“อีกนานเลยกว่าจะหาย”
คิริวไม่สนใจเสียงของเธอเลย เขากำลังสำรวจบาดแผลที่มุมปากของเธอ แผลใหญ่ไม่เบา ต้องตบแรงขนาดไหนพราวนภาถึงได้ปากแตกขนาดนี้ แล้วทะเลาะอะไรกัน ถึงต้องลงไม้ลงมือกับลูก
“เดี๋ยวก็หาย แต่เสียดาย อดกินชาบูเลย”
พราวนภาเลือกเก็บความไม่สบายใจเรื่องผู้หญิงคนนั้นไว้ จะผิดอะไรถ้าเขาจะคบกับเด็กคนนั้น เธอกับเขาแค่แอบเผลอมีอะไรกัน ยังไม่ได้ตกลงเป็นอะไรกันเลย เธอย่อมไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเขาอยู่แล้ว
“ปากแตกแบบนี้กินไม่ได้หรอก ไปกินอย่างอื่นไหม?”
คิริวออกเดินนำโดยมีพราวนภาเดินตาม เขารู้ว่าเธอพยายามทำให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม ทำราวกับไม่มีเรื่องในคืนนั้นเกิดขึ้น เขาเองก็เช่นกัน ถ้าพราวไม่ต้องการให้รับผิดชอบ เขาก็ไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น
“เดี๋ยวไวท์งอน”
พราวนภาเดินนำกลับไปที่ร้านชาบู ไม่อยากทำให้ใครเข้าใจผิดทั้งนั้น จึงเลือกเดินกลับมานั่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่งฝืนทนกินหมูสไลด์
