Chapter 2
1194 Words
JERRIES POV
"Napakamesteryosa ng death na iyon ah?" Ryan.
"Oonga, " Carl.
"At ano raw? Baka magabago ang isip ni Jerries na kalabanin siya kung tatanggalin ang mask niya?" Felix.
"Grabe, ang wierd tsk!" Andy.
Yeah, its really wierd.
Pero pakiramdam ko, kilala ko siya.
Hayst!
"Tol alis na kami!" Paalam nila.
Tumango lang ako saka sila umalis.
Inayos ko ang motor ko at umalis na rin.
Ngunit nang lumiko ako sa kabilang kanto, napahinto ako nang may humarang na limang motor sa daan.
Base sa suot nila nakilala ko sila.
Ang Blood king na natalo namin kanina.
"Anong kailangan niyo?" maangas kong tanong sa kanila.
"Yabang niyo kanina ah, " sabi ni King ang leader nila.
Napaatras ako nang may kinuha siyang b***l.
"Chill bro, wag mong sabihing takot ka sa b***l? hahaha!" nang aasar na sabi niya.
Tumawa rin iyong iba.
"At hinamon niyo pa ang Death War, .Wow ang tapang! Alam mo namang killers sila. "
"Wala kang pakialam," sabi ko.
Tinutok niya ang b***l sa akin.
"Well, hindi mo rin siya makakalaban dahil hanggang dito ka na lang! "
Kinasa niya ang b***l bago ipinutok.
Togsssh!
Nabigla ako nang bigla na lang dumikit sa pader ang b***l.
Tinamaan ito ng isang kutsilyo?
Tumingin kami sa pinaggalingan noon.
"What the?!"
Nakita namin ang isang babaeng nakaupo.
Wait I know her.
"Death?" sambit ko.
"Bakit mo naman hinarang iyon Death...!" inis na sigaw ni King.
Tumayo si death.
"Gusto mo rin bang mamatay Death?" galit na sabi ni King.
"Chillax, baka bago pa ako mamatay, patay ka na. Mabuti nga sa b***l tumama ang knife ko. Hindi sa ulo mong walang kwenta." maangas niyang sabi.
"Abat! f**k!" Daing ni King
Hinagisan siya ng kutsilyo ni Death.
Grabe ang bilis niya.
"I told you, so back off! Or I will kill you. " seryoso niyang sabi.
Magsasalita pa sana siya pero hinila na siya nang kasama niya saka umalis.
"Thanks, " sabi ko.
.
"Tssss whatever," pasiring niyang sabi.
Ang sungit nito.
"Hatid na kita," sabi ko.
"No thanks, I can handle my self." sabi niya.
"Okay."
Grabe ang seryoso niya.
Umalis na ako, bahala siya sa buhay niya.
Kaya naman raw niya ang kaniyang sarili, tssss!
Stephen POV
Ilang taon na ba ang lumipas?
Mula nong iniwan niya ako.
14? 0r 15 years?
Grabe, ang tagal na rin pala.
Marami na ang nangyari at nagbago pero ang pagmamahal ko sa kanya ay nananatili pa rin.
Nabalitaan kong may pamilya na siya pero hindi pinalabas sa media ang buhay niya.
May anak siyang babae pero hindi ko nakita pati asawa niya.
Lagi ko siyang nakikita sa TV. pati sa magazine.
ALam ko na rin ang dahilan niya kung bakit siya umalis.
Isa siyang empress ng mafia world at mabigat na responsiblidad iyon.
Hinintay ko siya at sinundan pero hindi ako makalapit sa kanya dahil maraming mga mafia ang nakapaligid sa kanya.
May pamilya na rin ako.
Kaya lang namatay ang asawa kong si Areanna sa sakit na cancer.
Childhood friend ko siya.
Minahal ko siya pero mas higit ang pagmamahal ko kay Steffanie.
May unang anak si Areanna sa una niyang asawa. Patay na rin ito.
May anak kami ni Areanna. Si Phenne.
At ang anak niya na si Jerries Heaven.
"Dad, umiinom na naman kayo?" Bumaling ako sa nagsalita. Si jerries .
''Wala lang to ijo, hmm galing kang UB?" tanong ko.
Gangster din siya at alam ko ang UB.
Matagal-tagal na rin akong hindi nakapunta doon.
"Hmmm oo dad," Jerries.
"Ahh, basta mag ingat ka palagi doon huh," sabi ko.
Kahit di ko siya tunay na anak, itinuring ko pa rin siyang bahagi nang pamilya ko.
Dalawang taon siya nang makilala ko noon.
At itinuring din niya akong ama.
"Oo dad, sige pasok na ako." Paalam niya.
"Sige ijo, " sagot ko.
Tumango siya at tinalikuran ako.
Nakatingin ako sa kanya. Kamukha siya ng ama niyang si Aries.
Will, tanggap ko na iyon At saka hindi naman niya ako binibigyan nang sakit ng ulo.
Bigla kong naalala si Steffanie.
Nagbunga kaya iyong nangyari sa amin?
Pero hindi ata at--- mahal pa kaya niya ako?
Isang tanong na hindi ko masagot.
Haiisst.
Hanggang ngayon nakatayo pa rin ang puno namin.
At tinupad ko ang hiling nuya na magtanim ulit ako ng isa pang puno.
Kaya malaki na iyon ngayon.
Sana Steff, magkaharap tayo ulit.
STEFFANIE POV
After all those years.
I tried to fall inlove with someone.
But, I always failed.
Kasi siya parin.
Pinilit ko siyang kalimutan pero lagi siyang bumabalik sa isip ko.
Hinawakan ko ang sing-sing na ibinigay niya noong debut ko.
Ibinigay ko ang buo kong puso sa kanya pero iniwan ko parin siya.
How stupid I am.
'Yong necklace ko ibinigay ko kay Steffella.
Yeah, I have a daughter.
She was Stephen's daughter.
Nagbunga ang nangyari sa amin noon.
Walang alam si Steffella kung sino ang ama niya.
Hindi na naman siya nagtanong.
Napatingin ako sa pinto ng bumukas iyon.
"Mom.?" tawag niya.
Napangiti ako.
Saan na naman kaya siya galing at may dala pang mask at nakablack pa siya lahat.
"Hello sweety," sabi ko.
Niyakap nya ako. I miss her so much.
Ngayon lang kasi ako nakauwi galing state.
Doon na kasi ako tumira.
"Mom, mabuti nandito ka. Kailan ka pa dumating?" tanong niya.
"Kanina pa," sagot ko.
"Halika kumain tayo, " anyaya ko.
"Geh, miss ko na kasi luto mo eh."
Syempre mamimis niya talaga.
Nakarating kami sa dinning area.
"Mom, bakit ngayon niyo lang naisipang pumunta dito sa pinas?" mayamaya tanong niya.
Napahinto ako sandali.
"Ahmm, you know im buzy..." sabi ko.
"Yeah, I know. Dont worry mom, Malapit na akong mag 18 years old. 3 years from now, makakapagpahinga na kayo sa mafia world." sabi niya.
"Oonga, kaya dapat hindi ka lumiliban sa training every weekend okay?" sabi ko.
Yeah nag t-train siya.
PAra sa pamamalakad sa mafia at pati na rin sa skills niya.
Basta mahusay na siya at nahigitan na niya ako.
"Yeah mom, Im always attending the training.'' sabi niya.
I smiled.
Nagkwentuhan kami at nalaman ko na galing siya sa U.B.
At may laban siya nextday. Hmmm I want to watch how she fight.
"Mom?" Napatingin ako sa kanya.
Nandito ako sa terrece.
Naglakad siya papalapit sa sa akin at umupo katabi ko.
"Mom, can I ask you something?" biglang tanong niya.
Kinabahan ako sa itatanong niya.
"Y-yeah,what is it."
"Mom, I know this is my second time to ask you these. Who's my father? Is he still alive?"
Nagulat ako sa tanong niya.
Alam kong gusto niyang malaman kung sino ang ama niya.
Huminga ako nang malalim.
"Yeah, He's still alive but.." putol ko.
Tumingin ako sa kanya.
And I can see sadness in her eyes.
"But?"
"He's already have a family," Umiwas ako nang tingin sa kanya.
And tears fall down from my eyes.
Bigla niya akong niyakap.
"Shhhh stop crying mom, Iknow its hurt. Okay na sa akin na alam kung buhay pa siya. Okay lang kong di mo pa kayang sabihin kung nasaan siya. Naiintindihan kita mom," sabi niya habang yakap ako.
Lalo akong napaiyak sa sinabi niyang iyon.
Gossh,
What should i do now.
- Writer
