Karanlık... Karanlığı izliyordum. Ardı ucu görünmeyen dipsiz bir kuyu gibiydi. Karanlığın tam ortasını aydınlatan bir şey vardı: Ay. Geceyi, güzelliğiyle geride bırakıyordu. Etrafındaki yıldızlarda güzelliğine güzellik katıyordu.
Biri elini omzuna dokundurdu. Arkamı döndüğümde elinde kahveyle bana bakan Betül'ü gördüm. "Al biraz iç." deyip bana uzattı. Elinden sıcak karton bardağı alıp dudaklarıma götürdüm. Sütlü kahvenin tadı ağzımda hoş bir tat bıraktı.
Betül Defne'ye bakıp "Bahar Teyzeyi aramayarak hata mı yaptık?" diye sordu. Tereddütle bana bakıyordu. Bahar yengeme bu gece Betül'ler de kalacağımızı söylemiştik. Ama ne olursa olsun o sargıları yengem görecekti. O zaman kaçamayacaktık. Şimdi bütün aileyi telaşlandırırsak olanları öğrenebilirlerdi. O zaman Defne için kötü olurdu.
"Bi
