บทที่19
เยี่ยมพ่อตา
ผมขึ้นมายังห้องผู้ป่วยที่พ่อเบย์จัดเอาไว้รักษาคนไข้ของตัวเอง ทั้งชั้นก็มีพ่อตาผมอยู่คนเดียวแต่เสียงโหยหวนดังออกมาราวกับคนบ้า บอดี้การ์ดของพ่อเบย์จึงก้มคำนับแล้วเปิดประตูให้ผมเข้าไป
“ปล่อยกู!! กูจะฆ่าพวกมึง!!
“จุ๊ๆๆ” ผมเดินยิ้มเข้าไปพร้อมกระเช้าผลไม้แต่พ่อตาผมไม่น่ารักเลยทำท่าอยากจะลุกจากเตียง ขนาดแขนทั้งสองข้างถูกมัดเอาไว้แท้ๆ
“มึงเป็นใคร!!”
“เป็นลูกเขยคุณพ่อตาไงครับ วันนี้ผมมาเยี่ยมได้ข่าวว่าแผลหายดีแล้วใช่ไหมครับ”
ถุงมือแพทย์ถูกผมสวมใส่ คนบนเตียงเริ่มหน้าถอดสีผมจึงต้องจับตรงบาดแผลแล้วกดมันไว้ พ่อเบย์บอกว่าแผลยังไม่หายดีเพราะพ่อตาผมเป็นโรคเบาหวาน ตอนนี้คนบนเตียงร้องโอดครวญน้ำตาไหลแถมเลือดที่ปากแผลเริ่มซึมออกมาเยอะขึ้นเรื่อยๆ
อ๊ากกกกก!!
“รู้สึกอย่างไรบ้างครับคุณพ่อตา เจ็บใช่ไหม”
“มะ มึงต้องการอะไร!!”
“ผมได้ข่าวว่าคุณพ่อตามีตึกที่พึ่งจะสร้างเสร็จกลางนิวยอร์กใช
