“เหอะ!” ขำแห้ง
“……” เขื่อนก็ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจในท่าทีแบบนั้นของเธอ
“เมื่อไหร่นายจะเลิกหลงตัวเองสักที” เฟรนด์พูดจบก็กำลังจะเดินออกจากห้อง แต่ทว่าไม่ทันที่เธอจะก้าวไปถึงประตู
หมั๊บ!
“ว้ายยยย” เขื่อนกระชากแขนเฟรนด์ไว้พร้อมกับดึงเธอเข้ามาหาตัวเอง ทำให้เธอเสียหลักเซไปนั่งบนตักของเขาทันที ก่อนที่เขาจะใช้แขนกอดรัดเอวเล็กไว้แน่น
“นี่ปล่อยฉันนะ” เฟรนด์พยายามดิ้นไปมา
“ไม่! จนกว่ามึงจะบอกกูว่ามึงเป็นอะไร”
“อะไรของนายเนี่ย ปล่อยนะ” ร่างเล็กพยายามแกะมือหนาที่กอดรัดตัวเธอออก แต่แรงผู้หญิงตัวเล็กอย่างเธอก็ไม่อาจสู้แรงผู้ชายแกร่งอย่างเขาได้
“ทำไมมึงถึงทำตัวห่างเหินกับกู”ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“แล้วทำไมฉันต้องทำตัวใกล้ชิดกับนายด้วย ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”พูดจบเฟรนด์ก็ใช้จังหวะที่อีกคนเผลอ พยายามแกะมือของเขาออกจนหลุด ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งไปที่ประตูอีกครั้ง ทว่าก็ไม่ทันความเร็วของอีกคนอย
