บทที่ 12
ทันทีที่ก้าวเดินเข้ามาในเจดีย์ทอง คำพูดที่ไม่ได้คาดคิดว่าจะได้ยินก็ดังขึ้น
“คงเป็นการเดินทางที่ไกลมากสินะ ถึงจะไม่ง่ายแต่สิ่งที่ทำนี่ก็ไม่ยากเกินไปหรอกเพราะใช้ของที่ไม่ควรจะใช้จึงเป็นแบบนี้ นี่ไม่ใช่สมบัติของแคว้นนี้เมืองนี้มันมาจากที่โบราณกว่านั้น” ไต้ซือพูดออกมาแทบจะในทันทีที่เดินเข้าไปถึงด้านใน
“ไต้ซือรู้” หลงเหยียนหลุดเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ เรื่องที่นางถูกวิญญาณของหยูอิงพาย้อนข้ามกาลเวลามา นางมิได้บอกใครแม้แต่หวงจิงอวี๋
ไต้ซือหันมามอง และยิ้มจาง ๆ “รู้ทุกเรื่องจนเหนื่อยใจ ไม่ว่าจะอดีต ปัจจุบัน หรือวันข้างหน้า เอาเป็นว่าถ้าหากรู้สึกหลงทางก็ทำตามที่คัมภีร์ว่า อาตมาไม่ได้อยู่กับโยมจนถึงที่สุดของเรื่องราวหรอก นี่คงเป็นการเจอกันครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของเราทั้งสอง” อีกฝ่ายพูดไปก็เดินไปหยิบคัมภีร์ ก่อนจะนำมาส่งให้กับหญิงสาวผู้มาจากอีกห้วงเวลา ห้วงเวลาที่ยังมาไม่ถึง
“ฝังมันไปกั
