บทที่ ๑๑ สารภาพบาป
ที่กรุงเทพ ฯ
ธีวราห์นั่งจ้องสิงหาอย่างได้กระพริบตา ทำให้คนถูกจ้องทำตัวไม่ถูก สิงหาเข้าท้ายทอยแก้เก้อ พลางกระแอมกระไอออกมา
“แฮ่ม… เอ่อ ไอ้ธีร์ มึงอย่าจ้องกูแบบนี้สิวะ กูแดกข้าวไม่ลงแล้วนี่” สิงหาบอกกับเพื่อน ก็จะหลบสายตาของธีวราห์ มองไปที่จานกับข้าวแล้วรีบตักเข้าปากเร็ว ๆ
“แค่ก แค่ก” ด้วยความรีบร้อนจึงสำลัก
“ตายไหมนั่น” ปากของเมียท่านรัฐมนตรีไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แต่สิงหาก็ไม่กล้าตาขวางใส่เหมือนทุกที เพราะเขานั้นมีคดีติดตัวอยู่
“แค่ก แค่ก ไอ้ภพมึงเอาน้ำให้กูที” ไม่กล้าใช้ธีวราห์ ไกรภพหน้าบึ้งตาวาว แต่ก็ยกแก้วน้ำของตนไปให้เพื่อน
‘เอาวะ เห็นแก่คนใกล้ตายก็แล้วกัน ช่วยมันหน่อย’ ไกรภพคิดอย่างไว้อาลัยเพื่อน เขาใกล้จะสวดอภิธรรมให้กับมันแล้ว
“ใกล้ตายแล้วมั้งกูว่า ก็ดีนะกูจะได้จองศาลาเอาไว้ เอาศาลาไ
