ดื่มชายังไม่ทันหมดถ้วย เสียงเจื้อยแจ้วสดใสชวนฟังของสตรีที่คุ้นหูก็ดังขึ้น อ๋องฉางอันที่กำลังยกน้ำชาขึ้นจิบก็ตะลึงลานด้วยความงดงามของสตรีบางคน สตรีที่เขาเคยเห็นว่าเป็นน้องสาวมาโดยตลอด
"พี่ใหญ่ข้างามหรือไม่"
อ๋องฉางอันเม้มริมฝีปาก ผ้าไหมสีแดงโปร่งบางถูกทอด้วยความประณีตพลิ้วไหวประดุจเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายบอบบางงดงาม ใบหน้างามแย้มยิ้มสีแดงระเรื่อที่ถูกแต่งแต้มด้วยชาดสีแดงบางๆ เคลือบอยู่บนริมฝีปาก ยามนางเยื้องกรายประดุจบุปผาแรกแย้ม งดงามไร้ที่ติ อ๋องฉางอันจ้องมองด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นโดยที่เขาไม่เคยรับรู้
น้องสาวของเขาเติบโตเป็นสาวงามตั้งแต่เมื่อใด
ตั้งแต่กลับจากตำหนักองค์หญิงสิบสามอ๋องฉางอันก็มีอาการนอนไม่หลับ ภาพน้องสาวในอาภรณ์สีแดงคอยตามหลอกหลอนเขาอยู่ตลอดเวลา ร่างกายเหงื่อออกจนผิดปกติ อ๋องฉางอันรู้สึกว่าตนเองคงไม่สบายเสียแล้วจึงให้องครักษ์เรียกท่านหมอมา
