“คุณ”
ระหว่างที่คนตัวเล็ก กำลังยกมือขึ้นปิดใบหน้าแดงซ่าน ก็มีฝ่ามือหนาเอื้อมมือจับข้อแขนเรียว อย่างเบามือ ก่อนที่เขาจะโอบร่างบอบบางเข้าไปแนบชิด ฝังใบหน้าร้อนผ่าวบริเวณแผงอก
“ไม่ต้องอาย เรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติ”
เพนนีหลับตาข่มอารมณ์เอาไว้ ความรู้สึกในตอนนี้ เธออยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ แต่พออีกฝ่ายลูบหัวปลอบโยน ความรู้สึกนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยอารมณ์วูบไหว หัวใจเต้นโครมคราม
เวลาที่รู้สึกอับอายหรืออึดอัด เธออยากจะระบายอารมณ์เหล่านั้นด้วยการแผลงฤทธิ์ ทว่าตอนนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นกลับทำให้เธอรู้สึกสับสน ความอ่อนโยนสามารถเปลี่ยนอารมณ์ของเธอได้ทันที
“ผมจะเอาน้ำไปทิ้งให้เอง คุณนอนพักก่อนนะ”
“ยะ อย่าเลย…”
“ผมเต็มใจที่จะทำให้ แล้วผมก็ไม่รังเกียจคุณด้วย”
ทำไมเขาเป็นคนดีขนาดนี้ อีกนิดจะจับทำผัวแล้วนะ
[หย๊อก! แค่เคลิบเคลิ้มในความเป็นคนดีของเขาเฉยๆ]
“ขอบคุณค่ะ”
ขอบคุณด้วยถ้อยคำสุภ
