"กลัวจนตัวสั่นแต่ก็ยังดื้อ"แบล็คงูตัวยาวหนังเงาวับที่ถูกดูแลอย่างดีเลื้อยออกไปขดตัวอยู่ที่เดิม ร่างบางถูกช้อนขึ้นแนบอกขาแกร่งก้าวไปยังอีกมุมของห้องร่างบางถูกวางลงบนที่นอน ผ้าสะอาดที่ชุบน้ำมาหมาดๆ ถูกซับลงที่ใบหน้าสวยที่แต่งแต้มด้วยความกลัว คลาสสั่งลูกน้องให้เอางูออกไปเพียงแค่นี้คนตัวเล็กก็น่าจะจำคงไม่ดื้อรั้นกับเค้าอีก คลาสคิดเช่นนั้น
ครืด~ครืด
เสียงโทรศัพท์ที่สั่นข้างหัวเตียงที่มาพร้อมกับเสียงรอสายคลาสโน้มตัวเข้าไปหยิบเพื่อกดรับสายแต่สิ่งที่ทำให้เค้าแปลกใจเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ของคุณปู่
"ครับคุณปู่"คลาสเดินออกไปคุยที่ระเบียงเพราะกลัวคนตัวเล็กจะตื่น
"กำลังคิดจะทำอะไรตาคลาส ที่ปู่กับย่าและทุกคนเล่าทุกอย่างให้แกฟังไม่ได้ให้แกไปคิดแก้แค้นคนพวกนั้น แล้วยัยหนูเมย์ลดาไม่รู้เรื่องพวกนี้ด้วยแกไปทำกับน้องแบบนั้นได้ยังไง หยุดความแค้นปล่อยวางปู่สั่ง"
"แค่นี้นะครับคุณปู่พอดีผมมีธุระ"
"ตาคลา
