“อืม ขอบคุณ...ค่ะ”
เลี่ยงคำขอบคุณไม่ได้เลยจริงๆ ถ้าไม่มีเขา ‘เธอตายแน่’
หลังจากกินอาหารจนอิ่มแปร้ ร่างเล็กก็ลุกขึ้นไปล้างไม้ล้างมือด้วยน้ำ ที่เจ้าของบ้านเอาไว้ใช้ล้างมือ ล้างหน้าโดยเฉพาะ
เมื่อล้างเสร็จ ก็เดินไปนั่งบนเตียง รอให้ชายตรงหน้าเอายาสมุนไพรมาทาตามรอยแดงที่เกิดจากยุงกัด ส่วนสมุนไพรสีดำเข้ม เขาก็ทาบริเวณฝ่าเท้าให้ความรู้สึกเย็นๆ ชาๆ ลดอาการปวด
“ผมทาเสร็จแล้ว คุณยาลืมจิบยาต้มด้วยนะ”
เพนนีผงกหัวรับ แต่ก่อนที่เขาจะลุกขึ้น เธอก็รั้งข้อแขนไว้
“แล้วคุณล่ะ คุณไม่ทายาเหรอ?”
“ผมไม่ต้องทาก็ได้”
“แต่ว่า…”
พญางูของเขา จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?
“หรือว่าคุณอยากจะทายาให้ผม?”
บ้าาา! ทาตรงนั้น ใครจะไปกล้าทาให้
“คุณทาเองเถอะ”
พูดจบเธอก็คลายมือออกจากข้อแขนแกร่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนี ไปมองทางอื่น ไม่ให้เขาจับได้ ว่าเธอกำลังขวยเขินสิ่งนั้น
ท้องฟ้ามืดสนิท เสียงจิ้งหรีดป่าพัดผ่านมาพร้อ
