"ฮึก เป็นคนโตเองหรอ ฮึก เป็นคนโตหรอ"
คลาสที่กดวางสายใส่คำพูดร้ายๆอย่างเคียดแค้นในทุกประโยค แต่เมื่อหันกลับมาร่างหนากลับชาไปทั้งตัว เมื่อเห็นอีกคนนั่งทรุดลงที่ปลายเตียง ในมือมีล็อกเกตและภาพถ่ายที่เค้าหวงแหนที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ภาพตรงหน้าคือร่างบางสะอื้นจนแทบใจจะขาด เหมือนถ้าเค้าย่างกรายเข้าไปแตะน้องเพียงนิด มีหวังร่างบางคงแหลกสลายเหมือนฟองสบู่แตกที่ลอยค้างกลางอากาศและพร้อมจะบุบสลายทุกเมื่อ
"หนูเมย์"
"ฮึก อย่าเข้ามาค่ะ ฮึก อย่าเข้ามา"เมย์ลดารีบวางล็อกเกตและภาพถ่ายใบน้อยไว้ที่เดิม เสียงสะอื้นที่ดังออกมาเป็นระยะมันดังมากพอที่ทำให้ใจของใครบางคนเจ็บปวด ยิ่งเห็นน้ำตาอีกคนที่เค้าเคยเฝ้าทะนุถนอมในวัยเด็กยิ่งทำให้ใจแกร่งสะอึกขึ้นมา แต่ก็ต้องตึงหน้าแสดงอาการอย่างรังเกียจ
"ทั้งหมดคือการแก้แค้น ฮึก ทั้งหมดคือความรักจอมปลอมที่คุณสร้างมันขึ้นมาเพื่อหลอกหนู รู้รึเปล่าว่าหนูต้องทรมานคิดถึงคุณมา
