คู่(ขา)ข้างใจ

Chapter 14

เมื่อโรสมาถึงในห้องรับแขก ทั้งสามคนก็ปรับสีหน้าเป็นปกติก่อนจะพากันไปรับประทานอาหารเย็นด้วยกันที่โต๊ะ จากัวร์ตักกับข้าวให้หญิงสาวเธอยิ้มให้เขาก่อนจะค่อยๆทานช้าๆไม่เร่งรีบ ในสมองนึกไปถึงเรื่องที่เธอเพิ่งจะได้ยินมา

'ใช่.. เธอทำเป็นไม่รู้อะไร ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอได้ยินทุกอย่าง'

"ทำไมไม่ทานล่ะ คุณแปลกๆนะ"

จากัวร์เริ่มสงสัย สิ่งที่เขาคุยกับแม่ไม่มีทางที่โรสจะได้ยินเพราะไม่อย่างนั้นคนอย่างเธอต้องโวยวายกับเขาแล้ว ไม่เก็บเงียบแบบนี้เพราะมันผิดวิสัยเธอ

"อ่อ เปล่าค่ะ คือมันเหม็นกลิ่นนะคะ โรสไม่กล้าทานเยอะกลัวจะอ้วกออกมามันจะน่าเกลียด"

ผู้เป็นแม่มองทั้งสองคนกระซิบกระซาบกันอยู่นานก็เอ่ยถามด้วยความอยากรู้

"อาหารไม่ถูกปากเหรอทำไมถึงทำเหมือนไม่อยากทาน"

"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คือโรส.."

"โรสเขาเหม็นกลิ่นอาหารนะครับแม่"

ชายหนุ่มพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะหยิบน้ำเย็นมาให้เธอดื่ม คุณแม่ไม่ได้ถามต่อเพราะพอรู้เรื่องรู้ราวอะไรมาบ้างก็เลยไม่ได้สงสัยอะไร เธอยังยืนยันคำเดิมว่าต้องให้แม่โรสตรวจ DNA ก่อน ถึงเวลานั้นเธอจะจัดการทุกอย่างให้ถูกต้องเอง

ใช้เวลาอีกครึ่งชั่วโมงช่วงเวลาอันน่าอึดอัดของเธอก็จบลง จากัวร์พาโรสกลับมาที่คอนโดเพราะหญิงสาวดูแปลกไปจากที่เคย จนเขาอดสงสัยไม่ได้

"คุณไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย"

"คะ.. ปะเปล่า ฉันแค่เวียนหัวนิดหน่อย"

"งั้นไปพักผ่อนดีกว่า ใกล้จะถึงแล้วครับ"

เขารีบขับรถไปจนถึงคอนโดของโรส ก่อนจะรีบพาเธอขึ้นไปพักผ่อน เมื่ออาบน้ำเสร็จโรสมานั่งเล่นตรงโซฟา จากัวร์รู้สึกแปลกไปจริงๆเพราะเธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

"เราคุยกันหน่อยดีมั้ย ผมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน"

"ก็ดีค่ะ"

โรสอยากจะเคลียร์ให้ชัดไปเลยเหมือนกัน ลองถ้าแม่ของเขาพูดมาขนาดนี้แล้วเราสองคนคงไปต่อกันไม่ได้ เรื่องแต่งงานเธอไม่เคยสนใจ เรื่องที่ครอบครัวของเขาจะยอมรับหรือไม่เธอก็ไม่เคยสนใจ ถ้าเขาเป็นผู้ชายที่รักครอบครัว รักพ่อรักแม่เหนือสิ่งอื่นใด เธออยากจะให้เขาไปเจอคนที่ทำให้แม่ของเขาปลื้มมากกว่าเธอที่ต้องไปพยายามให้เหนื่อย ถ้าคนมันใช่ไม่ทางที่ผู้ใหญ่จะพูดแบบนั้น

"คุณเป็นอะไรโรส"

"โรสว่าเราสองคนกลับมาเป็นเหมือนเดิมดีกว่าค่ะ เหมือนเป็นคู่นอนกันเฉยๆ ถ้าคุณต้องการโรสจะยอมคุณ ถ้าโรสต้องการคุณโรสจะไปหาเอง แต่ถ้าวันหนึ่งคุณเจอผู้หญิงที่คู่ควรคุณสามารถไปได้"

เขามองเธออย่างตกใจไม่คิดว่าหญิงสาวจะพูดออกมาแบบนั้น ไหนว่าเราสองคนคุยกันรู้เรื่องแล้วไง ทำไมถึงออกมาเป็นแบบนี้ได้

"ผมคิดว่าเราสองคนคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ ทำไมถึงยังเป็นแบบนี้อีก โอเคคุณใจเย็นๆก่อนนะ ผมรู้แล้วว่าฮอร์โมนคนท้องมันแปรปรวน เพราะฉะนั้นผมถือว่าที่คุณเป็นอยู่นี้มันเป็นเพราะอารมณ์คนท้อง"

โรสดันตัวเขาออกห่างอย่างหงุดหงิด ทำไมเขาถึงเข้าใจอะไรยากแบบนี้ เธอพูดเพราะปัญหาของเราสองคนมันเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วเขาก็ไม่ต้องเหนื่อยที่ต้องรบรากับครอบครัว ส่วนเธอก็ไม่ต้องทนสร้างภาพให้เป็นสะใภ้ที่ยอมทุกอย่างอะไรก็ได้แบบนั้น เธอไม่อยากฝืนตัวเอง และการที่สั่งให้ลูกของเธอไปตรวจ DNA นั้นเท่ากับว่าเป็นการดูถูกเธอมาก

"คุณไม่เข้าใจเหรอว่าเพราะเราสองคนไม่ได้รักกัน จะทนทำไมล่ะ คุณกับฉันเราสองคนเจอกันเพราะอะไรจำไม่ได้เหรอ"

"แต่เราคุยกันเรื่องนี้แล้ว.."

"มันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น สถานะเราสองคนตอนนี้ไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณเป็นแค่พ่อของเด็กในท้องเท่านั้น เอาจริงๆฉันไม่ได้ต้องการความรับผิดชอบแล้ว มาคิดๆดูฉันดูแลตัวเองได้ ดูแลลูกได้ เพราะฉะนั้นต่อจากวันนี้ไปคุณไม่ต้องมาที่นี่อีก"

จากัวร์รู้สึกโมโหเป็นอย่างมากที่เธอพูดเองเออเองทุกอย่างไม่แคร์เขาเลยสักนิด เขาพยายามเข้าใจเธอทุกอย่างแต่สุดท้ายเธอไม่เคยเข้าใจเขาเลยสักนิด

"คุณไม่เคยเข้าใจผมเลยสักนิด ผมแคร์คุณมากขนาดไหนคุณต้องรู้สิ ตอนแรกเรายังดีๆกันอยู่เลยมันเพราะอะไรคุณถึงเป็นแบบนี้"

"เพราะฉันเบื่อคุณแล้วไง กลับบ้านไปเลยไป๊ไม่ต้องมายิ่งดีเลย"

โรสตะโกนใส่หน้าเขาก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ใช่ว่าเธอไม่เจ็บปวดกับสิ่งที่ทำแต่ในเมื่อเราสองคนไปกันไม่ได้ มันควรพอแค่นี้

"ผมจะมา คุณต้องการให้เราเป็นเหมือนเดิมใช่มั้ย ได้! งั้นคุณจำไว้เลยว่าผมเป็นผัวคุณ และคุณก็เป็นเมียผม ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงมันได้เด็ดขาด ถ้าผมไม่ปล่อยคุณไปไม่มีทางที่คุณจะออกจากตรงนี้ได้ มานี่เลย! คนปากดีต้องโดนสั่งสอน"

เขาดึงตัวหญิงสาวให้ลุกขึ้นก่อนจะจับไปนอนราบบนเตียงนอน โรสตาโตก่อนจะพยายามร้องห้ามชายหนุ่มไม่ให้คิดทำอะไรรุนแรง อย่างน้อยเธอก็ท้องอยู่เขาคงไม่ทำอะไรรุนแรงมากไปใช่มั้ย

"อย่านะคุณจากัวร์ ฉันท้องอยู่นะ"

"ผมไม่ทำรุนแรงกับคุณอยู่แล้ว เพราะผมสงสารลูก แต่สำหรับคุณที่ไม่ยอมเข้าใจอะไรทั้งนั้นผมจะลงโทษจนกว่าคุณจะคิดได้"

เขาซุกไซ้หญิงสาวมือหนาเลื่อนไปถอดชุดนอนให้ด้วยความรวดเร็ว โรสดีดดิ้นไปมาอย่างไม่ยอมเช่นกัน เขาตอนนี้น่ากลัวมาก ความอ่อนโบนก่อนหน้านี้มันหายไปไหนหมด

"กริ๊ดดด! อย่านะ คุณไม่ควรทำแบบนี้นะ"

"ปฏิเสธสิว่าไม่ได้ต้องการผม คุณต้องการผมตลอดแหละเพราะฉะนั้นอย่ามาดีดดิ้น"

"แต่ตอนนี้ยังไม่ต้องการโว๊ยยยยย!!"

"คุณไม่ต้องการแต่ผมต้องการ ไหนบอกเป็นคู่นอนเหมือนเดิมไง รับสภาพให้ได้แล้วกัน หึ!"

เขาไม้รอช้าจัดการปิดปากหญิงสาวตรงหน้า เขาไม่เคยคิดอยากจะกลับมาทำแบบนี้กับเธอเลย แต่ในเมื่อการพูดดีๆมันไม่เป็นผล งั้นก็ข่มขู่ไปแบบนี้จนกว่าเธอจะยอมเข้าใจเขาบ้าง

เช้าวันต่อมา....

โรสนอนนิ่งอยู่บนที่นอนปวดเนื้อปวดตัวไปหมด เจ็บใจชะมัดที่ทำอะไรผู้ชายตรงหน้าไม่ได้ เขาเปลี่ยนชุดยืนยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์มองเธอด้วยความสะใจ ที่ได้แกล้งเธอจนลุกไม่ขึ้นแบบนี้

"ไปแล้วไม่ต้องกลับมาอีกนะ!"

"ไม่เอาสิเมียจ๋า เมื่อคืนครางเป็นแม่เสือสาวเลยนะที่รัก เช้ามาปากดีอีกแล้ว"

โรสปาหมอนใส่เขาอย่างโมโห จากัวร์คนนิสัยแย่คนเดิมกลับมาแล้วสินะ ก็ดี... เธอจะได้ด่าเขาได้เต็มปากเต็มคำหน่อย

"คุณมันดีได้ไม่นานหรอก คนอย่างคุณฉันจะไม่ยอมรับมาเป็นผัวเด็ดขาด"

"คุณไปไหนไม่รอดหรอกโรส ผมจะทำแบบนี้จนกว่าคุณจะยอมเป็นคนเดิม ในเมื่อคุณอยากจะร้ายใส่ผมนัก ผมก็จะไม่ใจดีกับคุณ"

"ออกไป!!"

"คืนนี้ผมจะมารับ ไปค้างกับผมที่รีสอร์ต"

"ฝันไปเถอะ! คุณไม่มีสิทธิ์มาบังคับฉัน ผัวก็ไม่ใช่อย่ามาเรียกร้องอะไรให้มาก"

โรสเอ่ยออกมาอย่างโมโห เขายิ้มมุมปากก่อนจะโน้มตัวลงมาใกล้เชยปลายคางเธอขึ้นมาแล้วจุ๊บแก้มนวลอย่างแผ่วเบา เขารู้ตัวแล้วว่าเขารักเธอมาก แต่ในเมื่อไม้อ่อนมันใช้ยากงั้นก็ใช้ไม้แข็งไปเลย คนดื้อแบบโรสต้องใช้วิธีแบบนี้เท่านั้น

"ผมเนี้ยแหละผัวคุณ อยากด่าก็ด่ามาถ้ามันสบายใจคุณ และให้จำไว้ว่าคุณไม่มีสิทธิ์ไปรักกับใครหรือหนีไปไหน เพราะคุณเป็นของผมคนเดียว"