รักนั้น ณ กาลครั้งหนึ่ง

พระเอกหนังผู้ใหญ่

รักนั้น ณ กาลครั้งหนึ่ง

-โตเกียว,ประเทศญี่ปุ่น-

แสงไฟสาดส่องมาจากทุกทิศบรรจบกันลงบนเตียงไม้ขนาดไม่ใหญ่นักกว้างพอสำหรับคนสองคน มาร่วมนอนบนเตียงเดียวกัน บนฟูกหนาติดสปริงปูด้วยผ้าปูที่ขาวสะอาดตา เตียงถูกตั้งไว้ที่กลางห้อง มีทีมงานกับตากล้อง 2 - 3 คนกำลังจัดการบริบทของนักแสดงชายหญิง 2 คน นักแสดงทั้งสองอยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่า ไม่มีแม้แต่ผ้าสักชิ้น ที่จะปิดบังอวัยวะในร่างกาย ดูก็รู้ว่ากำลังทำถ่ายทำหนังประเภทใด

"เคนตะนายต้องเข้าใจบทว่านายกับมาริโกะเป็นครูกับนักเรียน สายตาต้องเป็นสายตาของครูที่มีต่อนักเรียน"

ผู้กำกับออกคำสั่งแบบเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา มันคือแบบไหนวะไอ้สายตาที่ว่าเนี่ย เคนตะสบถในใจ งานนี้จะว่าง่ายมันก็ง่าย แต่บางที บางบทมันก็เข้าใจยาก อย่างเช่นคำสั่งล่าสุดของผู้กำกับเนี่ยแหละ

"นายฟังที่ฉันพูดอยู่รึป่าว"

"ครับ"

"ดูนายไม่ค่อยมีสมาธิเลยนะ ตั้งใจหน่อยสิ" สีหน้าของผู้กำกับไม่ค่อยดีนัก เขาเหนื่อยจะบ่นพระเอกของเขาแล้ว เรื่องง่ายๆ แค่นี้ทำไมถึงไม่เข้าใจกันล่ะ ถ้าไม่ติดว่ามีเส้นสาย เขาคงเขี่ยทิ้งไปนานแล้ว

"เหนื่อยรึป่าว"

เสียงของสาวใหญ่ในชุดสีดำยาวพาดไหลด้วยขนมิ้งค์เสริมราศรีเจ้าแม่ยากุซ่าแห่งโตเกียวอย่างสวยสง่า เธอสาวเท้าเข้ามาในห้องถ่ายทำโดยไม่ต้องขออนุญาตจากใคร

"คุณยูกะ"

ทันทีที่เคนตะหันไปพบผู้มีพระคุณของเขา หน้าที่เคร่งขรึมก็หายไปทันที เพราะเขารู้ดีว่าคุณยูกะไม่ชอบให้เขาทำหน้าแบบนั้น

"ดูเครียดๆ นะคะคุณโอกาว่า"

เส้นที่ผู้กำกับโอกาว่าพูดถึงนี่ก็คือคุณยูยะหุ้นใหญ่ของค่าย innocent AV นี่เอง ทุกคนในบริษัทต่างเป็นที่รู้กันดีว่าคุณยูกะเป็นสายดีลนักแสดงในค่าย คนไหนดีคนไหนหล่อถูกใจก็มาเก็บกวาดไปเลี้ยงดู ฉบับที่เรียกว่างูน้อยในกรงทองกันเลยทีเดียว

"นิดหน่อยครับ รู้สึกว่าวันนี้เคนตะไม่ค่อยมีสมาธิเลย"

ผู้กำกับโอกาว่ารายงานเชิงฟ้อง

"งั้นเหรอ...อืม...."

คุณยูกะหันไปมองพระเอกของเธอ ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้ผู้กำกับ

"พักก่อนก็แล้วกันค่ะ เคนตะคงจะเหนื่อย หรือคุณโอกาว่าคิดว่ายังไง"

แน่นอนว่ายังไงเสียเธอก็เลือกคนของเธอ โอกาว่าแอบถอนหายใจแต่มีหรือผู้กำกับจะไปขัดหุ้นใหญ่ได้ กองถ่ายวันนี้ต้องยกไปถ่ายวันถัดไปเพียงเพราะอินเนอร์ของพระเอกที่มันไม่ถึงงั้นหรือ ดูท่าแล้วอาชีพพระเอก AV ที่ผู้ชายต่างใฝ่ฝันอยากทำเพียงเพราะคิดว่ามันง่าย คงไม่ถูกอย่างนั้นอีกต่อไปแล้ว การถ่ายท่วงท่าลีลาบนเตียงที่ต้องอาศัยศิลปะทางการแสดง สายตาที่ส่งความรู้สึกต่อกันของนักแสดง ต้องสื่อให้คนดูเข้าใจและมีอารมณ์ร่วม ไม่ใช่เพียงร่วมรักกันบนเตียงแบบนั้นไม่ถือเป็นศิลปะ จัดเป็นเพียงการกระทำที่อนาจารไม่ถือเป็น AV

-คอนโดมายด์-

มายด์ให้พี่แจงพี่รหัสที่เป็นคนชักชวนให้มาทำงานที่นี่ช่วยจัดการเรื่องต่างๆ ให้รวมถึงคอนโดนี้ด้วย

"ห้องโอเคมั้ยมายด์"

แจงหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงขณะที่มือของมายด์กำลังวุ่นอยู่กับการจัดของ

"โอเคพี่ ห้องดีมากราคาก็ไม่แพง"

"ใกล้ออฟฟิศด้วย"

บริษัทที่มายด์มาทำงานเป็นบานออกแบบโดยตรงตั้งแต่หัวจรดเท้าแต่ตำแหน่งที่มายด์ได้ เป็นเพียงผู้ช่วยลำดับล่างๆ เนื่องมาจากประสบการณ์ที่ยังน้อย แต่ส่วนตัวมายด์ไม่ได้ติดขัดอะไรเพราะความตั้งใจมาที่นี่ก็เพื่อมาเก็บเกี่ยวประสบการณ์อยู่แล้ว

"แล้วเรื่องภาษาเรียนมาบ้างใช่มั้ยบอมเค้าไม่ค่อยใช้ภาษาอังกฤษเท่าไหร่"

"เรียนมาคอสนึงน่าจะไหวมั้ยอะ"

"คงไหวอยู่ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก มายด์ก็คงไม่ค่อยเจอบอสหรอกเพราะปกติบอสเรียกแต่ตำแหน่งใหญ่ๆ"

คำพูดที่ฟังดูธรรมดาแต่มันแฝงมาด้ววความหมายบางอย่าง

"พี่กลับก่อนนะ มีอะไรก็ไลน์หาพี่ได้นะ"

มายด์พยักหน้ารับแล้วกลับมาจัดข้าวของให้เข้าที่ ของที่เอาติดตัวมามีไม่มากบางอย่างก็ยังขาดไป มายด์เลยตัดสินใจออกจากห้องมาซื้อของใช้ส่วนตัวที่ยังขาดอยู่มาใส่ในห้อง จะได้ถือโอกาสเดินสำรวจทางไปด้วยในตัว

เดินออกจากห้องมาไม่นานก็ถึงย่านชอปปิ้ง ข้าวของล่อตาน่าซื้อไปหมด ผู้คนก็แต่งเนื้อแต่งตัวกันแบบจัดเต็ม อากาศก็ดี ยิ่งเดินก็ยิ่งเพลิน

"อ๊ะ โกะเมนนะไซ (ขอโทษค่ะ)"

เพราะมัวแต่ดูเข้าดูของในทำให้เดินไปชนคนอื่นเข้า แต่มายด์ก็รีบขอโทษโดยทันที เมื่อเงยหน้ามาเจอคู่กรณี มายด์ก็ตะลึงเล็กน้อย ชายหนุ่มผิวขาว สูง ผมยาวประบ่าสีเทาเข้ากับดวงตาสีเทาอ่อนเหมือนตัวละครในการ์ตูนญี่ปุ่น จมูกโ่งเป็นสันเสริมให้หน้าดูสวยราวกับผู้หญิง ำ้าไม่มีหนวดมาเชิดชูความหล่อแบบผู้ชายไว้เขาคนนี้สวยกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก

"มนได อาริมาเซง (ไม่เป็นไรครับ)"

ไม่เพียงแต่คนที่ถูกชนหรอกที่ประทับใจ คนที่โดนชนเองก็รู้สึกชื่นชอบสาวน้อยคนนี้ไม่ต่างกัน ความธรรมดาที่มีความพิเศษของเธอทำให้เขารู้สึกประทับใจอย่างบอกไม่ถูก หลังสบตากันเพียงครู่ฝ่ายมายด์ก็ได้สติโน้มตัวขอโทษแล้วเดินไปต่อปล่อยให้หนุ่มญี่ปุ่นจ้องมองแผ่นหลังเล็กๆ ถูกกลืนไปกับผู้คนที่เดินกันอย่างพลุกพล่าน ...

-ร้านอาหาร-

"กินเยอะๆ นะวันนี้ทำงานทั้งวันเลย"

สาวใหญ่เอื้อมตักอาหารให้กุบหนุ่มรุ่นลูก ไม่สิเด็กกว่าลูกของเธอเสียด้วยซ้ำไป

"ขอบคุณครับ"

รอยยิ้มหวานๆ บนหน้าที่รกภปด้วยหนวดเคราของเคนตะนี่แหละคือไม้ตายมัดใจคุณนายยูกะให้หลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้น

"คุณยูกะไม่น่าลำบากเลยนะครับวันนี้"

"ลำบากอะไรกัน เรื่องคุณโอกาว่าน่ะเหรอ"

"ผมก็ทำได้ไม่ดีอย่างที่เค้าว่าจริงๆ นั่นแหละ"

"อย่าพูดแบบนี้อีก ถ้าฉันบอกว่าเธอไม่ผิด เธอก็ไม่ผิด เข้าใจมั้ย"

มืออวบเอื้อมไปจับมือของเด็กหนุ่ม เคนตะเดิมทีย้ายมาอยู่ญี่ปุ่นเพราะได้ทุนเรียนต่อ แต่บังเอิญไปเข้าตาแมวมองเข้าจึงถูกชักจูงมาแคสเป็นนักแสดง AV หลังจากถ่ายได้ไม่กี่เรื่องเขาก็ได้รับกระแสตอบรับที่ดีและเกิด ไปเข้าตาคุณนายยูกะเข้าจนถูกรับเลี้ยง เพราะเขาไม่มีใครแล้วญาติที่ไทยก็หายสาบสูญ ทางไหนทำให้เอาัวรอดได้เขาก็ทำหมด

"เคนตะแล้ววันนี้..."

มืออวบไบ้ขึ้นไปบนแขนแกร่งกร้านส่งสัมผัสถึงความต้องการของเธอ

"วันนี้ผมถ่ายงาน คุณคงเข้าใจผมนะครับ"

ยูกะสะบัดมือออกจากเคนตะทันทีแสดงออกถึงความไม่พอใจที่ชัดเจน

"นะครับ ผมเหนื่ยจริงๆ"

สุดท้ายก็พ่ายให้ไอ้ลูกไม้ออดอ้อนนี้ทุกทีสินะ

"อืม..."

จังหวะนั้นสายตาเผบอมองลอดออกจากกระจกของร้านบนชั้นสอง ภาพของผู้หญิงในชุดสีเทา ผมยาวถึงบ่า หิวข้าวของพะรุงพะรัง อยู่อีกฝั่งของถนน ทำให้เคนตะ นึกถึงใครบางคน นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เจอกัน 10 ปีเห็นจะได้ เขาจ้องมองอยู่อย่างนั้น กระทั่งเธอถูกกลืนหายไปกับหมู่คน

"เคนตะ!"

เสียงของคุณยูกะที่เรียกเขาดังขึ้น ทำให้เคนตะหลุดจากภวังค์ และหันมาให้ความสนใจกับเธอ

" อยู่กับฉันยังแอบมองคนอื่นอีกหรือไง"

สาวใหญ่แผดเสียงด้วยความไม่พอใจ เธอรู้ดีว่าเคนตะนั้นเป็นคนเจ้าชู้ เพราะเขานั้นเข้าใจผู้หญิงเป็นอย่างดี แต่ก็ถือเป็นเรื่องที่รับได้ เพราะไม่ได้ตั้งใจจะเอามาเป็นคู่ชีวิตอยู่แล้ว เพียงแค่ต้องการควงเล่น เป็นคู่นอน ในยามที่เหงาเท่านั้นเอง

"เปล่าครับผมแค่..."

" ช่างเถอะ ฉันไม่ได้สนใจตรงนั้นอยู่แล้ว แค่ขออย่ามาทำต่อหน้าฉันแค่นั้นเอง อยากจะมีใคร ก็ไปมีลับหลังฉัน อย่าให้ฉันเห็น ทำได้ใช่ไหม"

"ครับ"

เมื่อสาวใหญ่ไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ จึงแยกย้ายกันกลับมาบ้าน แค่อาศัยอยู่ที่คอนโดที่คุณอยู่ก็ซื้อให้ แม้จะกลับมาถึงคอนโดแล้ว แต่ภาพของผู้หญิงที่หิ้วข้าวของพะรุงพะรังตอนนั้น ยังคงวนเวียนกวนใจเขาไม่หยุด คงไม่ใช่หรอกมั้ง โลกมันคงไม่ได้กลมขนาดนั้น แต่ถึงจะใช่ ก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องสนใจอยู่แล้วหรือเปล่า แค่ช่วงเวลาหนึ่ง ที่เคยคิดว่าเป็นช่วงเวลาที่ดีในชีวิต เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว ไม่เห็นจะต้องเก็บเอามาใส่ใจเลย ร่างสูงที่นอน ครุ่นคิดอยู่บนเตียง ถกเถียงอยู่กับความคิดและความรู้สึกของตัวเอง เหม่อมองออกไปที่ท้องฟ้านอกหน้าต่าง ทำไมรู้สึกไม่เป็นตัวเองเลยนะ เขารู้สึกไม่ชอบความรู้สึกตอนนี้เลย อึดอัดก็ไม่ใช่ แต่ก็ไม่สบายใจเลย มันสับสน ปนกับความสงสัย อยากได้คำตอบ แต่ก็ไม่อยากออกตามหา