“ไง วีต้า เจอกันอีกแล้วนะ อ่อไม่สิต้องเรียกว่ารินลดา ถึงจะถูก” คาเรนพูดไปด้วยเสียงห้วนๆ พร้อมกับยิ้มมุมปากใส่เธอพร้อมกับส่งสายตาจ้องมองเธออย่างเอาเรื่อง
“คุณ คุณ ปล่อยนะ” รินลดาพูดไปด้วยเสียงตะกุตะกัก เมื่อเขาเรียกชื่อของเธออกมาเขารู้ได้ยังไงกัน รินลดาคิดในใจ ก่อนจะขัดขืนแล้วผลักร่างหนาที่กอดเธอแน่นออกอย่างแรงจนเธอเป็นอิสระ
“อะไรกัน เมื่อคืนเรายังนอนกอดกันอยู่นะรินลดา ตอนนี้ทำไมคุณถึงทำตัวห่างผมอย่างนี้ล่ะ” คาเรนเอ่ยพูดแล้วเอามือยันกำแพงควบร่างบางไม่ให้หนีเขา
“คุณข่มขืนฉัน” รินลดาพูดไปก็ข่มความกลัวไว้ในใจ ก่อนจะกัดฟันมองคนตรงหน้าอย่างไม่กลัว
“ฮ่าๆ ใช่ผมยอมรับว่าครั้งแรกผมข่มขืนคุณ แต่เอ้ ครั้งที่สอง สาม สี่ นี่ผมจำได้นะ ว่าคุณก็ยอมให้ผมเอาคุณนิ” คาเรนพูดกระซิบไปที่ข้างหูของรินลดา เขาก็สูดดมกลิ่มตัวหอมๆจากตัวเธอ รินลดาก็เบี่ยงหน้าหลบเขาอย่างโกธรๆ
“ใครบอกให้คุณแต่งตัวแบบนี้ อยากจะโชว์ให
