Gözümü bir hastane odasında açtım. Botan odadaydı.
' Nasılsın? Ben doktora haber vereyim. ' dedi.
' İyiyim. ' dedim. Vicdan falan yapsın istemiyordum. Sonuçta kendim sebep olmuştum düşmeye. Kendi yaramı hep kendim sardım ben. Kimsenin acımasına, vicdanına ihtiyacım yok artık. O günler çocukluk yıllarımda kaldı. Ayrıca daha önce gördüm vicdanını. Öleceğini düşünürken iyi davranıp sonra yine özüne döndü. Sahte ilgi istemiyorum.
Doktor geldi. Sorular sordu. Sonunda;
' Bebeği almak zorunda kaldık ama merak etmeyin. Kalıcı herhangi bir sorun yok. ' dedi.
' Bebek?' dedim.
' Haberiniz yoktu sanırım. Bir aylık hamileymişsiniz. Düşmenin etkisiyle maalesef bebeği kaybettik. Başınız sağ olsun. Eşinizde merak etti sordu ama bir daha anne olmanızın önünde hiçbir engel yok. '
Botan bunu mu
