ตลอดทั้งคืนดอกรักหลับไม่ลงเพราะคำพูดของพยัคฆ์เอาแต่วนเวียนอยู่ในหัว เช้ามาเธอจึงมีสภาพทรุดโทรมจนลูกสาวคิดว่าเธอกลับมาป่วยอีกครั้ง จนต้องยืนยันนอนยันว่าสุขภาพร่างกายเธอแข็งแรงดี
“หนูคิดออกแล้วค่ะว่าคุณแม่เหมือนอะไร” ดารัณโพล่งขึ้นมาในตอนที่ทั้งสี่กำลังรับประทานอาหารเช้าร่วมกัน เพราะวันนี้เป็นวันหยุดทำให้การทานอาหารเป็นไปอย่างเนิบนาบไม่เร่งรีบ
“เหมือนอะไรล่ะเรา”
“เหมือนหมีแพนด้าเลยค่ะคุณยาย”
“พูดอะไรเนี่ย” ดอกรักมองคนพูดพร้อมส่ายหน้าเบา ๆ แต่ก็ไม่วายเอานิ้วเกลี่ยรอบดวงตาไปด้วย
“หึ”
“หัวเราะอะไรคะ”
“เหมือนจริง ๆ แฮะ”
“ใช่ไหมล่ะคะ คิก ๆ”
“เคยเห็นหมีแพนด้าหรือไงเรา”
“ไม่เคยค่ะ แต่คุณยายจะพาหนูไปดูวันนี้ไม่ใช่เหรอ” ดารัณพูดเสียงทะเล้น เพราะวันนี้เจ้าเด็กน้อยมีนัดไปเที่ยวสวนสัตว์กับผู้ที่นับถือเป็นยาย พร้อมกับเพื่อนและหลานคนอื่น ๆ ของพัดชาด้วย
ตั้งแต่พัดชาวางมือจากงาน เธอก็มีโอกาสได้พบ
