กว่าเธอจะทำงานเสร็จ มือของคิริวก็เต็มไปด้วยถุงกระดาษเกือบสิบใบ ใบหน้านี่ไม่ต้องพูดถึง บูดสนิทเหมือนอาหารที่ผ่านกระบวนการผลิตมานานหลายปี
“สนใจกันหน่อยดิ แม่ง!”
“ทำงานอะ”
“กลับไปค่อยทำไม่ได้เหรอ แม่งเหมือนมาคนเดียว”
“เสร็จแล้ว ช่วยถือเปล่า”
พราวนภาเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า แบมือออกไปตรงหน้า เพื่อช่วยคนหน้าบึ้งถือของ เหมือนแฟนจริงๆแฮะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอกับเขาจะคบกันได้ มันแปลกที่สถานะ แต่ความรู้สึกไม่ค่อยแปลกนัก เธอกับคิริวเคยมาห้างด้วยกันบ่อยๆ แต่ก่อนหน้านั้นจะเถียงกันหนักกว่านี้
“เดินสวยๆก็พอ ไม่ต้องก้มหน้าอีกนะ เอากระเป๋ามานี่ถือให้”
คิริวรวบถุงทั้งหมดไปไว้ที่มือขวา จัดการคว้ากระเป๋าใบเล็กที่พาดอยู่ไหล่ของพี่พราวมาห้อยใส่คอตัวเอง จากนั้นก็แบ่งถุงกระดาษบางส่วนกลับไปไว้ที่มือซ้าย เพื่อให้น้ำหนักมันเท่าๆกัน แล้วกางแขนขวาออกนิดๆ เพื่อให้คนที่ยืนเอ๋อควง
“เกาะดิ! เดี๋ยวหลง”
“ไม่ใ
