บ่วงสวาททาสรักอสูร

ตอนที่ 2

2

พี่ภามพูดออกมาได้ยังไงกัน นันทิยาตวัดสายตาพิฆาตพร้อมรัศมีแห่งความโกรธแค้นไปมอบให้คนของภาม ถ้าหากว่าสายตาเปลี่ยนแปลงเป็นคมมีดได้ ร่างขาวนวลผ่องอวบอัดไปด้วยสัดส่วนเรือนกายหญิงที่กลมกลึงและน่ามอง อกเป็นอก เอวเป็นเอว พร้อมด้วยสะโพกดินระเบิด คงจะเป็นแผลเหวอะหวะแล้ว แต่นี่ไม่ใช่ เธอเลยได้แต่คั่งแค้นจนกลายเป็นเปลวเพลิงไฟที่มันลุกไหม้หัวใจตัวเองให้ต้องช้ำชอกจนน้ำตาตกใน

“พี่ภามพูดอย่างนี้ได้ยังไงกันคะ ในเมื่อพี่ภามเองก็รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน”

“ผู้หญิงคนนี้เป็นใครหรือคะภาม แล้วเป็นอะไรกับคุณ” ชลดาซึ่งไม่ใส่ใจที่จะหยิบเอาเสื้อผ้าซึ่งกองเกะกะระเนระนาดบนพื้นมาสวมใส่ พาร่างอวบอั๋นขาวนวลผ่องของตัวเองเดินกลับไปที่เตียงด้วยท่าทีสบายๆ

“แล้วทำไมถึงได้ทำท่าหวงคุณเหมือนกับหมาบ้าเลยล่ะค่ะ”

นันทิยาที่มีอารมณ์โกรธเหมือนไฟกองใหญ่ที่รอเวลาปะทุอยู่แล้วยิ่งทวีขึ้น ลมหายใจหอบแรงรัวเร็ว ถ้าหากมีแสงไฟมากพอจะได้เห็นว่าวงหน้าของเธอนั้นแดงก่ำไล่ลงไปถึงลำคอ ประกายในดวงตากลมโตวาววับเปล่งประกายเจิดจ้าเหมือนกับดวงตาแม่เสือหวงลูก อยากตบหน้านังผู้หญิงหน้าไม่อายที่ยังไม่ยอมสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย จนหน้าเป็นรอยขีดข่วนหมดสิ้นความสวยไปเสียเลย แต่คงทำได้แค่ขบกัดฟันบนริมฝีปากเท่านั้น เมื่อข้างกายเธอคนนั้นมีคนที่เธอรักคอยปกป้อง

“หมาบ้าตัวที่คุณถามชื่อไทนี่ เป็นคู่หมั้นผมเองแหละดา คู่หมั้นที่ชอบทำตัวเป็นยายแก่จอมจุ้นจ้าน น่าเบื่อ น่ารำคาญ ไม่รู้เมื่อไหร่จะไปให้ไกลๆ เสียที วุ่นวายจะตายห่าอยู่แล้ว” ภามพูดอย่างไม่คิดที่จะถนอมน้ำใจคนฟังเลยสักนิด

เจ็บปวดแทบจะกระอักออกมาเป็นเลือดสดๆ กับคำพูดไร้เยื่อใยที่ออกมาจากปากหนา แพขนตายาวงอนสะบัดถี่ยิบไล่ม่านน้ำตาที่เอ่อไหลล้นคลอเบ้า รีบเมินหน้าหนีก่อนที่น้ำตาซึ่งพยายามกักเก็บไว้จะไหลซึมออกมาเป็นสายตามร่องแก้มให้อีกฝ่ายได้สมน้ำหน้า

“แหม...มีด้วยหรือคะคนอย่างนี้ รู้ว่าเขาไม่ชอบแล้วยังจะมาทำท่าหึงหวงใส่อีก” ชลดาเอ่ยถามเสียงมีจริตจะก้าน ปลายนิ้วยาวเรียวลูบไล้อกกว้างเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ แข็งกระด้างอย่างที่เขาเรียกกันว่าซิกแพ็ก เอียงศีรษะมองนันทิยาด้วยสีหน้าและแววตาดูถูกหยามหยันและระอิดระอาใจ

“อย่างนี้เขาเรียกว่าคนหน้าไม่อาย เอ๊ะ...หรือว่าไม่ใช่ค่ะ ต้องเรียกว่าหน้าด้านหรือเปล่า”

น้ำเสียงนั้นใสเหมือนน้ำที่อยู่ในแก้ว บาดลึกเข้าไปถึงหัวใจนันทิยา จนเธอทั้งเจ็บหัวใจและอับอายจนไม่รู้ว่าจะยืนอยู่ได้ยังไงแล้ว ดวงตากลมโตส่งประกายสายตาตัดพ้อต่อว่าไปยังคู่หมั้นหนุ่มที่ไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลยแม้แต่น้อย

ปลายมือใหญ่จับรั้งปลายคางมนของแม่สาวปากเสียขึ้น พร้อมกับใบหน้าคร้ามแกร่งโน้มลงไปจนเกือบจะประทับริมฝีปากสีแดงสดบนริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ แต่อีกฝ่ายมีจริตจะก้านพอที่จะเอียงหน้าหลบ เลยทำให้จุมพิตนั้นถูกแก้มนวลปลั่งแทน

“คิคิ แหม...ภามขา จะทำอะไรหัดเกรงใจคู่หมั้นหน่อยดีไหมคะ ดูซิมองมาตาละห้อยเชียว สงสัยว่าอยากจะอยู่ตรงนี้กับคุณแทนดานะคะนี่”

ชลดาเอ่ยพูดเสียงหวานกับภาม แต่กลับมองนันทิยาอย่างสมเพชและสะใจ มือเล็กเรียวเริ่มไม่อยู่นิ่ง ขยับเคลื่อนไหวไปตามเรือนกายใหญ่และแข็งแกร่งอย่างแสนจะคิดถึงรสเสน่หาอันเร่าร้อนแสบสันถึงพริกถึงขิงที่ภามมอบให้อย่างที่เธอลืมไม่ลงเลยทีเดียว

แค่เห็นหน้าภามในครั้งแรกแม้เพียงแค่อยู่ไกลๆ แต่รูปร่างร่างสูงใหญ่เกินมาตรฐานชายไทย ลักษณะท่วงท่าอันงามสง่าเรียกความสนใจจากเธอได้ชะงัก เมื่อได้เห็นใกล้ๆ หัวใจก็มีอันสะดุด เผลอมอบให้ชายหนุ่มไปโดยไม่ทันจะรู้ตัว ได้แต่เสียดายอยู่เสมอ เพราะแม้เธอจะทำงานในเอเจนซี่ที่ชายหนุ่มไปติดต่องานด้วยเป็นประจำ ทว่าสายงานของเธอกลับไม่เคยมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับภามเลย ได้แต่แอบคอยมองดูอยู่ห่างๆ ด้วยความหวัง เมื่อฟ้าประทานคู่ที่แสนจะหล่อล่ำและเลิศเลอเพอร์เฟคมาให้แล้ว ทำไมถึงให้เธอนั้นต้องแอบดูอยู่ห่างๆ ด้วย จะต้องมีโอกาสให้เธอได้ใกล้ชิดและหนึ่งในใจของเขาสิ

เหมือนคำภาวนาเป็นผล ฟ้าเป็นใจให้ เมื่อเธอจำต้องเดินทางไปติดต่องานที่ต่างประเทศ ได้นั่งเครื่องลำเดียวกันกับภาม อุบัติเหตุแห่งรักที่เธอสร้างขึ้นจึงเกิดขึ้น จากเพียงแค่พูดคุยกับแบบเพื่อนธรรมดาบนเครื่อง เลยมีการนัดแนะเพื่อสานสัมพันธ์ต่อระหว่างการเดินทาง เป็นเพราะเธอที่พลาดถูกเ*******ูที่ติดต่องานด้วยวางยาปลุกเซ็กส์ประจวบกับภามที่เพิ่งจะคุยธุรกิจเสร็จออกมาเจอพอดีเลยช่วยเหลือเธอเอาไว้ได้ และนั่นก็เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้เขาพาเธอมาต่อยังเกาะส่วนตัวด้วย

ด้วยคุณสมบัติทางด้านร่างกาย ต่อด้วยคุณสมบัติทางสังคมเรียกได้ว่าภามเป็นชายหนุ่มที่ผู้หญิงทุกคนไม่มีใครกล้าที่จะเมินหน้าหนี เธอเองก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่มีภาษีมากกว่าผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยคบหามา แม้กระทั่งผู้หญิงที่เป็นเลขาส่วนตัวที่พ่วงเอาตำแหน่งคู่หมั้นด้วย เพราะเธอเป็นลูกสาวของเจ้าของเอเจนซี่ที่เขาต้องติดต่องานและยังเป็นหลานของนักธุรกิจมีชื่อของเมืองกรุง ลุงเธอก็รู้จักกับบิดาของภาม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นภามจะต้องเกรงใจ ที่สำคัญอีกอย่าง คือพรหมจารีของเธอภามเป็นคนได้ไป

“อย่าไปสนใจเลยดา ผมว่าเรามาต่อเมื่อกี้ให้จบดีกว่า ผมละหิ้วหิว อยากจะกินดาจะแย่อยู่แล้วจ้ะยาหยี”

แม้ใจจะสงสารนันทิยาไม่ใช่น้อย เพราะความผูกพันที่มีด้วยกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย รู้ดีว่าหญิงสาวรักเขามาตั้งแต่แตกเนื้อสาวที่ตอนแรกเขาเองก็ภูมิใจไม่ใช่น้อย การมีคู่หมั้นหน้าตาสะสวยน่ารัก เรียกได้ว่าใครเห็นจะต้องเหลียวหลังมอง แต่ด้วยนิสัยร้ายเหวี่ยงวีนมากลบเกลื่อนความน่ารักเสียจนหมดสิ้น ในตอนนี้เขาถึงได้ทำทุกทางเพื่อที่จะถอนหมั้น!

ความจริงมีคู่หมั้นหน้าตาสะสวย หุ่นดีคงไม่มีใครโง่ปล่อยให้หญิงสาวให้เป็นพรหมจารีอยู่ แต่เขายอมโง่ เพราะรู้ดีว่าถ้าแตะต้องนันทิยาเมื่อไหร่ เขาจะต้องรับผิดชอบผู้หญิงนิสัยเสียคนนี้ไปจนตลอดชีวิต เรื่องอะไรที่เขาจะต้องยอมเอาชีวิตที่มีผู้หญิงรายล้อมให้ความสุขไม่ซ้ำหน้ามาตกนรกทั้งเป็นกินแตงเฉาตายเพียงเถาเดียวกันเล่า

ดวงตาคมกริบเหลือบมองไปที่ร่างโปร่งบาง ซึ่งยังยืนตัวแข็งทื่อ เลิกสนใจเธอโดยสิ้นเชิง คิดว่าไม่นานนันทิยาจะรู้ตัวเสียที ไม่เป็นที่ต้องการของเขา เมื่อทนไม่ไหว เป็นหญิงสาวเองนั่นแหละที่จะหาทางไป โดยเขาจะไม่ขวาง รวมไปถึงพ่อและแม่เขาเองก็ขัดขวางไม่ได้ด้วย ส่วนเขาก็จะได้ใช้ชีวิตเสเพลโดยที่ไม่มีใครขัดขวางอีกแล้ว มีแต่ได้กับได้ วินวินด้วยกันทั้งคู่

นันทิยาทนที่จะยืนอยู่มองดูการกระทำบาดใจไม่ได้ รีบหันกายหนี เท้าเรียวยาวถลาพาขาที่มันแข็งเหมือนกับมีหินจับอยู่ออกไปจากห้องนอนภามด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ น้ำตาอุ่นร้อนไหลนองหน้ากับคำถาม

ทำไมภามถึงต้องทำอย่างนี้ เกลียดเธอมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ ถึงได้ทำร้ายหัวใจดวงน้อยๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนตอนนี้กำลังจะหมดแรงที่จะดึงรั้งให้เขาหันกลับมามองแล้ว

ประตูบานใหญ่ปิดลงดังปัง ร่างโปร่งบางทรุดลงกองบนพื้น พร้อมน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มเป็นสาย ก่อนที่นันทิยาจะรวบรวมความเข้มแข็งในตัวเองที่ยังพอหลงเหลืออยู่น้อยนิด ให้ร่างกายที่ยังครบสามสิบสองไปขึ้นรถแวนคันใหญ่ พาเอาหัวใจที่บอบช้ำกลับไปยังบ้านพักของตัวเองซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านหลังนี้เท่าไหร่