ขวัญข้าวค่อยๆ เยี่ยมหน้าออกมาจากห้อง หันซ้ายแลขวาก่อนทำหน้ามุ่ยเมื่อชายหนุ่มที่พาเธอมากำลังเดินมาทางนี้พอดี สีหน้าเขาเรียบเฉยก็จริงแต่ดูค่อนไปทางบึ้ง มันจะเกี่ยวกับเรื่องที่เขาผละจากเธอไปรับโทรศัพท์นั่นหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เขาเดินมาหยุดตรงหน้าประตูแล้วดึงข้อมือเธอให้ออกไปจากห้อง หลังมาพบว่าเธอแอบซ่อนร่างกายทั้งหมดอยู่หลังบานประตู
“แต่งตัวอะไรชักช้าเสียจริง”
อ้าว! เขาหน้าบึ้งเพราะเธอตามออกไปช้าหรอกหรือ คิดว่าบึ้งเรื่องอื่น
“ก็ดูสภาพฉันสิ” เธอก้มลงมองเรือนร่างระหงของตนเอง ที่พลางด้วยเสื้อเชิ้ตลายทางสีเข้มของเขา กับกางเกงขาสั้นสำหรับเขาแต่ยาวระดับเข่าของเธอ แล้วยังหลวมโคร่งจนเข็มขัดที่คาดเอาไว้รูดจนคล้ายเป็นกระโปรงเอวรูด พองๆ บานๆ จนเธอรับสภาพตนเองไม่ได้ แล้วคนที่มองจะเหลือหรือ อาติณณ์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาก่อนลากเธอกลับเข้าไปในห้อง จัดแจงถอดเข็มขัดเธอออก
“ว้าย! นี่คุณจะทำอะไรนะ” ขวั
