หากเป็นเมื่อก่อน เธอจะดีใจมากหากพัดยศเป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้มันสายไปแล้ว ‘ที่คุณทำตอนนี้เพราะคุณต้องการลูกเหรอคุณยศ’ เธอพึมพำถามตัวเองในใจพร้อมดันอกและผลักเขาออกห่าง แต่เขากลับกอดรัดเธอแน่นขึ้น
“ปล่อยฉัน!” เธอสั่งเขาเสียงแข็ง
“ไม่ปล่อย ‘ลูกของเรา’ เป็นยังไงมั่ง เขาเป็นอะไรถึงได้นอนโรงพยาบาล” เขาก้มหน้าถามคนในอ้อมกอดพร้อมกับมองไปทางหนูน้อยที่ยังหลับสนิทบนเตียง เพิ่งได้มองหน้าลูกน้อยชัดๆ ก็ตอนนี้ ลูกน้อยถอดแบบผู้เป็นแม่มาทุกกระเบียดนิ้ว ไม่มีส่วนไหนจะคล้ายคลึงเขาเลยสักนิด สมแล้วที่เป็นลูกของมะลิลา สมแล้วที่เธออุ้มท้องเขามาเก้าเดือน ดีแล้วที่เหมือนแม่ ไม่เหมือนเขา
“ลูกเหมือนคุณหอมมากเลยนะครับ” พัดยศเอ่ยต่อหลังจากได้มองหน้ากลมๆ ของลูกจนละเอียด
“แน่นอน เพราะน้องเหมือนเป็นลูกของฉันคนเดียว ปล่อยฉันค่ะ! และอย่ามาทำแบบนี้กับฉัน”
“ผมไม่ปล่อย และผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ผมจะอยู่กับคุณและลูก เมื่อกี้ผมเ
