Sarhan's POV:
Hindi ko na alam ang gagawin ko dahil umiiyak na ulit ang dalawang bata. Ilang oras na rin kasi silang naghihintay sa nanny nila. Ang totoo niyan ay pinakain ko na sila. Pero no effect.
May biglang tumawag sa akin. Nang sagutin ko ay kailangan daw ako sa war, ngayon na. Pero paano ang dalawang bata? Nakakaawa naman. May binili rin akong dalawang panyo at dalawang tubig para sa kanila. Nakakaawa talaga, parehas pa naman sila ng damit, ng headband, shoes, at bags pero sila ay umiiyak.
Sa tingin ko ay kambal ang dalawang bata dahil magkamukha. Hindi ko alam pero wala naman akong anak o inanakan noon, nakakapagtaka na parang kamukha ko sila.
Ang sabi ng doctor sa akin kanina ay okay na raw ang kapatid ko. Ang kailangan niya raw ay ang magpahinga muna.
Umupo ako sa harap
