ผู้ที่นอนบนเตียงคนป่วยค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา มองเพดานสีขาวสะอาดที่เปิดไฟสว่างไสว แล้วกลอกตาไปมาเหมือนกำลังรอคอยให้ประสาทสัมผัสเปิดทำงานได้อย่างเต็มที่ ก่อนจะค่อยๆ ยิ้มเบือนหน้าไปมองเมื่อรู้สึกว่ามีเงาวูบไหวอยู่ปลายหางตา แล้วหุบลงในทันทีเมื่อเห็นชัดว่าเจ้าของเงาไหววูบนั้นคือใคร
“พี่พีล่ะ” น้ำเสียงนั้นห้วนขนาดคนฟังแห้งแล้งในหัวใจ ก่อนเขาจะตอบออกไปเบาๆ
“ไม่ทราบครับ ผมมาก็ไม่เห็นคุณพีรัชแล้ว”
“แล้วพี่ติณณ์ละ พี่ติณณ์ไปไหน” อินทุอรขยับลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว คมกริชรีบเข้าไปช่วยเพราะความหวังดีและห่วงใย แต่กลับถูกหญิงสาวตวาดใส่หน้าแล้วปัดมือเขาออกจากต้นแขนอย่างถือตัว
“ไม่ต้องมายุ่ง ไปตามพี่ติณณ์มาสิ”
คมกริชหน้าสลดลง รีบปล่อยมือแล้วถอยหลังออกมาสองก้าว มองหญิงสาวบนเตียงอย่างเหนื่อยใจ ก่อนตอบออกไปด้วยเสียงอันเบา
“คุณติณณ์ไม่อยู่ครับ”
“ไปไหน ก็พี่ติณณ์บอกจะอยู่เป็นเพื่อนน้องอ่อนนี่”
“คุณติณณ์ไปท
