กาลเวลาผ่านไป
1009 Words
บทที่2
กาลเวลาผ่านไป
เหมือนทุกอย่างถาโถมเข้ามาในชีวิตฉัน ฉันมารู้ทีหลังว่าพี่ชายถูกเชิญชวนให้ร่วมมือกับรัฐบาลเพื่อเข้ายึดอำนาจของพยัคฆ์เมฆา ภูตะวันคือคู่อริที่พยายามเข้ามาทำลายพยัคฆ์เมฆาแต่แฟนของคุณโบ๊ทยอมเอาตัวเองกลับเข้าไปที่รังภูตะวันเพื่อยุติปัญหา
เธอถูกกระทำไม่ต่างจากฉัน จนกระทั่งคนของภูตะวันเชิญชวนให้คุณพ่อของฉันเข้าร่วมการล้มล้างอำนาจของพยัคฆ์เมฆาเพื่อยึดอำนาจที่พยัคฆ์เมฆามี แต่คนที่ซวยคือฉันเอง
2เดือนผ่านไปกับการที่ฉันอยู่ที่อังกฤษพี่ชายฉันแทบจะไม่ให้ฉันได้ออกไปไหนเลย เรียนก็มีอาจารย์มาสอนตัวต่อตัวฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้แย่นะแต่แค่ฉันยังนึกถึงคนที่ไม่ควรนึกถึง
“ขออนุญาตค่ะ คุณวิคเตอร์สั่งให้พวกเราเอาอาหารไทยขึ้นมาเสิร์ฟค่ะ” กลุ่มแม่บ้านสาวในชุดยูนิฟอร์มช่วยกันยกอาหารไทยรสชาติจัดจ้านตามคำสั่งของพี่วิคเตอร์ที่ถูกฉันร้องขอไป
“ขอบคุณค่ะ”
มาอยู่ที่นี่อาหารฝรั่งฉันแทบไม่แตะเลย อยู่ไทยมาตั้งแต่เกิดแกงใส่กะทิคือนัมเบอร์วันจริงๆ ที่นี่ใช้กะทิแบบสำเร็จมันไม่ผ่านแต่ก็พอทำให้หายอยากไปได้บ้าง
เหล่าแม่บ้านมองเจ้านายทานอาหารรสจัดต่างก็รู้สึกขนลุก เธอทานได้ดุเดือดมากน้ำจิ้มซีฟูดส์ที่พวกเธอไม่เคยพบเจอแต่เจ้านายสาวกับซดมันอย่างกับน้ำซุป แม้แต่บอดี้การ์ดอย่างฮาเวิร์ดยังหวนคิดถึงภรรยาของตนตอนแพ้ท้องเลย
“คุณฮาเวิร์ดมองแบบนี้สนใจมานั่งทานกับฉันไหมคะ”
“ไม่ครับ ไม่เด็ดขาดมันเผ็ดมากตอนภรรยาผมแพ้ท้องเธอทานแบบนี้ทุกวัน ทานจนปวดท้องต้องนอนโรงพยาบาลเลยครับ”
ฉันหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของฮาเวิร์ด ถ้าจำไม่ผิดฉันมาอยู่ที่นี่ได้สองเดือนแล้วแต่ว่าประจำเดือนของฉันขาดหายไปจากที่ทานข้าวอร่อยๆ ตอนนี้ฉันอยากจะอาเจียนขึ้นมาเสียอย่างนั้น
อึก!
อ้วกกกก!!!
ฮาเวิร์ดรีบแต่หลังใบหูเพื่อแจ้งข่าวให้เจ้านายทราบไม่ถึง5นาทีประตูลิฟต์ชั้น40ก็เปิดออกฮาเวิร์ดจึงก้มคำนับให้เจ้านายหนุ่มที่เดินตรงเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“พี่!”
“ฮาเวิร์ดไปรับหมอคาร่ามาที่นี่ไป!”
“ครับนาย”
ฉันเดินกลับมานั่งพักแต่พี่ชายฉันเขาเดินไปยืนอยู่ที่ระเบียงกระจกใสสายตาก็มองไปยังแม่น้ำเทมส์ที่ไหลผ่านเมืองลอนดอน การขนส่งทางเรือกำลังพลุกพล่านไม่ต่างจากแม่น้ำเจ้าพระย***านเรา
“หนูคิดว่าหนูเครียดค่ะ”
“-_-!”
ไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาจากปากของวิคเตอร์เลยจนกระทั่งประตูลิฟต์เปิดออกมาพร้อมกับคุณหมอคาร่า เธอเดินยิ้มหวานเข้ามาทักทายชายหนุ่ม ดูก็รู้เคยกินกันมาแล้ว
“ตรวจน้องสาวฉันให้ละเอียด”
“วิสตันคุณไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันจัดการเอง”
วิสตันคือชื่อที่ผู้เป็นแม่ตั้งให้แต่เมื่อได้รับตำแหน่งวิคเตอร์ก็ถูกเรียกตามตำแหน่งกันมา การที่ผู้หญิงคนนี้รู้จักชื่อที่มีเพียงคนในครอบครัวรู้แสดงว่าสถานะของทั้งสองอาจจะไม่ธรรมดา
ฉันถูกพามาตรวจที่ชั้น39ที่นี่มีเครื่องมือแพทย์แต่เหมือนไม่ได้ถูกการใช้งาน บางส่วนมีผ้าสีขาวคลุมเอาไว้ หลังจากเก็บตัวอย่างปัสสาวะและตรวจเลือดแล้ว ฉันก็นั่งคุยกับคุณคาร่ารอให้เจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ที่คุณคาร่าพามาทำงานกันต่อ
“คุณเป็นแฟนพี่ชายฉันเหรอคะ”
“เปล่า”
ฉันถามเป็นภาษาอังกฤษแต่เธอส่ายหน้าและตอบกลับเป็นภาษาไทย ดวงตาที่เคยสดใสค่อยๆ เศร้าลง
“คุณพูดไทยได้?”
“ฉันเป็นลูกครึ่งเหมือนกับเธอนั่นแหละ ฉันโตที่ประเทศไทยแต่ได้ทุนมาเรียนต่อที่นี่และฉันก็ได้เจอกับวิสตันเขาเป็นนักกีฬาของมหาวิทยาลัย พอฉันรู้ว่าเขาเป็นลูกครึ่งก็เลยทำอาหารไทยไปให้เขาทุกวันแต่ก็นั่นแหละเรื่องหัวใจมันบังคับกันได้จริงไหม”
รอยยิ้มที่สดใสพยายามส่งมาให้ฉันแม่ริมฝีปากของเธอจะสั่นระริก แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าทั้งสองคนคงมีอะไรลึกซึ้งกันมากกว่านี้แน่
“หมอคาร่าคะผลตรวจออกมาแล้วค่ะ”
คุณคาร่าพยักหน้าต่อสายหาพี่ชายฉันให้ลงมาฟังผลด้วยกัน พี่ชายฉันมองฉันอย่างอ่อนใจฉันเองก็หวั่นกลัว กลัวความจริงเหมือนกัน
“พร้อมนะ” คาร่าเปิดผลตรวจที่ผู้ช่วยส่งมาให้อ่านให้ทั้งสองคนฟัง
“เร็วๆ คาร่า!” วิคเตอร์เร่งเร้าให้คาร่าอ่านผลตรวจไวๆ ตอนนี้ความรู้สึกของเขามันตีกันมั่วไปหมด ทั้งกลัวทั้งสงสารน้องสาวต้องมารับเคราะห์แบบนี้มันไม่ถูก
“ผลการตรวจปัสสาวะตอนนี้น้องสาวคุณกำลังตั้งครรภ์ ผลเลือดก็ยืนยันจะลองอันตร้าซาวด์ดูไหมว่าเด็กแข็งแรงหรือเปล่า”
วิคเตอร์กัดฟันกรอดส่วนวีนัสนั่งน้ำตาไหลพรากเขาโกรธแค้นทั้งภูตะวันที่ต้องการใช้เขาเป็นเครื่องมือและยังโกรธแค้นพยัคฆ์เมฆาที่ทำกับน้องสาวเขาเช่นนี้
“ตรวจเลย”
“พี่วิคเตอร์ นะ หนู....”
“ไม่เป็นไรในเมื่อเด็กเกิดมาแล้วก็ต้องเลี้ยง พี่จะให้การ์ดมาดูแลความปลอดภัยของเราเพิ่ม”
“ค่ะ...”
-----------------------------------
ตอนนี้ยังเป็นพาสวัยเรียนของโบ๊ทนะคะ หลังจากนี้จะเริ่มกลับเข้าสู่พาสปัจจุบันแล้ว ไรท์มีการปรับบทนิดหน่อยจากเรื่องที่แล้ว เรื่องนี้ไม่มีนอกกายนอกใจ
- Writer
