บทที่ 1
1406 Words
“โอว์! อ่า!”
เสียงแหบพร่าครวญครางกระเส่า ร่างใหญ่เคลื่อนไหวไปมาเหนือร่างเล็กอวบอิ่ม ขาวนวลเนียน อ้อมแขนแข็งแรงโอบกอดกายเล็กรั้งให้รับแรงกระแทกเร่าจากเอวสอบของตน ปากหนาขบเม้มซอกคอระหงที่แอ่นส่ายเปิดทางอย่างเย้ายวนตน มือใหญ่เคลื่อนไล้มาก้นงามงอนบีบเคล้นคลึง
พั่บ! พั่บ! พั่บ!
“ซี้ดดด แน่นมันเป็นบ้าเลยพราว อือ!"
“คุณฝันก็ใหญ่และอึดเหมือนกันค่ะ อ่ะ! อ่า!" พราวแอ่นร่างสนองตอบเจ้าของสตูดิโอ สำหรับหล่อนแล้วค่าตัวถ่ายแบบไม่ต้องการ ต้องการแค่ได้ประสานแนบอิงกับบุรุษสมบูรณ์แบบเหนือร่างมากกว่า
“อ่า! น่ารักแบบนี้สิผมถึงเลือกพราวมาถ่ายแบบให้บ่อย ๆ อะ! เสียว...อ่า!"
ระหว่างทั้งสองกำลังนัวเนียกันในห้องพักและห้องตัดต่องานในตัวของเจ้าของสตูดิโอนั่น แม่บ้านสาวที่ลืมของไว้เมื่อตอนเย็นเลยกลับมาเอาของ เห็นไฟในห้องทำงานของเจ้านายเปิดทิ้งไว้ จึงตั้งใจจะเดินไปส่องดูว่าเขากลับไปรึยัง เพราะเขาชอบลืมปิดไฟในห้องทำงานบ่อย ๆ หูของเธอได้ยินเสียงร้องครวญครางแปลก ๆ ดังมากจากในห้อง พอเดินมาถึงหน้าประตูห้องก็เห็นประตูห้องแง้มออกเล็กน้อยจึงแอบส่องดูว่าเขาทำอะไรอยู่ข้างใน
มือเล็กปิดปากตัวเองพร้อมเบิกตากว้างเมื่อเห็นโต๊ะทำงานของเขาเป็นเตียงไปเสียแล้ว ตอนนี้ฝันดีกำลังเคลื่อนไหนอยู่บนร่างของนางแบบที่มาถ่ายแบบชุดว่ายน้ำเมื่อตอนกลางวัน และตอนนี้เหมือนว่าทั้งสองจะไม่ได้อยู่ในโลกของปัจจุบันเสียแล้ว เธอปิดปากเงียบแล้วค่อย ๆ เดินออกไป โดยไม่สนใจจะหาของที่ลืมทิ้งไว้ พรุ่งนี้ค่อยมาเอาก็ได้ก่อนจะไปมหา'ลัย เห็นทีตอนนี้คงจะไม่สะดวกแล้ว
เช้าของวันทำงาน อิงนภา ตั้งนิวัฒน์ หรือพีร์ วัย 19 ปี สวยน้อยร่างเล็กกะทัดรัด ผิวขาวนวลเนียน เธอเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เกิด เธอโดยพ่อกับแม่เอามาทิ้งไว้ที่หน้าบ้านของป้าอณา และโชคดีป้าอณาเป็นคนใจดี ตัวคนเดียวไม่มีลูกมีสามีจึงรับเธอมาเลี้ยงเป็นหลานสาว ตอนนี้อิงนภาอาศัยอยู่กับป้าอณาวัย 57 ปี นางขายข้าวราดแกงในซอยเล็ก ๆ ของชุมชนที่อยู่ห่างจากสตูดิโอที่เธอทำงานอยู่เพียงแค่สองซอยถัดไปเท่านั้น หญิงสาวทำงานทุกงานเพื่อจะแบ่งเบาภาระของคุณป้าผู้มีพระคุณ กลางวันสมัครเป็นแม่บ้าน กลางคืนเธอก็ไปรับจ๊อบในร้านอาหารหรือผับเวลาที่เขาขาดคน หรือมีใครลา เธอมักจะถูกโทร.ตามให้ไปทำงานแทนเสมอ ทำทุกงานที่ได้เงินยกเว้นขายตัว เด็กนั่งดริงก์เธอก็รับทำ ก็แค่นั่งเป็นเพื่อนแขกในร้านแต่ได้ทิปหนัก ๆ เธอทำประจำ
ป้าอณาขายข้าวราดแกงเลี้ยงเธอตั้งแต่เล็กจนโต และตอนนี้เธอก็โตพอจะช่วยท่านได้แล้ว งานอะไรช่วยได้ หญิงสาวก็ทำ แม้ว่าจะเรียนไปด้วย ทำงานไปด้วยจะเหนื่อยและหนักแค่ไหน แต่สาวเจ้าก็ไม่หวั่นเพราะมีความสุขที่ได้ทำ
“เอ้า! ทำไมมาแต่เช้าจังน้องพีร์” ผู้ช่วยของฝันดีอย่างธนาเอ่ยถามแม่บ้านคนสวยประจำสตูดิโอที่มาทำงานประจำเฉพาะตอนบ่าย สาวเจ้าเป็นแม่บ้านจากบริษัทที่ส่งมาประจำที่ฝันดีสตูดิโอ
“พอดีพีร์ลืมของไว้ตั้งแต่เมือวานค่ะพี่สอง เลยแวะมาเอาก่อนจะไปเรียนค่ะ” ตอบพลางมองไปยังชั้นสองซึ่งเป็นห้องทำงานของเจ้าของสตูดิโอ
“อ้อ! งั้นรีบไปเอาของแล้วเรียบไปเรียนเถอะครับน้องพีร์”
“ค่ะพี่สอง งั้นพีร์ขอตัวก่อนนะคะ”
เธอเดินเข้าไปในห้องห้องเก็บกระเป๋าของตัวเองเพื่อเอาหนังสือที่จะใช้ติวสอบในวันนี้ไปด้วย วันนี้ตอนบ่าย อิงนภาลางานกับทางบริษัทแล้วให้ทางบริษัทส่งแม่บ้านคนใหม่มาแทน ช่วงนี้เธอติวหนังสือเตรียมสอบกับเพื่อน ๆ ที่มหาลัยจึงไม่สะดวกมาทำงานตอนบ่ายได้
“ใครมาแต่เช้าไอ้สอง” พอลับร่างเล็กของอิงนภา ฝันดีก็เดินใส่กางเกงบ็อกเซอร์ลงมาจากชั้นสอง สองมือขยี้ตาด้วยความง่วงนอน
“น้องพีร์น่ะครับพี่ฝัน” ธนาตอบ
“น้องพีร์ไหนวะ!" ขมวดคิ้วมึนงง เพราะไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน
“น้องพีร์ แม่บ้านสตูดิโอของเราไงครับพี่ฝัน”
“อ้อ! จำได้แล้ว คนที่เดินไปเดินมาแต่เห็นหน้าไม่ชัดสักทีนั่นเหรอ” ฝันดีตอบพลางเดินไปยังห้องครัวเพื่อหาน้ำดื่ม
“ครับผม คนที่พี่ฝันไม่คิดจะสนใจเหมือนนางแบบไงครับ น้องพีร์ออกจะน่ารักนะครับ พวกผมยังชอบน้องพีร์เลย” ธนาบอกพลางเดินไปหามาทศที่กำลังเตรียมกล้องจะออกไปถ่ายพรีเวดดิ้งข้างนอกอยู่อีกห้อง
“ก็แค่แม่บ้าน จะน่ารักแค่ไหนกันวะ! อาจจะน่ารักสำหรับพวกเอ็งน่ะสิ ไอ้สอง ไอ้ทศ” ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นยีผมตัวเองแรง ๆ เดินต่อ
ตุ้บ!
"อุ๊ย!"
หนังสือในมือร่วงหล่นลงกับพื้นทันทีที่กระแทกกับกำแพงหนา ส่วนคนที่ชนก็เร็วเท่าความรู้สึก สองแขนตวัดเกี่ยวร่างเล็กไว้ทันทีด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะล้มลงได้
อิงนภาจ้องมองหน้าของคนที่โอบเกี่ยวตัวเองไว้ด้วยความตกตะลึง เป็นฝันดีเจ้าของสตูดิโอที่เธอเห็นเขาแต่ไกล ๆ คนนั้นเอง แม้จะเห็นไกล ๆ หน้าแบบนี้ ตาแบบนี้ ปากแบบนี้ จมูกแบบนี้เธอจำได้ติดตาเลย เขาเป็นผู้ชายที่หล่อ หล่อกว่าดารานายแบบหลาย ๆ คน กรอบหน้าที่ล้อมกรอบด้วยหนวดเคราที่จัดแต่งเป็นทรงสวยงาม ทำให้สาวน้อยอิงนภาเผลอมองจ้องด้วยความเคลิบเคลิ้มและชื่นชมในความสมบูรณ์แบบของนายฝันดี องอาจพาณิชย์กุล หรือ ฝัน วัย 37 ปี ราวกับต้องมนตร์ก็มิปาน
"อะแฮ่ม! จะยืนเองได้รึยัง มองหน้าฉันอยู่นั่นแหละเด็กน้อย”
ฝันดีกระแอมเรียกสติสาวน้อยในชุดนักศึกษาในอ้อมกอด ใบหน้าสวยรูปไข่ ผมหน้าม้าแตก ความยาวผมยาวประมาณกลางหลัง ร่างเล็กน่าจะสูง 150 กว่า น้ำหนักน่าจะไม่ถึง 45 แต่ขนาดหน้าอกที่เบียดกันจนจะล้นออกมาจากชุดนักศึกษาน่าจะคัพดีเลยแหละ ไม่มีอะไรที่สายตาช่างภาพมือโปร.คนดังของจังหวัดนครนายกจะพลาด หากดวงหน้าจืด ๆ นี้แต่งหน้าสักนิดจะงามกว่านี้เลยแหละ ขนาดไม่แต่งหน้ายังน่าหลงใหลขนาดนี้ แล้วถ้าตอนแต่งล่ะจะขนาดไหน หนุ่ม ๆ คงได้วิ่งตามกันเป็นพรวนเลยทีเดียว
ไม่น่ามาเป็นแม่บ้านให้เมื่อยเลย นอนทำงานบนเตียงท่าจะเหมาะกว่าเยอะ อีหนูเอ๊ย!
บอกตัวเองในใจ ก่อนจะปล่อยร่างเล็กให้ยืนเองเมื่อเธอขืนตัว
“ขะ...ขอโทษและขอบคุณค่ะ” อิงนภายกมือไหว้ขอโทษอีกฝ่ายพร้อมเอ่ยขอบคุณก่อนจะก้มลงเก็บหนังสือที่ตกลงพื้นขึ้นมากอดแนบอกแน่นกว่าครั้งแรกที่ทำเพียงแค่ถือมาเฉย ๆ
“อือ!" เขาโบกปัดมือเหมือนไล่เธอแล้วเดินผ่านคนตัวเล็กไปยังห้องครัวเพื่อหาน้ำดื่ม คำพูดและการแสดงออกของเขาทำให้หัวใจสาวของอิงนภาที่ไม่เคยใกล้ชิดชายใดเต้นแรงผิดจังหวะทั้ง ที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นกับเธอแต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว
สาวน้อยยืนกอดหนังสือแน่น เหงื่อไคลเต็มมือ เอี้ยวหันไปมองแผ่นหลังกว้าง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดตัวเองแรง ๆ แล้วเดินออกจากสตูดิโอไปเรียกวินมอเตอร์ไซค์ให้ไปส่งที่มหา'ลัย โชคดีที่ที่ทำงานและบ้านของเธออยู่ไม่ไกลกัน จึงทำให้เดินทางไปมาสะดวก
- Writer
