เกิดใหม่เป็นตัวประกอบใช้แล้วทิ้ง

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนจะต้องหมดแรงอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะจมดิ่งลงสู่ใต้ผิวน้ำมือไม้มันไร้เรี่ยวแรงไปหมดทั้งที่ตัวเองแข็งแรงและว่ายน้ำเป็นพลางค่อนขอดสวรรค์อยู่ในใจที่ให้เกิดใหม่แต่ดันจะตายอีกครั้ง ใช่ !ฉันได้ตายแล้วจากอีกโลกหนึ่งที่นั่นฉันไม่มีแม้แต่ชื่อมีเพียงรหัสลับที่ใช้เรียกกันภายในองค์กรเท่านั้น ‘สิบสาม’ นั้นคือนามของเธอสายลับมือหนึ่งที่ทุ่มเททุกลมหายใจให้กับองค์กร เวลาออกปฏิบัติภารกิจก็ต้องให้องค์กรรับรู้ด้วยตลอดแม้แต่เวลาปกติหลังจากหยุดงานแค่จะออกไปข้างนอกยังต้องรายงานเบื้องบนเพราะสายลับขององค์กรเป็นดั่งอาวุธร้าย พวกเราถูกฝึกมาเพื่อทำงานตามที่ได้รับมอบหมายเสร็จงานก็ไม่สามารถใช้ชีวิตเป็นของตัวเองได้ เพราะพวกเราไร้ตัวตนทุกครั้งที่เสร็จสิ้นภารกิจฉันจะแวะซื้อหนังสือสักเล่มจากร้านขายหนังสือเล็กๆแถวนั้นก่อนจะเดินเข้ามุมมืดของตึกเพื่อเปิดประตูลับที่เชื่อมไปยังชั้นใต้ดินขององค์กรที่นั่นคือ บ้าน ของฉันเอง หน้าห้องมีแผ่นป้ายสีขาวติดไว้ตรงประตูว่า ‘สิบสาม’ ฉันมองไปตรงจอมอนิเตอร์เพื่อสแกนม่านตาจนเรียบร้อยประตูก็เปิดออกภายในเป็นห้องพักขนาดย่อมที่มีทุกอย่างครบครันใช้ชีวิตได้โดยที่ไม่ต้องออกไปไหนระเบียงกระจกสามารถมองทะลุไปยังส่วนกลางของตึกที่พักได้ โซนนั้นเป็นเพียงที่เดียวที่ฉันจะสามารถมองเห็นแสงสว่างจากภายนอกได้ฟังดูน่าเศร้าใช่ไหมล่ะ? อืม ก็เศร้าจริงฉันหยิบหนังสือออกมาอ่าน วันนี้ได้นิยายมาอีกแล้วเพราะทุกครั้งที่แวะกลับก็ซื้อติดมือมาตลอด “เล่ห์รักมาเฟียร้าย ชื่อเรื่องฟังดูน้ำเน่าจัง” แม้จะเบื่อนิยายน้ำเน่าแต่ลองอ่านดูสักหน่อยคงไม่เป็นอะไร เพราะเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือแม้จะเป็นนิยายน้ำเน่าที่ไม่ชอบแต่ก็สามารถอ่านจนจบได้เนื้อหาไม่มีอะไรมากเหมือนเล่าเรื่องความรักของมาเฟียหนุ่มกับหญิงสาวผู้เป็นที่รัก ทั้งคู่ฝ่าฟันอุปสรรคร่วมกันกว่าจะสามารถยืนเคียงข้างกันได้ก็สะบักสะบอมพอสมควรแต่พาร์ทสมัยเรียนมหาลัยทำฉันแอบแปลกใจตรงจุดหนึ่งตัวละครนะโมที่เป็นเพื่อนพระเอกทำไมต้องตาย นี่คือสิ่งที่สงสัยมาก ติ๊ด!!! “อ๊ะ ยังไม่ทันได้นอนเลย” ฉันหลุดออกจากภวังค์ก่อนจะเอื้อมมือไปกดรับสายเมื่อสัญญาเตือนจากโทรศัพท์ภายในห้องแผดเสียงดังลั่นก่อนจะรอฟังคำสั่งของภารกิจใหม่ [หมายเลข สิบสาม ภารกิจของคุณในครั้งนี้คือการสังหารประธานของค่ายเพลงยักษ์ใหญ่อย่างเจซีเริ่มปฏิบัติหน้าที่ได้เลยหลังจากสายตัดไป ติ๊ด] เมื่อสายตัดไปแล้วฉันก็จัดการคว้าเสื้อคลุมมาสวมให้เรียบร้อยก่อนจะตรวจเช็กปืนคู่ใจ หน้าที่ส่วนมากแทบจะไม่ใช่สายลับแล้วหลังๆ เหมือนเริ่มจะเป็นมือสังหารมากกว่า แต่เพื่ออิสระภาพต่อจากนี้ฉันต้องทำ ยิ่งได้ภารกิจเสี่ยงมากเท่าไหร่ข้อจำกัดในการใช้ชีวิตยิ่งมีมากขึ้นบางทีหลังจบงานนี้นอกจากร้านหนังสือฉันอาจจะสามารถไปเดินซื้อไอศกรีมอย่างอิสระได้ โรงแรมหรูริมหาด 11:55 PM. “ดูเหมือนว่าจะมีบอดี้การ์ดตามประกบแค่สองคน” หน้าอะพาร์ตเมนต์หรูหรามีร่างสูงของชายวัยกลางคนในชุดสูทสีเทาเดินเข้าไปข้างในตามด้วยบอดี้การ์ดร่างยักษ์สองคนอยู่นานสองนานก่อนจะเดินออกมาและจุดบุหรี่สูบเพื่อรอรถลีมูซีนคันหรูมารับมันทำให้ฉันแอบแปลกใจว่าคนระดับนี้ทำไมมีบอดี้การ์ดน้อยจังรวมถึงรถ ทำไมมาช้า ไม่ใช่ว่าต้องมารอรับเจ้านายเหรอ “แปลกจัง” ฉันพึมพำกับตัวเองพลางมองพวกเขาผ่านกล้องส่องทางไกลก่อนจะรู้สึกแสบตาเล็กน้อยเมื่อมีอะไรมากระทบผ่านเลนต์ ฟุบ!! ร่างบางพลิกตัวลงนอนแนบกับดาดฟ้าเมื่อแสงปืนเลเซอร์ส่องมาโดนกล้องของฉัน แสดงว่าพวกเขารู้อยู่แล้วอย่างนั้นเหรอว่าจะมีการลอบสังหารเลยมีมือปืนซุ่มดูอยู่แทบทุกทิศทาง “ฉิบหายล่ะ” ร่างบางกำปืนในมือไว้แน่น หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมาสมองกำลังประมวลผลหาทางหนีทีไล่เพราะเหมือนตอนนี้พวกเขาจะเป็นฝ่ายล่อให้มาติดกับและเตรียมจัดการเธอแล้วไม่ว่าจะตายตรงนี้หรือหนีกลับไปได้ ก็ยังต้องตายอยู่ดี ‘รางวัลของคนที่ทำงานพลาด มีเพียงความตายเท่านั้น’ ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบมีเพียงแสงจันทร์เท่านั้นที่นำทาง ความกดดันก่อเกิดขึ้นมาในหัวใจเธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆนึกถึงทิศทางที่แสงเลเซอร์นั้นส่องมาภายในใจร่ำร้องเพียงว่าต้องมีชีวิตรอดเพื่ออิสระภาพในวันข้างหน้าให้ได้ “ปัง!” ร่างบางพลิกตัวชันเข่าและเล็งปืนไปยังตึกฝั่งตรงข้ามที่ตอนแรกยิงเลเซอร์มาทางเธอก่อนจะเหนี่ยวไกอีกครั้งด้วยความแม่นยำ! “ปัง!” กระบอกปืนหันไปทิศทางซ้ายเมื่อจับสัมผัสการเคลื่อนไหวได้แน่นอนว่าพวกเธอต่างฝึกเรื่องประสาทสัมผัสมาเป็นอย่างดี รวมถึงไหวพริบด้วยนัยน์ตาคู่สวยกวาดมองดูผลงานอีกครั้งเมื่อฝ่ายตรงข้ามไม่ทันได้ยินเธอเลยรีบวิ่งลงจากตึกเพื่อไปให้ทันเป้าหมายก่อนที่อีกฝ่ายจะขึ้นรถไป ตึก ตึก “ปัง!ปัง!” “ปัง!ปัง!ปัง” เมื่อลงมาถึงชั้นล่างของตึกพร้อมกันกับที่อีกฝ่ายกำลังจะขึ้นรถมือบางถือปืนยิงไปที่ตำแหน่งอกข้างซ้ายของเป้าหมายซ้ำๆ จนร่างสูงทรุดลงไปกองกับพื้นส่วนบอดี้ก็รีบเข้ามาช่วยประคองส่วนอีกคนก็ยิงสกัดเธอไว้ ติ๊ด! “สำเร็จ!” ท่าทางของอีกฝ่ายไม่น่ารอดเธอเลยหลบเข้ากำแพงย่อตัวลง มือถลกแขนเสื้อขึ้นและกดปุ่มตรงนาฬิกาข้อมือเพื่อบอกกับทางองค์กรว่าภารกิจสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี เมื่อสถานการณ์ภายนอกสงบลงแล้วเธอจึงค่อยๆ หลบหนีออกจากทางหลังตึกตามมุมมืดเพื่ออำพรางตัวจากสายตาผู้คนและกล้องเนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืน แม้จะมีเสียงปืนแต่คงไม่มีใครกล้าออกมาเพ่นพ่านข้างนอกแน่นอน “อยู่นี่เองสินะ” เสียงเย็นเยียบเอ่ยขึ้นจากข้างหลังทำให้เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่นเธอเลยเลือกที่จะยืนนิ่งมือถืออาวุธปืนคู่ใจไว้แน่นไม่ว่าจะยังไงเธอจะไม่ยอมตายง่ายๆแน่นอน “คิดว่ามาเล่นงานฉันแล้วจะหนีไปง่ายๆเหรอ ถ้าไม่อยากตายบอกมาว่าใครส่งแกมา” ท่ามกลางบรรยากาศแสนอึดอัดแต่ร่างบางยังคงนิ่งไม่แม้จะปริปากออกมาทำให้อีกฝ่ายยกกระบอกปืนขึ้นมาจ่อที่ตำแหน่งหลังศีรษะ ใบหน้าดุดันข่มกลั้นความโมโหเอาไว้เขาคือคนที่อีกฝ่ายต้องการฆ่าแต่เพราะมีหนอนอยู่ภายในเขาเลยทำการซ้อนแผนเตรียมรับมือ ไม่คิดว่าคนที่อีกฝ่ายส่งมาจะเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ เท่านั้น “หึ ที่เงียบคือไม่รู้ หรือเตรียมตัวตายกันแน่” ยิ่งร่างบางนิ่งยิ่งทำให้เขาโมโหเพราะเหมือนว่าเธอกำลังท้าทายความอดทนของเขาอยู่ กริ๊ก! “งั้นก็เตรียมตัวตายโอ๊ย!!” ร่างบางย่อลงหลบวิถีลูกกระสุนก่อนจะเอี้ยวตัวมาเผชิญหน้ากับเป้าหมาย มือจับข้อมือแกร่งที่ถือปืนไว้แน่นและพลิกลงจนได้ยินเสียงกระดูกกำลังถูกหักทีละนิด “ยะอย่า ไว้ชีวิตฉัน อึก” เป้าหมายร้องโหยหวนเสียงดังจนเธอได้ยินเสียงฝีเท้ามากมายกำลังพุ่งตรงมาทางนี้ด้วยความเร่งรีบทำภารกิจ สิบสามเลยจัดการควักมีดที่เก็บซ่อนไว้ข้างลำตัวออกมาแทงตัดขั้วหัวใจของอีกฝ่ายและรีบวิ่งหนีไปท่ามกลางความมืด ตึก ตึก “แบ่งกำลังไปทางโน้นด้วย ส่วนพวกแกมาทางนี้” เสียงพูดคุยและแบ่งทีมกันออกตามล่าตัวมือสังหารทำให้สิบสามกลั้นหายใจอยู่สักพักจนเสียงการเคลื่อนไหวหายไปเธอเลยถอนหายใจเฮือกใหญ่และค่อยๆ เดินตามขอบหน้าผาพลางแอบบ่นเป้าหมายในใจทีมีอาณาจักรใหญ่ขนาดนี้แม้แต่โรงแรมยังติดกับทะเลเธอเลยต้องเตรียมแผนหนีออกทางทะเลไว้แต่ไม่คิดว่าหน้าผาจะสูงชันขนาดนี้ “โอเค โดดตรงนี้เลยแล้วกัน” ภาพตรงหน้ามีเพียงแสงจันทร์สาดส่องและท้องน้ำสีดำสนิทราวกับบ่อแห่งความตายทั้งนิ่งสงบและน่าหวาดกลัวแต่สำหรับเธอ การไร้อิสระต่างหากที่น่ากลัวของจริง ปัง!! “อึก” เสียงดังกัมปนาทของกระสุนผ่านทะลุร่างบางจนเจ้าของไม่ทันตั้งตัว ความเจ็บเหมือนโดนฉีกกระชากทำให้เธอไม่อาจทนพิษบาดแผลทุกอย่างพลันดับวูบไปพร้อมลมหายใจในโลกนี้ พระเจ้าอาจเกลียดเธอถึงให้เกิดมาแล้วก็ตายลงโดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรตามใจตัวเองเลยด้วยซ้ำ ความปรารถนาอันล้ำลึกจากก้นบึ้งของหัวใจกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งเมื่อไม่อาจหลีกหนีโชคชะตาได้เธออยากใช้ชีวิต อยากมีอิสระ ทำไมกัน….. แต่เพียงไม่นานหัวใจที่อ่อนหล้าภายใต้ผืนน้ำกลับเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้งสิบสามเบิกตากว้างเมื่อเห็นความดำมืด เย็นยะเยือกและแรงดันทำให้เธอรู้ว่าตัวเองกำลังจมดิ่งอยู่ในน้ำแม้จะสับสนและไม่เข้าใจก็ตาม เพราะคิดว่าตัวเองนั้นตายไปแล้ว เรี่ยวแรงน้อยนิดจนแทบขยับตัวไม่ได้ทำให้เธอก้นด่าพระเจ้าอีกครั้งที่ทำให้เธอลืมตาขึ้นมาในน้ำและกำลังจะจม ภายใต้ความมืดมิดภาพเลือนรางตรงหน้าเหมือนมีอะไรแหวกว่ายตรงมาที่เธอพร้อมกับแรงกอดรัดและกระชากเธอขึ้นเหนือผิวน้ำ “อือออ” สติของเธอเหมือนจะขาดห้วงไปสมองยังไม่ทันได้ประมวลผลอะไรเลยความอุ่นร้อนก็ประกบลงมาแนบชิดริมฝีปากเย็นชืดของเธอซะแล้ว