“คุณเพชรพร ผมรบกวนด้วยนะครับ ผมอยากเจอคุณหอมเธออีกครั้ง” น้ำเสียงของเขาอ่อนลงเมื่อสูดลมหายใจเข้าปอด สงบสติอารมณ์โกรธตัวเองได้บ้างแล้ว แต่มือใหญ่ยังกำแน่นเข้าหากันไม่ยอมคลายมือออก
“ยินดีค่ะคุณพัดยศ”
“รบกวนด้วยนะครับ และขอโทษที่เอาเรื่องส่วนตัวมารบกวนคุณเพชรพร เพราะนอกจากคุณเพชรพรแล้ว ผมมองไม่เห็นใครเลยจริงๆ ครับ มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยผมเรื่องนี้ได้” ชายหนุ่มบอกเลขาของตนเอง
“ยินดีค่ะ ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”
“ครับ ขอบคุณมากนะครับ วันนี้งานส่วนของคุณ คุณเพชรพรโอนให้ประชาเลยนะครับ ให้เขามาช่วยผม ส่วนคุณเพชรพรก็ไปจัดการเรื่องที่ผมขอร้องนะครับ”
“ค่ะ ดิฉันขอตัวนะคะ”
“ครับ” แล้วพัดยศก็เอนหลังพิงพนักเก้าอี้พร้อมกับหยิบยกรูปของมะลิลาขึ้นมาจ้องมองเพียงลำพังในห้องเมื่อเพชรพรได้เดินลับออกไปพ้นบานประตูห้องทำงานแล้ว
“ผมจะไม่เซ็นอะไรทั้งนั้น ถ้าผมไม่ได้เจอและคุยกับคุณ คุณหอม และผมมีอีกคำที่อยา
