“มะ มะปรางมาเมื่อไหร่น่ะ แล้วคุณวินทร์ไปไหนแล้ว”
หวันยิหวาเพิ่งตื่น เธอยังงง ๆ แต่ก็ไม่คิดจะปกปิดร่างกายส่วนบนเพราะไม่ได้รู้สึกอาย สาวน้อยสะดุ้งเมื่อมะปรางกระโดดขึ้นมาบนเตียงนอนด้วยรอยยิ้มเย้า ๆ
“วันนี้เธอหน้าใสมากอะ มากแบบมาก ๆ ๆ มากกว่าปกติ แบบนี้ใช่มะ ที่เขาเรียกว่าได้น้ำดี”
หวันยิหวากะพริบตาปริบ ๆ ก่อนตีแขนมะปราง พวงแก้มแดงซ่านด้วยความเขิน
“บ้า!”
ระหว่างที่สองสาวหยอกล้อหัวเราะกันอยู่บนห้องนอน อัครวินทร์เดินลงมาหาหลานชายด้วยท่าทางสบาย ๆ ถึงแม้ปิยังกูรจะยืนหน้าบอกบุญไม่รับรอเขาอยู่ก็เถอะ
“ไง ไปเที่ยวมาสนุกมั้ยปิน”
“ครับ” ปิยังกูรตอบอย่างสงวนถ้อยคำ “นี่พ่อฝากมาให้”
อัครวินทร์รับบรรดาถุงกระดาษของฝากหลายถุงมาจากมือหลานชาย พลางยิ้มกว้าง
“แกนี่จะจบมหา’ลัยอยู่แล้ว ไม่พูดเยอะขึ้นสักหน่อยเหรอวะ? กินข้าวมาหรือยัง เดี๋ยวอาให้เด็กทำอาหารให้ แป๊บเดียว กินด้วยกันมั้ย?”
‘เด็ก’ ที่อัครวินทร์พ
