Perilous Affection

SIMULA LOUISA'S POV Everyone has the other side they don't want other people to see. A weakness that can crush their pride in a single blow. Even if it will costs themselves, they'll do everything to protect it. That's what I've learned... Everyone has their weakness too. Something that defines their true nature because that's what they really are. But sometimes, people with lots of flaws are said to be unique, beautiful, endearing yet also dangerous... "Check the alley, she must be hiding somewhere!" I tried to fit myself in this huge empty barrel completely keeping myself from making any sound. The moon is the witness how troubled I am right now. Its light has completely reigned the whole city and its twinkling stars remained as they shine with one another. The shadow of the building isn't enough to conceal the barrel so I heard foot steps that are coming to my position. Natutop ko ang bibig ko nang makita ang anino ng isa sa kanila mula sa maliit na butas ng barrel. Mas lalo na silang papalapit. "Find her until dawn. The boss wants that woman!" someone said angrily. I can't help myself but tremble in fear. Hindi ko alam kung bakit nila ako hinahabol. Sweat immediately formed on my forehead again as I heard their footsteps nearing. Namuo ang luha sa aking mga mata habang nanginginig ang aking buong katawan lalo na ang aking mga tuhod. Naguguluhan ako. Pagkatapos ng shoot ko kanina ay nagpaalam ako sa manager ko na lalabas lang ako saglit para makalanghap ng sariwang hangin. I am new to the set of venues since I've never been to Morocco before. Paglabas ko sa van ay naaaliw pa akong nagtitingin-tingin sa buong paligid. Pero nang balingan ko ang driver ko, ang dalawang guard na kasama ko, at ang personal assistant ko ay pare-pareho silang nakahandusay sa labas ng van! Some unfamiliar men knocked them out! Saka ko lang napagtanto na ako ang punterya nila nang ituro ako ng isa sa kanila at sinubukan akong hulihin. That's when I immediately ran without even looking back or trying to stop. They have been chasing me for about one hour and forty minutes. At malayo-layo na rin ang tinakbo ko. I was screaming for help earlier but people in this city don't care at all. Pinapanood lang nila akong nanginginig at halos mahimatay na sa kakatakbo. "Maybe she went this way!" Mariin kong tinakpan ang bibig ko nang marinig sa tabi mismo ng barrel ang boses ng lalaking kasamahan nila. Mas lalong nanginig ang katawan ko. Naliligo na rin ako sa sarili kong pawis. Sobrang lakas na ng kabog ng dibdib ko. Pakiramdam ko ay nahihilo na ako. I can't ask for help since my manager have my phone. Hindi ako pamilyar sa lugar na ito at nawawalan na ako ng pag-asa. I don't know why they are chasing me. Wala akong natatandaang tao na may atraso ako sa kanya. "Let's go!" The place become quiet. Hindi ko na rin marinig ang kanilang mga yapak. Sinubukan kong i-angat ang takip ng barrel at sinilip kung wala na ba sila. Doon pa lang ako nakahinga nang maayos nang makitang walang tao sa paligid. I stayed still for a while. Saka lang ako maingat na umalis sa barrel na iyon at dumaan sa kabilang eskinita na salungat sa direksyon kung saan ko sila narinig na dumaan kanina. Napadpad ako sa likod ng isang resto. Walang ibang nakatayong kabahayan kaya kung macorner man nila ako rito ay wala na akong takas. Madilim sa kabilang parte. So I concluded that this is a dead end. But then I continued walking until I passed by a man who is busy arranging the plastic bags of trashes from that resto. Agad kong naisip na humingi ng tulong sa kanya. "E-Excuse m-me." Nanginginig na rin ang aking boses. Agad na napatingin sa akin ang lalaki. He stared at me with his serious and cold eyes as if telling me that I am disturbing him from his work. Tumayo siya nang maayos. Mabilis niyang pinasadahan ng tingin ang buong katawan ko bago ako ulit tignan sa aking mga mata. I looked at myself too and saw that my vintage dress was ruined after that long and exhausting hide and seek. At oo, sira na rin pala ang takong ng magkabilang heels ko. Ngayon ko lang naramdaman ang hapdi at pananakit sa buong katawan ko lalo na ang aking mga paa. I am a mess! I probably looked like a roasted charcoal! Nawawalan na ako ng pag-asa nang maala-ala na walang pakialam ang mga tao rito kung may humahabol man sayo o kung may gustong gilitan ka ng leeg dito. They just simply don't want to get involve. Pumatak ang mga luha sa aking pisngi. I am desperate to ask for help. "I-I am lost a-and I need help." Now I sound so desperate. Kumunot ang noo niya na para bang naguguluhan siya. Mas lalo akong nanlumo nang maisip na hindi siya marunong mag-english! He looks smart though. I even think he is the owner of the resto because of his aura and posture. Baka mali ako? "Do you speak english?" agad kong tanong. Despite that, I gave him my hopeful look. "I will pay y-you any amount. Just h-help me contact someone!" Napaatras ako nang gumalaw siya. Akala ko ay kung ano na ang gagawin niya sa akin pero walang kahirap-hirap niyang inangat ang limang trash bag para ayusin iyon sa gilid. Saka lang niya ako binalikan. "You don't look lost..." he said with his cold baritone voice as he scan me again from head to foot. Nabuhayan ako ng loob. "Please, help me," I said with my begging eyes. Pero ang munting pag-asang naramdaman ko kanina ay unti-unting natupok nang marinig ang mga yapak at ingay ng mga lalaking humahabol sa akin kanina. "I certainly saw her run toward this direction!" "That's her!" Napatingin sa gawi nila ang lalaking nasa harap ko. Umigting ang panga niya at madilim ang kanyang mga mata nang ibinalik nito ang kanyang tingin sa akin. My vision becomes blurry because of my tears streaming down on my face. Naghari na ang kaba sa buong sistema ko. Nawalan na ako ng lakas habang naririnig ang mga yapak nilang ilang kilometrong layo sa aming kinatatayuan. Hindi ako gumalaw sa aking kinatatayuan at hinintay na dakipin na lang ng mga lalaking humahabol sa akin. I am exhausted. I was crying for myself. Awang-awa ako sa sarili ko lalo na nang akala kong nahawakan na ako ng isa sa mga lalaking iyon. I felt someone held me for a warm embrace until I felt his lips brushed against mine. Natigil ako sa pag-iyak na para bang sapat na ang halik na iyon para umasa akong ligtas na ako sa panganib. Napahawak ako sa kanyang braso para kumuha ng lakas at suporta. Narinig ko ang pagbukas ng pinto sa gilid namin kasunod ang mga kalabog. "HEY! WHAT ARE YOU DOING HERE? GET LOST, MOBSTERS!" "Sh*t! This is their haven! Let's retreat!" I don't understand the noises. Nakatayo lang ako habang hinahayaang halikan ng isang lalaking hindi ko kilala. Saka lang siya umawat sa halik nang wala na kaming marinig na ingay. He wiped my tears. Nanatiling nakayakap ang kabilang braso niya sa aking baywang. "Hush... You are safe now..." aniya sa mababang tono. Unti-unting naging klaro ang kanyang mukha sa aking mga mata. Ito iyong lalaking hiningian ko ng tulong kanina. Hindi pa rin nagbabago ang ekspresyon sa kanyang mukha. Nagkatitigan kami ng ilang minuto. But we were interrupted by someone. "My Lord, we will ch-" Napatigil ang lalaki sa pagsasalita nang itaas ng lalaking kaharap ko ang kanyang kanang kamay. "Call my brother. Tell him I want to contact someone from a friend in Harvard University," he said without taking his eyes off me. "Right away, My Lord." Iniwan kami ng lalaki pagkatapos nun. I was relieved when I realized that those men who were chasing me are no longer here. "Let's get inside. You are safe now and I won't do anything so don't panic." He flashed a simple smile to keep me calm down. I nodded slowly. Nagpatianod ako sa kanya nang higitin niya ako papasok sa loob ng resto. But then I was surprised to see that the resto is more like a private club yet there is no costumer at this hour. Or maybe, they were asked to leave immediately. Malaki ang loob at malinis tignan. Pero nang napatingin ako sa taas, sa second floor nito ay nagulat ako nang makita ang mga lalaki at nasa isang daang katao ang mga matang nanonood sa akin. Napalunok ako bigla. "Sit here." Kinakabahan man pero sinunod ko ang lalaking kasama ko rito sa baba. I sat on the couch near the bar counter. Nagsimula akong manalangin na sana ay walang masamang mangyari sa akin. Ipinagkatiwala ko ang lahat sa lalaking kasama ko. My eyes darted at him when he draw near me while holding a glass of water. Inilapag niya iyon sa harapan ko. Walang imik siyang lumipat sa bar counter at sinenyasan ang kung sinong nasa taas para lumapit sa kanya. Tinitigan ko ang baso. Lumukob ang negatibong ideya sa aking isipan. Paano pala kung nilagyan niya iyan ng drug? Oh my god… The man on the bar counter faked a cough. Kaya napatingin ako sa kanya. "Don't worry, I don't intend to drug you or what. I said calm down, don't panic, and just relax. You are safe now, Audrie," he said. Nanlaki ang mga mata ko. Paano niya nalaman ang pangalan ko? My heart beats faster and nervousness immediately enveloped my whole system. Am I really safe here? "My Lord, the call will be directed to his line." Inabot ng lalaki sa kanya ang isang cellphone. Kinuha niya iyon at pinaalis na ang lalaki. I bit my lower lip as I watch him call someone. Muli kong tinignan ang ikalawang palapag at nakitang wala na roon ang mga lalaki kanina. Nakahinga ako nang maluwag. "Hizqeel, it's me…" My eyes watered when I heard him call the name of one of my beloved cousins. Nagkaroon ng pag-asa ang puso ko. I hope he meant Hizqeel Aamon Tessimond. I will be forever grateful to him if ever he has managed to contact any of my family in Washington. "Don't lose your temper, just this once. Your cousin was in trouble earlier... I am not joking- Yes, I am in Morocco." He stopped talking for a while. "Just come here and I will explain everything- Tsk. Fine." Bumaling ang mga mata niya sa akin. Tumayo siya at lumapit sa gawi ko bago iniabot ang cellphone. Agad ko iyon kinuha at inilagay sa aking tainga. "Let me hear her voice. If I found out that you are pranking me then I will kick your as-" "A-Aamon…" Nanginig ang boses ko. Nagsimula akong umiyak dahil panatag na na totoong ang pinsan ko ang nasa kabilang linya. Narinig ko ang mura niya sa kabilang linya. "Louisa? What happened? Where are you now? Are you alright?" sunod-sunod na tanong ni Aamon sa akin. I bit my lip hard. Hindi ko magawang magsalita sa sobrang tuwa na alam na niyang ako ito. Basta ang kaninang takot na naramdaman ko habang hinahabol ay bumuhos ulit kaya napahikbi ako.