Kinaumagahan.
Nakahiga kami sa kama ni Zerho. Si Sarhan naman ay maagang pumasok.
Hinihimas ni Zerho ang tyan ko.
"Hindi pa rin ako makapaniwala na pamangkin ka pala ni king," he whispered.
"H-hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko, Zerho... ang sakit dahil bakit ngayon ko pa nalaman kung kailan nasaktan na niya ako?"
"Kaya nga, tapos ako ay sinasaktan pa kita. Alam ko na mahirap akong patawarin tapos parang wala lang sa akin. Sorry ha, Luriana."
Humarap ako sa kanya. "Alam mo, maluwag naman ako puso ko sa magpapatawad kaya huwag kang mag-alala. Pero kapag ang puso ko ay napuno ay magsasara rin ito ng kusa."
"Alam mo, Luriana, para kang anghel sa aming magkapatid ni Kuya. Alam mo kung bakit? Kasi habang tumatagal ay tinuturuan mo kaming maging close sa isat-isa na hindi nami
