ความรักความใคร่กับคนเรามันเป็นของคู่กัน นุ่นกับเนก็หนีไม่พ้นวังวนนี้ เมื่อได้ลิ้มลองรสหวานของกามารมณ์ ก็ยิ่งด่ำดิ่งมากขึ้น อาจด้วยความใหม่ ความอยากรู้อยากลอง ทำให้ทั้งคู่ปล่อยตัว ปล่อยใจให้แล่นโลดไปบนสายลมแห่งรักที่พัดโถมเข้าหา
“นุ่นวันนี้ไม่ไปส่งหอนะ นอนนี่ล่ะ”
“อีกแระ เดี๋ยวเพื่อนก็แซวอีกหรอก”
“ปล่อยมันแซวไปสิ แต่เนว่าพวกมันคงชินแล้วล่ะ”
จริงๆ หอนุ่นก็ไม่ได้ห่างจากบ้านที่เนกับเพื่อนเช่าอยู่เท่าไหร่ แต่ยิ่งนานวันสองคนนี้ก็ตัวติดกันมากขึ้นทุกวัน ตามประสาข้าวใหม่ปลามันอย่างที่เขาพูดกันนั่นแหละ
“เฮ้ยเน มึงไม่ไปส่งนุ่นอีกแล้วเหรอ สงสารพวกกูบ้าง คนโสดมันอิจฉานะโว้ย” ไอ้ปิงเพื่อนร่วมชายคาแซว
“อิจฉาก็รีบหาแฟนสิวะ จะยากตรงไหน ก็เห็นจีบๆ กันกับโมอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“อย่างกูยังไม่เรียกจีบเว้ย เขาเรียกโยนหินถามทาง”
“เออ อย่าโยนนานไปล่ะ เดี๋ยว มคปด. ไม่รู้ด้วยนะ”
หลังจากพากันไปกินข้าวหลังมอ เนกั
