ทันทีที่พัดชาออกไปร่างหนาที่ดูท่าทีอยู่นานก็สาวเท้าเข้ามา ดอกรักนั่งอยู่คนเดียวหันรีหันขวางเพราะกลัวพยัคฆ์จะได้ยินเรื่องที่พวกเธอคุยกันเมื่อครู่
“ไม่ได้ยินหรอก ฉันไม่ใช่พวกชอบแอบฟังนะ” ดอกรักมองอย่างไม่ไว้ใจ จนพยัคฆ์ต้องย้ำคำเดิมอีกครั้ง
“ไม่ได้ยินจริงๆ”
“งั้นเหรอ”
“อื้ม เพราะฉันรอมาถามเอากับเธออย่างไงล่ะ”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น”
“จะไม่มีได้ไง ร้องไห้ขนาดนี้” ไม่พูดเปล่ามือใหญ่เอื้อมหมายจะเกลี่ยน้ำตาออกให้ แต่ดวงหน้าสวยกลับเบือนหนีจนมือใหญ่ชะงักค้างอยู่อย่างนั้น
มือเรียวปัดป่ายน้ำตาออกจนหมดไม่เหลือให้อีกคนสร้างซีนโรแมนติก พยัคฆ์เห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ มือหนาเอื้อมมาบีบแก้มเนียนจนบู้บี้
“อ่อยอะ (ปล่อยนะ)”
“อะไรฟังไม่รู้เรื่อง”
“อ่อย (ปล่อย)”
ดอกรักหน้าบึ้งตวัดสายตามองอีกคน แต่แทนที่เขาจะสลดและรู้สึกผิดมือหนากลับจับแก้มเธอส่ายไปมาก่อนจะหัวเราะเสียงดัง
ภาพใบหน้าเย็นชายิ้มกว้าง
