“ผับจะปิดแล้วจะกลับเลยไหมวะ” ผมถามขึ้นมาเพราะเริ่มทนมองมิลานนั่งยิ้มให้จอโทรศัพท์ไม่ไหว แม่งขนาดนั่งควักนั่งนัวกับเจนนี่ต่อหน้าเธอยังแค่หันมาเหลือบมองด้วยสายตาเย็นชาเลยครับ
“ทำไมอยากแล้วเหรอ” อยู่ ๆ มิลานก็ถามผมขึ้นมาพร้อมส่งสายตาสมเพชมาให้ นี่น่าจะเป็นคำแรกที่เธอกับผมคุยกันในรอบปีกว่า ๆ เลยล่ะครับ แต่แม่งปากดีขึ้นเยอะเลยว่ะ
“อืม เงี่ย-แล้วน่ะ” ผมตอบไปตั้งใจจะยั่วโมโหยัยนี่กลับ ปากดีแบบนี้ต้องปากหมาเข้าใส่ ยัยงี่เง่าแม่งทั้งที่ผมจะกลับไปนอนแล้วแท้ ๆ ไม่ได้มีอารมณ์จะมาเอาใครทั้งนั้นแต่ยัยนี่ยังจะมายั่วใส่อีก
“อ้อลืมไปนี่เดือนเก้านี่เนอะ ถ้างั้นก็รีบไปเอากันให้หายอยากเถอะ สงสารเดี๋ยวจะโหยหวนเอา” มิลานตอกกลับมาทันควันพวกเพื่อนเธอที่ไม่รู้เรื่องของเราจากที่งงอยู่แล้วยิ่งเหวอเพิ่มไปอีก
“นี่เธอว่าฉันกับแอลเป็นหมาเหรอฮะ!” เจนนี่ที่นั่งฟังอยู่นานก็หวีดเสียงแหลม ๆ ขึ้น เสียงแม่งเหมือนนกหวีดเล
