ลำนำรักในสายลมอุ่น

ถนนยามเช้าเนืองเเน่นไปด้วยผู้คน สวรรค์เถอะ! พวกนางมีเเววตาที่กระหายเเละน่าหวาดกลัวยิ่งนัก เหล่าสาวใช้ข้างกายต่างถกเเขนเสื้อขึ้นสูง พวกนางบิดคอไปมาเสียงดังกรอบแกรบ คุณหนูน้อยใหญ่จากสกุลต่างๆในเมืองตงหยางอยู่ที่นี่กันหมดเเล้ว ไอเย็นมิอาจกล้ำกรายเมื่อสงครามอันเดือดระอุกำลังจะเริ่มขึ้น เด็กรับใช้ของหอเทียนถางพยายามเเหวกผู้คนมากมายเพื่อมาให้ถึงประตูที่ปิดอยู่ เสียงกุญเเจสั่นกรุ้งกริ้งเป็นสัญญาณประกาศให้เตรียมตัว มือน้อยไขกุญเเจอย่างบรรจง ขนที่อยู่ในกายเริ่มตั้งชัน คนที่ไขประตูอยู่เสียวสันหลังวาบเพราะได้ยินเสียงขู่ฟ่อราวกับงูยักษ์กำลังจะกินเขาเข้าไป หอเทียนถางจะเปิดในอีก ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง อ้าก!!! สาวงามกว่าร้อยนางวิ่งกันอลหม่านชนร่างเด็กรับใช้ไปมา เขาสาบานได้ นี่เป็นสงครามที่น่ากลัวไม่ต่างจากจับดาบมาเข็ญฆ่ากันเลย เจ้าของร้านยืนรอรับลูกค้าหน้าบาน เขาก้มคำนับเเต่ก็ถูกชนจนกระเด็นพ้นทาง "เอาชาดนั่นมาให้ได้ ข้าต้องการทั้งหมด" "เเป้งหอมนี่ข้าหยิบก่อน หากเจ้าไม่อยากตายหลบไปซะ" "ฝันไปเถอะ ข้าก็จะซื้ออันนี้" "ฝันรึ เจ้าหนะสิ" หมัดจากมือเล็กตรงเข้าหน้าคุณหนูร่างบางนางหนึ่งหงายหลังล้มตึง คนที่เหลือพยายามยื้อเเย่งต่อสู้กันอย่างดุเดือดเพื่อเเป้งหอมจากต่างเเดนที่มีขายเพียงไม่กี่อัน มีเสียงกรี๊ดกันสนั่นสภาพของหอเทียนถางระอุยิ่งกว่าสถานที่ใดในเมืองหลวง สาวงามที่เเต่งกายไม่หรูหราหากเเต่มีสง่าเดินตรงไปหาเถ้าเเก่เจ้าของร้าน นางพยักหน้าให้เถ้าเเก่ เขารีบกวักมือเรียกนางมาหาทันที "จื่อเล่อ เจ้ามาก็ดีเเล้ว เอามาด้วยหรือเปล่า" "ข้าไม่พลาดหรอกเถ้าเเก่ ท่านหละ เตรียมไว้ให้ข้ารึยัง" "ตามข้ามา" เถ้าเเก่วัยชราพาสาวน้อยวัยเเรกรุ่นเดินตามเข้าไปหลังร้าน นางวางตะกร้าที่มีผ้าคลุมบนโต๊ะเก่าคร่ำครึก่อนจะนั่งรอเถ้าเเก่เจ้าของหอเทียนถาง  นางได้ยินเสียงกรีดร้องเเละรู้สึกขอบคุณที่ตนไม่ต้องทำเช่นนั้นเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการมา เถ้าเเก่ชราเดินออกมาจากหลังม่านพร้อมหีบขนาดใหญ่ เถ้าเเก่วางมันไว้ข้างนาง หยวนจื่อเล่อยิ้ม นางเลื่อนตะกร้าที่ผู้เฒ่าจ้องมองไม่วางตาไปต่อหน้าเขา "ขอบคุณมากเถ้าเเก่ หวังว่าจะได้ทำการค้ากับท่านอีก" "ชิ เจ้าเด็กนี่ ใส่เนื้อเพิ่มให้ข้ารึเปล่า" "ท่านเปิดดูเอาเองเถิด" นางยกหีบใหญ่ขึ้นด้วยเเรงที่มากล้น ไม่น่าเชื่อว่าร่างผอมบางนั่นจะเเข็งเเรงเพียงนี้ หยวนจื่อเล่อผงกหัวคำนับเเล้วเดินออกทางประตูหลัง เถ้าเเก่เจ้าของร้านกลืนน้ำลายลงคอ ชายชรารีบเปิดดูของในตะกร้า นังหนูนั่นเอาใจคนเเก่ซะจริง นางเเถมเนื้อให้มากจริงๆซะด้วย ชายชราผู้คิดถึงบ้านเกิดนั่งลงเเละจัดเเจงอาหารกลิ่นหอมออกมาทีละอย่าง เนื้อผัดกลิ่นเย้ายวนใจ ผักกาดปรุงรส ข้าวเม็ดงามร้อนๆ ตบท้ายด้วยเต้าฮวยน้ำขิง ยิ่งมองอาหารตรงหน้าก็ยิ่งซาบซึ้ง ตะเกียบไม้ค่อยๆคีบอาหารเข้าปาก เขาหลับตาเเละสัมผัสรสชาติอย่างละเมียดละไม "ดี ดีมาก รสชาติเหมือนบ้านเกิดของข้า" ชายชรากินอาหารอยู่หลังร้านอย่างไม่ทุกข์ร้อนต่างจากเด็กรับใช้ที่ขายของกันจนตาเหลือก พวกเขารีบคิดเงินเเละรับปากจะจัดเเจงเครื่องประทินโฉมไปส่งที่จวนของคุณหนูเเต่ละสกุล สงครามค่อยๆสงบลงเเละได้เริ่มอีกครั้งที่ร้านขายผ้าตรงข้ามกับหอเทียนถาง ร้านขายผ้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง ร้านผ้าสกุลหยุน เด็กรับใช้ต่างถอนหายใจเมื่อมันจบลง เครื่องประทินโฉมในร้านขายหมดทุกอย่างไม่มีเหลือ คุณหนูบางสกุลที่ไม่ได้ของในวันนี้ก็พากันประกาศกร้าวจะพาคนมาถล่มร้านเสีย เหตุการณ์ที่วุ่นวายนี้หอเทียนถางเจอประจำเมื่อถึงฤดูกาลชมบุปผา เเต่ก็ไม่มีใครมาทำอะไรได้จริงๆ หรอก หากที่นี่พังถล่ม พวกนางจะไม่มีเครื่องประทินโฉมใช้ตลอดฤดูกาลเเน่ "จื่อเล่อ ได้มาครบหรือเปล่า" "ท่านพี่ ข้าไม่ทำให้ท่านผิดหวังเเน่นอน" หยวนจื่อเล่อค่อยๆวางหีบใหญ่ลง นางกำลังจะเปิดหีบออกดูเพื่อช่วยผู้เป็นพี่สาวเเต่งกายให้งดงามสำหรับงานชมบุปผาหรือจะเรียกอีกนัยหนึ่งว่างานที่จัดขึ้นเพื่อการดูตัวในคืนนี้ เเต่นางก็ต้องหยุดมือเพราะเสียงสาวใช้ส่วนตัวของหยวนจินเหยียน สาวใช้มองหยวนจื่อเล่อไม่วางตา นางส่งสายตาที่รู้กันเพียงสองคนให้หยวนจินเหยียน พี่สาวผู้งดงามคลี่ยิ้มหวาน นางเดินมาหาหยวนจื่อเล่อก่อนจะมอบชาดที่เหลือน้อยใกล้หมดให้น้องสาว "จื่อเล่อ งานคืนนี้ก็สำคัญกับเจ้า เอาไปสิ เจ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะ" จื่อเล่อยิ้มบาง นางรู้ว่าท่าทางเช่นนี้ของพี่ใหญ่คืออะไร นางจึงรับชาดเเต้มริมฝีปากมาด้วยใบหน้าที่ยินดีก่อนจะเดินออกจากห้องนอนหยวนจินเหยียนไป สาวใช้ข้างกายนามอ้ายซินเหยียดริมฝีปากมองเเผ่นหลังบางในชุดเก่าซอมซ่อจนลับตา สาวใช้เดินมาเปิดหีบ นางบรรจงนำเครื่องประทินที่ดีที่สุดเเละหายากที่สุดออกมาวางเพื่อให้คุณหนูของตนได้ชื่นชม "คุณหนูเจ้าคะ ยังดีที่เราไล่นางออกไปก่อน ไม่อย่างนั้นเกิดมีอะไรหายไป ไม่คุ้มเเน่เลยเจ้าค่ะ" "เจ้าก็พูดเกินไป น้องหญิงของข้านางไม่ใช่คนเช่นนั้นหรอก" "ว่าไม่ได้นะเจ้าคะ บางทีที่นางได้เครื่องประทินมาขนาดนี้ อาจจะเพราะใช้มารยาไปหลอกล่อตาเเก่หัวงูที่หอเทียนถางก็เป็นได้" "นางจะใช้วิธีอะไรก็ช่าง ข้ามีของเหล่านี้ก็พอ หาชุดที่ข้าไม่ใส่เเล้วไปให้นางเสีย บอกนางให้ใส่มันในคืนนี้ อย่างน้อยข้าจะได้ไม่ดูใจร้ายมากเกินไป" "อาจมีรอยขาดบ้างก็ไม่เป็นไรใช่ไหมเจ้าคะ" "ใช่ อย่าให้น่าเกลียดมาก" หยวนจื่อเล่อเดินไปที่ครัว เหล่าบ่าวรับใช้คำนับนางเเละทุกคนเป็นมิตร อาภรณ์น้ำตาลอ่อนเดินมาล้างถั่วเเดงที่ยังเเช่อยู่ในน้ำ วันที่เมืองหลวงครึกครื้นเช่นนี้นางก็ควรจะเป็นเช่นคุณหนูคนอื่นๆที่ต้องเเต่งตัวผัดหน้าเเต่ไหนเลยนางกลับมาขลุกอยู่ที่ก้นครัว เหล่าสาวใช้ต่างมาล้อมนาง หยวนจื่อเล่อฉงน นางมองทุกคนด้วยความสงสัย “คุณหนูสี่ วันนี้ใยท่านยังมาที่นี่ ท่านควรจะไปดูเครื่องประทินเเละเเต่งกายได้เเล้วนะเจ้าคะ” หยวนจื่อเล่อยังล้างถั่วต่อ นางเงยหน้าที่มีเหงื่อชุ่มขึ้นมาตอบคำถามสายตามากมายของบ่าวรับใช้ “ท่านพ่อต้องการนำขนมไปถวายฮองเฮา ท่านให้ข้ามาเตรียมให้” “นายท่านใจร้ายเกินไปเเล้วนะเจ้าคะ พวกเราก็ทำได้กลับให้ท่านลงมาทำเองเช่นนี้” “ทำได้ก็ใช่ เเต่ไม่อร่อยเช่นคุณหนูสี่ทำ อย่ามั่นใจในตัวเองขนาดนั้น” สาวใช้อีกคนกล่าวขัดทันที “คุณหนู กว่าท่านจะทำขนมเสร็จก็ตอนเย็น ท่านจะเเต่งกายทันหรือเจ้าคะ” หยวนจื่อเล่อไม่กล่าวอะไร นางก็อยากเเต่งกายงดงามตามวิถีของสตรีคนอื่นๆ เเต่เพราะท่านพ่อของนางขอเเละท่านก็มีหน้ามีตาในราชสำนัก การที่ไว้วางใจให้นางทำขนมให้เพื่อถวายฮองเฮาเท่ากับว่า ท่านพ่อก็ไว้ใจในฝีมือของนางเช่นกัน สาวใช้เเยกกันไปทำงาน หยวนจื่อเล่อนำถั่วเเดงไปต้ม นางอยู่ในครัวจนขนมที่ท่านพ่อของนางต้องการทำเสร็จเรียบร้อย ท้องฟ้าค่อยๆทอเเสง เสียงคนวิ่งอย่างรีบร้อนตรงมาที่ท้ายครัว “คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ รีบไปเเต่งกายเถิดเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวจะไม่ทันการนะเจ้าคะ” หยวนจื่อเล่อค่อยๆจัดเรียงขนม นางทำออกมาได้อย่างงดงามเเละประณีต บ่าวรับใช้ของฮูหยินใหญ่สวีหยุนโหรวเข้ามานำขนมกลิ่นหอมออกไป สาวรับใช้นามอาเจิน ผู้เปรียบเสมือนสหายของหยวนจื่อเล่อเข้ามาดึงข้อมือบางตรงไปที่สระอาบน้ำของเหล่าคนใช้ ทั้งสองโตมาด้วยกันเเละหยวนจื่อเล่อก็ดีกับอาเจินมาก ดีที่สุดในบรรดาคุณหนูคุณชายของสกุลหยวนเสียอีก “อาเจิน ข้าว่ามันไม่ทันหรอก ข้าก็ขี้เกียจมากเเถมเหนื่อยด้วย ข้าอยากพัก” “ไม่ได้นะคุณหนู ท่านจะเสียโอกาสในการพบเจอคนที่จะมารับท่านไปอยู่ด้วย งานที่จัดขึ้นครั้งนี้เหล่าองค์ชายเเละคุณชายสกุลใหญ่ต่างมาเข้าร่วมทั้งนั้น ท่านจะได้ไปจากที่นี่สักที” อาเจินผลักหยวนจื่อเล่อลงไปในสระอาบน้ำ นางนำที่ขัดมาถูผิวนวลจนเเดงระเรื่อ กายงามนั่งเเช่อยู่ในน้ำเเละพยายามถ่วงเวลาไม่อยากไป นางไม่มีอะไรเลยเเละหากไปก็คงเดินเข้าไปคนเดียว นางจะได้นั่งตรงส่วนไหนของงานเลี้ยงบุปผาก็ไม่รู้ ท่านพ่อเเละเหล่าท่านพี่ไปกันหมดเเล้ว นางไม่อยากถูกสายตามากมายจ้องมองเเละอยากอยู่ในที่ของตนเอง อาเจินรีบขัดๆถูๆจนหยวนจื่อเล่อกลับมาสะอาดเเละไร้กลิ่นเขม่าไฟ “อาเจิน เรือนข้าอยู่หลังจวนโน่น ข้าไม่มีชุดหรอกนะ” “ไม่ต้องห่วงคุณหนู ข้าถือวิสาสะเข้าไปเอาชุดที่วางไว้ในเรือนท่านมาให้เเล้ว” “ชุดรึ” หยวนจื่อเล่อถอนหายใจ นางกางเเขนออกให้อาเจินจัดการกับนาง ใบหน้าที่มีเลือดฝาดโดยไม่ต้องเเต่งเเต้มอื่นใดรับกับเเพขนตาหนาเเละดวงตากลมโตอย่างงดงาม คิ้วมนเเละริมฝีปากอิ่มช่วยขับชุดที่สวมอยู่บนกายให้ดูพิเศษยิ่งขึ้น มันจะสมบูรณ์กว่านี้หากไม่มีรอยขาดที่ผ่ากลางหลังลงมาถึงเอว เอี๊ยมสีขาวปักลายดอกไม้โผล่ให้เห็นอยู่รำไร “นี่มันเเกล้งกันชัดๆ คุณหนูใหญ่ไม่เห็นรอยขาดหรือเจ้าคะ เช่นนี้ใครจะไปใส่ได้” “เจ้าก็รู้ว่าของที่นางให้ข้ามาเเต่ละอย่างไม่มีชิ้นดีเลย เจ้ายังจะคาดหวังอีก” “คุณหนูคนอื่นๆไปงานกันอย่างงดงาม ท่านก็เป็นบุตรสาวของท่านขุนนางหยวน ใยต้องจำสวมชุดขาดนี้ด้วย” อาเจินโมโหจนหน้าเเดง นางรีบวิ่งไปหาเข็มกับด้ายมาปะให้ชุดเข้าหากัน อาภรณ์สีขาวดั่งหิมะชุดนี้งดงามมาก ยิ่งอยู่บนร่างของหยวนจื่อเล่อเเล้วยิ่งราวกับนางฟ้าเทพสวรรค์ ซ่อมสักนิดก็ใช้การได้เเล้วกระมัง อาเจินกัดด้ายออกจากเข็มพร้อมชื่นชมผลงานที่ไร้ที่ติ นางปักรอยขาดเข้าหากันเเละเย็บลวดลายของดอกไม้เล็กๆเพื่อปิดรอยเข็มไว้ หยวนจื่อเล่อหมุนกายไปมา นางปักปิ่นเเละออกไปขึ้นรถม้าที่สาวใช้เตรียมไว้ให้ “โชคดีนะเจ้าคะคุณหนู”