะค่ะ มีสายเรียกเข้ามาค่ะ” เขาค่อยๆลืมตาแล้วควานหาโทรศัพท์ที่อยู่ใต้หมอนใบโปรดของหญิงสาว “ว่าไงครับแม่” “เมื่อคืนลูกไปนอนที่ไหนมารู้ไหมว่าแม่เป็นห่วงลูกแค่ไหน” คัทลียาเอ่ยถามลูกชายน้ำเสียงร้อนรนเพราะลูกชายของเอไม่เคยหายเงียบไปทั้งคืนแบบนี้มาก่อน “ผมมานอนที่ห้องของเพื่อนครับแม่ ผมขอโทษนะครับที่ไม่ได้โทรไปบอกก่อน แม่ไม่ต้องเป็นห่วงผมนะครับเดี๋ยวสายๆผมก็จะกลับแล้วครับ” “แปลกจริงลูกคนนี้เคยเหลวใหลที่ไหนกัน รีบกลับมาละกันนะลูก แม่รักลูกนะ” “คร๊าบบ ผมก็รักแม่” คำบอกรักที่เขาบอกกับมารดาทำให้เธออมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว “ยิ้มอะไรเป็นบ้าหรอ” “พี่ต่อ” เธอเรียกเขาเสียงอ่อน ทำไมเขาต้องว่าเธอด้วยก็ไม่รู้ใจร้ายชะมัด